เวลาต่อมา
บรืนน บรืนนนน
ถึงจะเกลียดขี้หน้าแค่ไหน สุดท้ายฉันก็ยังต้องนั่งซ้อนท้ายเขาออกจากหน้าวิทยาลัยอยู่ดี แต่ก็ใช่ว่าคำรามจะพาฉันกลับบ้านอย่างที่คิดไว้ เขาบิดรถพาไปที่อื่น ซอยเล็กๆ ที่มีแต่บ้านหลังเล็กๆ ถูกสร้างด้วยไม้อัด สกปรกและเต็มไปด้วยของเก่า พื้นที่บริเวณนี้ถูกคนในเมืองเรียกว่าย่านขายของเก่า หรือเรียกง่ายๆ ตามภาษาคนทั่วไปใช้เรียกที่อยู่คับแคบและแออัดแห่งนี้ว่า ‘สลัม’
“นายพาฉันมาทำอะไรที่นี่!?” ซึ่งการที่เขาพาฉันมาที่อย่างนี้มันเลยอดถามไม่ได้ เมื่อล้อของรถมอเตอร์ไซค์หยุดลง
“เที่ยว” เขาตอบเพียงแค่นั้นก่อนบรรจงถอดหมวกกันน็อกที่สวมอยู่ออก กวาดขาลงจากรถแบบรีบร้อน ทว่า ยังไม่ทันได้ถามอะไร ตอนนั้นก็ดันมีเสียงของใครคนหนึ่งดังขึ้น
“เฮียราม!” ฉันรีบตวัดสายตามองไปยังต้นเสียงก่อนพบว่า เจ้าของเสียงดังกล่าวเป็นเพียงแค่เด็กผู้ชายน่าจะอายุสักประมาน 11-12 ขวบเท่านั้น
“ว่าไงไอ้ลิง!” ส่วนนั่นน่
