ในวันหนึ่ง...
ศิลป์ :: แล้วสรุปทะเลาะไรกับโซลวะ?
น้ำหอม :: ไม่ได้ทะเลาะแต่เลิกแล้ว
ศิลป์ :: อ้าว เลิกไมวะ คบกันมาตั้งสามปี
ฉันนิ่งไปเล็กน้อยเมื่อปลายข้อความถามกลับมาอย่างตรงๆ ก่อนพิมพ์ตัวอักษรตอบไปแบบเลี่ยงๆ
น้ำหอม :: ช่างแม่งเถอะ อยากรู้ก็ไปถามมันเอา
ศิลป์ :: เออได้
ศิลป์ :: แล้วเจอโทรศัพท์เรายัง?
น้ำหอม :: ยัง ไม่รู้คำรามแม่งเก็บไว้ไหน
ศิลป์ :: เออใช่ แล้วถ้าเลิกกับโซล แบบนี้เรื่องไอ้คำรามจะเอาไง?
น้ำหอม :: เหมือนเดิม เลิกส่วนเลิก ไม่เกี่ยวกับคดี
น้ำหอม :: ตอนนี้ฉันคบกับมันแล้ว
ศิลป์ :: ตั้งแต่เมื่อไหร่วะ ไหนเล่า
ยังไม่ทันได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดให้ศิลป์ เสียงเคาะประตูอย่างมีมารยาทก็ดังขึ้น จำต้องละสายตาจากหน้าจอสี่เหลี่ยมในมือ เหลียวมองไปยังต้นเสียงจังหวะเดียวกับที่เจ้าของเสียงเคาะประตูเปิดเข้ามาพอดี
“น้ำหอมลูก พรุ่งนี้วิ’ลัยเปิดแล้วใช่ไหม?” คุณน้าซึ่งแวะขึ้นมาเอ่ยถ
