ซ่งรุ่ยส่งเสียงหึออกมาในลำคอ “เจ้าก็อย่ากังวลเกินไปนักเลย”
“นายใหญ่ สตรีผู้นี้...ใช่คนเดียวกับที่ฟูชิงกล่าวไว้เมื่อคราวก่อนหรือไม่” เด็กหนุ่มคนสนิทถามอย่างระมัดระวัง เขายังจำสิ่งที่ฟูชิงเล่าให้ฟังได้ดี นายใหญ่ของพวกเขาลักลอบเข้าไปในวังพิชิตบูรพาเพื่อไปพบนางกำนัลซึ่งเป็นสตรีงามหยาดฟ้ามาดินผู้หนึ่ง
แต่สิ่งที่เขาเห็นคือสตรีอวบอ้วนที่ไม่ว่าจะตะแคงมองอย่างไรก็ไม่เหมือนกับที่ฟูชิงกล่าวอ้างแม้แต่ปลายก้อย
ประหลาดนัก หรือว่ารสนิยมความชอบของเขากับฟูชิงจะต่างกัน ย่อมเป็นเช่นนั้น... เป็นเช่นนั้นอย่างแน่นอน
“ไม่ผิด”
“นาง... ต่างจากที่เขาเคยบรรยายไว้”
“นางมีบางสิ่งที่น่าดึงดูดมากกว่ารูปลักษณ์ภายนอก” นายใหญ่แห่งคฤหาสน์มองดูซุนมี่มี่ รอยยิ้มที่มุมปากอ่อนละมุนลง “หากเจ้าได้ใช้เวลากับนางสักพัก เจ้าก็จะสัมผัสมันได้เอง”
จิ้งอันพิจารณาตามคำพูดของเขา ขณะที่เคลื่อนสายตาไปมองสตรีร่างท้วมที่ใบหน้าขาวซีดราวก
