ตอนที่ 7

1255 Words

ซ่วบ… ซ่วบ… ซ่วบ… ซ่วบ… ซ่วบ… เสียงเนื้อกับเนื้อบดสีกันร้อน… ด้วยความใหญ่มหึมาของเฟยหลง ทำให้เส้นเลือดลายเอ็นที่กระจายอยู่รอบลำแข็ง เสียดครูดกับร่องสวาทของแม่ยายได้อย่างถนัด วันนี้เขยหื่นช่วยทำหน้าที่เติมเต็มรสสวาทที่ห่างหายไปจากชีวิตของแม่ม่ายด้วยการชดเชยให้อย่างถึงอกถึงใจแม่ยายคนงาม “อู้ววว… เฟยหลง… ขะ… ข้าไม่ไหวแล้ว… ” ลี่หลินเหลียวหลังกลับมาวิงวอนด้วยแววตาและสีหน้าที่กำลังบิดเบ้เหยเก “ข้าไม่ไหวแล้วเหมือนกัน… ” เฟยหลงเอื้อมมือเข้ามาโอบใบหน้าของแม่ยายที่เหลียวหลังกลับมามอง รั้งเข้ามาจูบปาก ทั้งสองค่อยๆ บดเคล้าริมฝีปากเข้าหากันอย่างเร่าร้อนพร้อมกับท่อนเอ็นกระแทกรัวเข้าใส่ไม่หยุด “อ๊า… อ๊า… อ๊า… อ๊า… ไม่ไหวแล้ว… ” ลี่หลินร้องครวญครางตามแรงกระเด้าอย่างดุดัน จากนั้นความพยายามข่มกลั้นที่อดทนมาอย่างยาวนานของเฟยหลงก็สิ้นสุดลง หัวเอ็นก็ทะลวงรัวๆ เข้ามาจนถึงมดลูกของนางดังตั่บๆ ระงมไปทั้งห้อง ก่อนที่ความสุขจะผลิพุ่งพรั่งพรูออกมาพร้อมกับน้ำกามสีขาวข้น แตกทะลักออกมาจากหัวเอ็นถอกบาน หัวสีม่วงคล้ำกระตุกสั่นกลั่นเอาความร้อนรุ่มออกมาทุกหยดหยาดของแรงรีดเคล้น “อ่า… ท่านแม่… ข้ามีความสุขเหลือเกิน… ” ร่างกำยำของเฟยหลงทรุดฮวบลงกอดแม่ยาย กดใบหน้าซุกไซ้แผ่นหลังเปล่าเปลือยของลี่หลินขณะลำเอ็นที่โยกดันมาพักใหญ่ ค่อยๆ ผ่อนแรงลงตามอารมณ์ที่พุ่งทะยานผ่านพ้นขีดสุดมาแล้ว “ซี้ดดดด… ข้าก็มีความสุข… ” ลี่หลินตอบเสียงกระเส่า ขณะที่ความเสียวซ่านจากอาการถึงสวรรค์ยังแล่นริ้วไปทั่วทุกสรรพางค์กายสั่นสะท้าน เมื่อครู่นางรู้สึกคล้ายกับว่าร่างน้อยได้ถูกเหวี่ยงโยนขึ้นสูงแล้วร่วงตกลงมาด้วยความรวดเร็ว เสียววาบเหมือนจะขาดใจตายอยู่ใต้ร่างกำยำของเขยหื่น ในเวลาต่อมา… ภายหลังเสร็จจากกิจกามซึ่งควรเรียกว่า ‘อุบัติสวาท’ ซึ่งลี่หลินเองก็ไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลยว่าจะเกิดเหตุการณ์นี้ในวันที่ตัดสินใจมาเยี่ยมลูกสาวที่อยู่ต่างเมือง ต่างจากเฟยหลงที่แอบคิดหื่นกับนางอยู่เงียบๆ มานาน จึงพยายามหาโอกาสอยู่ตลอดเวลา กระทั่งได้จังหวะในวันที่ได้อยู่ด้วยกันสองต่อสองกับแม่ยายคนงาม ก็เลยตัดสินใจจู่โจมอย่างที่เห็น ลี่หลินเข้าไปอาบน้ำที่หลังบ้านครู่ใหญ่ๆ และเมื่อเสร็จออกมาก็ยังเห็นว่าเฟยหลงผู้เป็นลูกเขยยังคงนอนทอดกายอยู่บนเตียงในสภาพเปลือยเปล่า “เฟยหลง… เจ้าช่วยลุกขึ้นสักครู่ได้ไหม… ” ลี่หลินกล่าวกับลูกเขย “มีอะไรรึท่านแม่… ” เฟยหลงถามด้วยความสงสัย รู้สึกราวกับว่าตัวเองฝันไปที่ได้เผด็จสวาทแม่ยายคนงาม “ข้าจะเช็ดเตียง… ” ในมือของลี่หลินมีผ้าที่ถือมาด้วย… ครั้นเมื่อเฟยหลงขยับเปิดทางให้ นางก็รีบเอามาเช็ดคราบน้ำกามที่บางส่วนเริ่มแห้งกรังอยู่บนเตียงนอน ขณะที่ลี่หลินกำลังก้มๆ เงยๆ เช็ดคราบน้ำใคร่ก็รู้สึกอายสายตาของลูกเขยที่จ้องมองดูการกระทำของนางตาไม่กะพริบ นางมองสบตากับเฟยหลง… แล้วจู่ๆ ก็รู้สึกใจเต้นขึ้นมาอย่างประหลาดเมื่อนึกถึงเหตุการณ์สุดเร่าร้อนที่เพิ่งผ่านพ้นมาเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้า “ข้าช่วยเช็ดให้นะท่านแม่… ” เฟยหลงอาสาเข้าช่วย “ไม่ต้อง… เดี๋ยวข้าทำเอง… ” ลี่หลินรีบเช็ดจนเสร็จ… และตอนที่นางเดินออกมา