ตอนที่ 9

1237 Words

“เอ่อ… ข้ามีเรื่องสงสัยอยากจะถามเจ้า ผู้หญิงรูปงามที่มากับเจ้านั่นเป็นแม่ของเจ้าจริงๆ หรือ” หยู่ถงต้องการจะถามให้แน่ใจ เพราะว่าได้ยินเฟยหลงเรียกลี่หลินว่าท่านแม่ ทั้งที่ดูจากวัยของนางก็ไม่ต่างจากเฟยหลง “อ๋อ… เรื่องนี้เองหรอกรึที่ท่านสงสัย นางมีนามว่าลี่หลิน ไม่ใช่แม่แท้ๆ ของข้าแต่เป็นแม่ยาย” เฟยหลงตอบ… ประโยคที่ได้ยินทำเอาหยู่ถงหรี่ตาฟังด้วยความสนใจ แอบเก็บข้อมูลเกี่ยวกับลี่หลินเอาไว้เงียบๆ “ข้าก็คิดอยู่แล้วเชียวว่าเหตุใดเจ้าจึงเรียกผู้หญิงที่อายุอานามดูไม่มากไปกว่าเจ้าว่าแม่… ” หยู่ถงหายสงสัย ยกมือขึ้นมาลูบหนวดที่ยาวลงมาถึงเคราสีขาวที่ปลายคาง “นางเป็นแม่ของภรรยาข้า แต่ก็ไม่ใช่แม่จริงๆ เป็นแค่แม่เลี้ยง… ” เฟยหลงกล่าวไปตามตรง “อ๋อ… เป็นแบบนี้นี่เอง แม่นางคนนี้ช่างงดงามนัก… เอ่อ… แล้วสามีของนางล่ะ… ” หยู่ถงกระซิบกระซาบ ซักไซ้ไม่เลิก แสดงความสนใจในตัวของลี่หลินออกมาอย่างเปิดเผย “อ๋อ… แม่ยายข้านางเป็นม่ายมาหลายปีแล้ว” เฟยหลงกล่าวไปตามความจริง… ก่อนจะฉุกคิดขึ้นได้ว่าดูท่าทางเจ้าของโรงเตี๊ยมคนนี้สนใจลี่หลินจนออกนอกหน้า “แล้วตอนนี้นางมีคนรักหรือเปล่า… ” หยู่ถงถามจริงจัง “เอ่อ… ไม่… ก็อย่างที่ข้าบอกว่านางเป็นม่าย” เฟยหลงรู้สึกว่าเจ้าของโรงเตี๊ยมถามมากเกินไปแล้ว “งั้นเจ้าช่วยเป็นพ่อสื่อให้ข้าทีจะได้ไหม… ข้าสัญญาว่าจะตอบแทนเจ้าอย่างงาม” “เอ่อ… เรื่องนี้ข้าคงช่วยท่านไม่ได้” เฟยหลงรีบส่ายหน้า “ทำไมเจ้าพูดเช่นนี้… ” หยู่ถงทำหน้าผิดหวัง “ข้าเคยได้ยินนางพูดไว้ว่าไม่อยากมีสามีใหม่” เฟยหลงรีบตัดบท… ดูท่าทางเจ้าของโรงเตี๊ยมคนนี้คงหื่นกามไม่เบา เพียงแค่ได้เจอลี่หลินครั้งแรกก็แสดงความสนใจออกมาจนน่าเกลียด “เจ้าจะไม่ลองดูก่อนรึ… ลองทาบทามดูก่อน… ข้าอยากมีโอกาสได้คุยกับนางสักครั้ง… ” หยู่ถงยังไม่ละความพยายาม… “งั้นก็ได้… เดี๋ยวข้าจะบอกกับนางว่าท่านสนใจในตัวนาง… ” เฟยหลงแกล้งรับปากไปอย่างนั้นเอง “ขอบใจเจ้ามาก… ” ความหวังผุดวาบขึ้นมาในดวงตาของหยู่ถงอีกครั้ง