หก
กลับมาอ้วน
“มี่เอ๋อร์ เจ้าได้ปิ่นนี้มาจากไหน”
ถ้อยคำเอ่ยถามจากหญิงสาวข้างกายส่งผลให้ซุนมี่มี่ที่กำลังจะนำชุดที่ปะชุนเสร็จแล้วไปซักที่เรือนซักล้างทางทางทิศใต้หันขวับกลับมายังผู้ถาม ครั้นเห็นอีกฝ่ายชูปิ่นเงินอันคุ้นตาซึ่งได้รับมาเมื่อวันก่อนก็เดินไปคว้ามาเก็บเข้าอกเสื้ออย่างหวงแหน
เป็นเพราะนางลืมวางทิ้งไว้บนโต๊ะ ดังนั้นจึงไปสะดุดตาลี่ฮวาเข้าเสียได้
“ไม่...ไม่มีอันใดหรอก”
คนโกหกไม่เก่งพยายามแก้ตัว ทว่าสีหน้ามีพิรุธก็มิอาจเล็ดลอดสายตาของสหายไปได้อยู่ดี
บุรุษปริศนาคนนั้นเป็นบุรุษคนแรกที่เคยทำแผลให้แก่นาง บัดนี้นางไม่จำเป็นต้องมีผ้าพันศีรษะแล้ว แต่ก็ความทรงจำนี้นางอยากจะระลึกและจดจำมันเอาไว้ให้ดี
แม้มันอาจจะฟังดูไร้สาระ ทว่าสำหรับผู้ที่ไม่เคยได้รับการปรนนิบัติอันอ่อนโยนใดๆ จากบุรุษ มันถือเป็นสิ่งที่สร้างความประทับใจให้ไม่รู้ลืม
“ข้าจะทำอย่างไรดีนะ มีสหายงามโดดเด่นนี่มันช่างน่าลำบากใจ
