ตอนที่ 8
ขอสู้ชีวิตอีกหน่อย
รุ่งเช้า
หกโมงตรงพอดี
ตอนที่เอกภพเดินลงบันไดมา เขาก็เห็นโจ๊กหมูควันฉุยวางอยู่ที่โต๊ะกินข้าว ชายหนุ่มยกยิ้มเมื่อคิดถึงใบหน้าหญิงสาวเมื่อคืน เพียงแต่พอเขาสาดสายตามองหา เขากลับไม่เห็นคนที่กำลังนึกถึง เพราะมีงานช่วงเช้า เอกภพจึงรีบนั่งลงรับประทาน ชายหนุ่มตักอย่างเชื่องช้า ดูไปราวกับไม่ได้ร้อนรนอะไร
เพียงแต่กินไปได้เกือบค่อนชาม พลันปรากฏเสียงฝีเท้าเดินเข้ามา เอกภพไม่แม้แต่หันไปมอง เขายังคงตักโจ๊กพลางก้มดูข่าวในมือถือ ก่อนจะเห็นมือน้อยๆ ของใครบางคนยื่นมาข้างกาย
ชายหนุ่มหันไป เขาเลิกคิ้วเป็นเชิงสงสัย
“ขอเบิกค่าเสียหายค่ะ”
เพลินตาพูดอย่างใจกล้า เอกภพเองก็มองเข้าไปในดวงตาหญิงสาว เห็นได้ชัดว่าบวมแดง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าทำไมถึงเป็นเช่นนั้น
“ค่าเสียหายอะไร?”
ชายหนุ่มถามกลับ เขาหันมากินโจ๊กต่อ
“ค่าโทรศัพท์ที่พัง แล้วก็ค่าตกใจฉันค่ะ เอ่อ...แล้วก็ค่าทำขวัญที่ลูกน้องคุ
