“พี่คำรามจ๋าสิ” ผมกระตุกยิ้มให้กับสิ่งที่เพิ่งใช้เป็นข้อต่อรองทั้งที่นิ้วยังคงคลึงสำรวจปลุกปั่นความรู้สึกของผู้ถูกกระทำไปเรื่อยๆ หลายต่อหลายครั้งที่การคลึงวนของนิ้วถูกเข้ากับจุดรับความรู้สึกภายในจนเธอเกร็งสั่นและกระตุกกาย ภายในตอดรัดนิ้วซุกซนให้ได้รู้สึก ยิ่งเป็นแบบนั้นผมยิ่งชอบ แต่ที่ไม่ชอบก็คงเป็นการที่อีกฝ่ายยังคงเงียบไม่ยอมพูดในสิ่งที่ผมใช้ต่อรอง
“เอ้าเรียกสิ ไม่อยากให้หยุดหรือไง?” อีกหนที่ผมเอ่ยปากเร่งเร้าคนตัวเล็กซึ่งอยู่ในอาการเกร็งจัด
“อะ...แฮ่ก” นัยน์ตาคู่สวยของเธอปิดสนิทแต่ไม่ใช่กับริมฝีปากบางอิ่มซึ่งกำลังหอบหายใจเป็นจังหวะหนักขึ้นตามแรงปลุกเร้าในกาย และการเร่งเร้าแบบนั้นกลับกลายเป็นเรื่องน่าหงุดหงิด เมื่ออีกฝ่ายมีเพียงเสียงหอบหายใจซึ่งหนักขึ้นทุกวินาทีเล็ดรอดผ่านไรฟันแทนสิ่งที่ผมอยากจะได้ยิน การที่เป็นเช่นนั้นมันเลยทำให้ข้อต่อรองใหม่ๆ เกิดขึ้น
“สงสัย...ไม่อยากให้หยุด” ต่อให้ร