เฟยหลงก็เอื้อมมือข้างหนึ่งมาฉุดแขนของนางเอาไว้ “จะรีบไปไหน… ท่านแม่ดื่มสุราเป็นเพื่อนข้าสักจอกจะได้ไหม… ” เฟยหลงโอบเอวนางลงมานั่งด้วยกัน ลี่หลินรับจอกสุราที่เฟยหลงยื่นให้นำมาดื่ม รู้สึกอายที่จะนั่งคุยกัน เพราะว่าเหตุการณ์สุดวาบหวามที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ทำให้นางรู้สึกผิดอยู่ในใจที่เผลอไปมีสัมพันธ์สวาทกับสามีของลูกสาว “ข้าขอตัวก่อนนะ… ” หลังจากดื่มสุราจนหมดจอกที่สาม สาวใหญ่จึงขอแยกตัวออกมา เฟยหลงมองตามสะโพกสุดเย้ายวนของแม่ยายคนงาม จากนั้นก็ยกจอกสุราขึ้นดื่ม ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเรื่องที่เพิ่งเกิดขึ้นนี้จะเป็นความจริง ในเวลาต่อมา เมื่อเวลาล่วงเลยมาถึงตอนค่ำ เฟยหลงรู้สึกเป็นกังวลขึ้นมาทันที เมื่อเห็นว่าหลังจากเกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดลี่หลินก็เอาแต่เก็บตัวเงียบอยู่แต่ในห้อง เฟยหลงตัดสินใจเดินมาเคาะประตูเรียกด้วยความเป็นห่วง แต่แม่ยายก็ตอบเพียงว่าไม่เป็นไร ตอนนี้นางอยากนอนพักผ่อน สุดท้ายเฟยหลงก็ไม่รบกวน รอจนกระทั่งรุ่งเช้าจึงเดินมาเคาะประตูห้องนอนของแม่ยายอีกครั้งในตอนสายเพราะเห็นว่าสายมากแล้วแต่ลี่หลินก็ยังไม่ออกมาจากห้องนอน “ท่านแม่… ” เฟยหลงทั้งเคาะทั้งร้องเรียกอยู่ครู่ใหญ่ๆ ก่อน จะตัดสินใจผลักประตูเข้าไปโดยพลการ ตอนนี้จึงได้รู้ว่าแม่ยายได้หายออกไปจากห้องพร้อมกับหีบสัมภาระของนางที่หายไปด้วย ด้วยความตกใจ… เฟยหลงรีบตามไปที่ตลาดเพราะคิดว่าลี่หลินจะต้องจ้างรถม้าเพื่อเดินทางกลับบ้าน ซึ่งก็จริงอย่างที่เดาเอาไว้ เฟยหลงมาทันเวลาพอดี “ท่านแม่… ข้าขอโทษถ้าเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ทำให้ท่านแม่ไม่อยากอยู่ต่อ… ” น้ำเสียงของเฟยหลงบอกว่าสำนึกผิด มองสบตาแม่ยายอย่างอ้อนวอน “ทำไมท่านแม่ต้องหนีข้า ได้โปรดกลับไปกับข้าเถอะนะท่านแม่… ” เฟยหลงอ้อนวอนน่าสงสาร… ลี่หลินได้ยินแล้วก็ได้แต่อึ้ง… แอบถอนใจเบาๆ เพราะตัวของนางเท่านั้นที่รู้ดีนางว่าไม่ได้หนีเฟยหลง แต่เป็นเพราะว่านางกำลังวิ่งหนีความต้องการของตัวเอง ด้วยรู้ว่าถ้ายังอยู่ด้วยกันสองต่อสอง เหตุการณ์อย่างเมื่อคืนจะต้องเกิดขึ้นอีกเป็นแน่แท้ “ถ้าข้ายอมกลับไป… เจ้าสัญญาได้ไหมว่าจะไม่ทำอย่างเมื่อคืน… ” ลี่หลินรู้สึกไม่ดีกับเหตุการณ์เมื่อคืน หลังจากมันเกิดขึ้นแล้วทำให้ความรู้สึก ‘ผิด’ ติดอยู่ในใจของนางมาตลอด เมื่อคืนนางครุ่นคิดจนนอนไม่หลับ “ได้… ข้าขอสัญญา… ” เฟยหลงรีบรับปาก ทั้งที่ลึกๆ ในใจก็ไม่มั่นใจว่าตัวเองจะทำได้ตามที่พูด “ถ้าเรากลับบ้านตอนนี้ท่านแม่อาจจะยังรู้สึกไม่สบายใจกับเรื่องที่เกิดขึ้น… งั้นวันนี้ข้าจะพาท่านไปเที่ยวเมืองเฉิงต้า… ข้าจะพาท่านเที่ยวชมตลาดในเมืองแล้วพักค้างคืนที่โรงเตี๊ยมสักคืนดีไหม” ความคิดบางอย่างผุดวาบเข้ามาในหัวของเฟยหลง เพราะนึกขึ้นได้ว่าแม่ยายเคยพูดเอาไว้ว่านางอยากเที่ยวชมตลาดในตอนใกล้ค่ำ ตลาดในเมืองเฉิงต้าเลื่องชื่อในเรื่องสีสันและบรรยากาศของชีวิตยามค่ำ อยู่ใกล้กับตลาดที่ลี่เซียนภรรยาของเฟยหลงเอาของไปขาย “จะดีหรือ… ” คำชักชวนของเฟยหลงทำให้ลี่หลินเกิดอาการสองจิตสองใจ

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more