ผู้เป็นนายกำลังเผชิญหน้ากับปัญหาที่ยังคงไร้ซึ่งคำตอบอยู่ที่วังพิชิตบูรพา ขณะเดียวกันฝ่ายบ่าวที่ได้รับอนุญาตให้ไปรับยาถอนพิษก็เดินทางมาถึงคฤหาสน์เชียนล่าจู๋พอดี
“แม่นางซุน ท่านมาแล้วหรือขอรับ” ต้าฝาน บุรุษร่างกำยำซึ่งทำหน้าที่เฝ้าประตูหน้าคฤหาสน์เป็นประจำเอ่ยทักทายด้วยน้ำเสียงเป็นมิตรเช่นเคย
“เจ้าค่ะ” หญิงสาวยิ้มๆ เริ่มคุ้นชินกับพวกเขาในระดับหนึ่ง “เมื่อวานนี้ต้องขออภัยด้วยที่ทำให้ตกใจ”
“มิได้ๆ” ต้าจู บุรุษผู้เฝ้าประตูอีกคนหนึ่งรีบโบกไม้โบกมือเป็นการใหญ่ “พวกข้าต่างหากที่ต้องขออภัยเรื่องที่จดจำแม่นางซุนไม่ได้”
“เชิญด้านในเถิดขอรับ” ต้าฝานผายมือให้นางอย่างนอบน้อม
“ข้าพอจำทางได้แล้ว ไม่ต้องรบกวนพวกท่านเดินไปส่งหรอก” ซุนมี่มี่อดรู้สึกเกรงใจไม่ได้ ทุกครั้งที่มาคฤหาสน์เชียนล่าจู๋ นางก็มักจะรู้สึกดีมากขึ้นเรื่อยๆ ผู้คนที่นี่ปฏิบัติต่อนางอย่างดีเยี่ยม เป็นมิตรและจริงใจ ขณะที่นางเป็นได้เพียงแค