ทั้งที่เฟยหลงยอมรับปากเพื่อตัดรำคาญ พูดคุยกันต่อมาอีกครู่สั้นๆ เฟยหลงก็กลับขึ้นมาบนห้องเพราะคิดว่าตอนนี้ลี่หลินน่าจะอาบน้ำเสร็จแล้ว ครู่ต่อมา… เมื่อเฟยหลงขึ้นมาถึงห้องพักที่อยู่บนชั้นสองของโรงเตี๊ยม “ท่านแม่… ข้ากลับมาแล้ว… ” เฟยหลงเรียกพร้อมกับเคาะประตู ลี่หลินได้ยิน จำเสียงได้ รีบเดินมาเปิดประตู หลังจากเฟยหลงเข้ามานั่งคุยอยู่ในห้องได้สักพัก ลี่หลินสังเกตเห็นสายตาของเฟยหลงแอบมองเรือนร่างของนางไม่วางตา ซึ่งอาจเป็นเพราะว่านางเพิ่งอาบน้ำเสร็จมาหมาดๆ จึงมีเพียงผ้าแพรสีขาวพลิ้วบางรัดอยู่รอบทรวงอกอวบใหญ่ เส้นผมสีดำขลับยังขมวดเป็นมุ่นมวยเอาไว้ด้านหลังท้ายทอย “เฟยหลง… เจ้าจ้องมองข้าเกินไปแล้ว… ” ลี่หลินว่า… เตือนสติเขยหื่นที่ออกอาการราวกับว่าจะล้ำเส้นที่เคยตกลงกันไว้ “ก็ท่านแม่งามเหลือเกิน… เนื้อตัวของท่านแม่หอมจัง… อยู่ใกล้แล้วข้าใจสั่น” เฟยหลงกล่าวออกมาตามตรง… คงเป็นเพราะว่าก่อนออกมาจากห้องอาบน้ำลี่หลินชโลมกายด้วยน้ำมันดอกไม้หอม ผิวพรรณของนางจึงดูขาวใสและหอมกรุ่นไปด้วยกลิ่นดอกไม้ “เจ้าสัญญากับข้าแล้วนะ… ว่าจะไม่ทำเรื่องน่าละอายอย่างเมื่อคืนนั้น… ” ลี่หลินรีบยกเอาสัญญาขึ้นมาอ้าง… ทว่าเฟยหลงกลับไม่ฟัง ซ้ำยังเดินเข้ามาหานางด้วยแววตากระหายสวาท “ท่านแม่… เห็นทีว่าวันนี้ข้าคงต้องทำผิดสัญญาที่ให้ไว้… เพราะท่านแม่ทำให้ข้ามีอารมณ์เหลือเกิน” เฟยหลงค่อยๆ แก้ผ้าออกทีละชิ้นอย่างไม่อายจนเปลือยเปล่าล่อนจ้อนต่อหน้าลี่หลิน “ไม่นะเฟยหลง… เจ้าเสียสติไปแล้วหรือไร เจ้าจะทำเช่นนี้กับข้าไม่ได้ ข้าเป็นแม่ยายของเจ้านะ… ” ลี่หลินย้ำเตือนให้เฟยหลงนึกถึงฐานะของนาง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะตะลึงมองเรือนร่างกำยำของเขยหนุ่มผู้หล่อเหลา ยืนล่อนจ้อนอยู่เบื้องหน้าอวดกล้ามเนื้อกำยำสะดุดตา และสิ่งที่ทำเอาหัวใจของสาวใหญ่กระตุกวูบก็คือแท่งหยกแห่งความเป็นชายที่ซุกซ่อนอยู่ภายในร่มผ้า บัดนี้เผยออกมาอวดความอลังการ “ได้โปรดเถอะท่านแม่ เลิกปากแข็งเสียที… ข้ารู้ว่าท่านเองก็ต้องการข้า… ” เฟยหลงรู้ได้จากท่าทางและใบหน้าของแม่ยายที่เผลอมองแก่นกายจนทำให้แก้มแดงซ่าน ลี่หลินรู้สึกใจเต้นแรงขึ้นมาอย่างประหลาดกับภาพที่เห็น ก่อนจะเกิดอาการเสียววาบเข้ามาตรงง่ามขาเมื่อนึกถึงสิ่งที่เฟยหลงทำกับนางเมื่อคืนนี้ “ข้าไม่ไหวแล้วท่านแม่… ” เฟยหลงรีบหันกลับไปปิดประตูลงกลอน “อย่านะเฟยหลง… ” การกระทำของลูกเขย ทำเอาแม่ยายตกใจ นางถอยร่นจนแผ่นหลังชนเข้ากับฝาผนังห้อง ก่อนที่เขยหื่นจะสืบเท้าเข้ามากอดปล้ำจูบไซ้ไปทั่วร่างกายของนางอย่างหื่นกระหาย “ท่านแม่… อู้ววว… ท่านรู้ตัวไหมว่ากำลังทำให้ข้าเ****นสุดๆ… ” ทันทีที่พูดจบผ้าแพรที่รัดอกของนางเอาไว้ก็โดนมือใหญ่กระชากออกจากอก เผยให้เห็นสองเต้ามหึมาที่ซุกซ่อนอยู่ภายใน “อู้ววว… น่าดูดเหลือเกิน… ” เฟยหลงร้องอุทาน… ตะลึงมองปทุมถันคู่งามที่ผุดออกมาตรงหน้า ก่อนจะปรี่เข้าหาทั้งกอดทั้งจูบ ดูดนมสองข้างสลับไปมาอย่างหื่นกระหาย “อ๊า… เจ้าบ้าไปแล้วหรือไรเฟยหลง” ร่างของแม่ยายอ่อนเปลี้ยราวกับขี้ผึ้งถูกไฟลน ความต้องการที่พยายามเก็บซ่อนเอาไว้ทำให้นางระทดระทวยอ่อนไหว สุดท้ายก็แพ้พ่ายไฟราคะ โดนอุ้มขึ้นมาบนเตียงนอนที่ตั้งอยู่กลางห้อง “งือออ… ก็ไหนว่าจะไม่ทำอีก… ” ลี่หลินทวงสัญญาที่เคยให้ไว้ต่อกัน… พยายามกระถดกายหนีจนแผ่นหลังชนเข้ากับพนักหัวเตียง เสียงของนางสั่นเครือเหมือนจะร้องไห้ แม้จะมีอารมณ์หวามไหว แต่อีกใจของนางก็ไม่อยากให้มันเกิดขึ้นอีก “ข้าขอโทษท่านแม่… ข้าอดใจไม่ไหวจริงๆ ท่านแม่ช่างเย้ายวนใจข้าเหลือเกิน… ” คนผิดสัญญากระเสือกกายเข้าหาแม่ยายคนงามโดยไม่ฟังเสียงห้ามปราม หลังจากเอื้อมมือคว้าข้อเท้าสองข้างของนางเอาไว้ได้ก็จับยกขึ้นมาให้ง่ามขาแหกกว้างถ่างอ้าแล้วก้มลงปาดลิ้นเลียเข้าใส่กลีบสวาทปลิ้นอ้าเป็นร่องขึ้นมาท่ามกลางเส้นไหมสีดำระยับโอบล้อมดอกไม้งามเอาไว้ แพล่บ… แพล่บ… แพล่บ… แพล่บ… แพล่บ… เขยหื่นปาดลิ้นเสยขึ้นเป็นจังหวะยาวๆ ตามรูปทรงของกลีบสวาทอวบอูม ลงลิ้นได้ไม่นานน้ำเสียว

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more