14.00 น.
สารวัตรนั่งอ้อยอิ่งกินลมชมวิวเสียจนขนมอดสงสัยไม่ได้ ไหนว่าไม่ว่าง?
“ปลาส้ม มึงว่าสารวัตรเราสิกลับยามใด” (ปลาส้ม มึงว่าสารวัตรจะกลับตอนไหน) ขนมหันไปขอความเห็นปลาส้มเมื่อเห็นว่าบ่ายสองสารวัตรยังนั่งใจเย็นอยู่ที่เดิม
ทั้งสองนั่งคู่กันตรงม้าหินอ่อนบริเวณครัวมองแผ่นหลังกว้างที่นั่งกอดอกแน่นิ่งอยู่โต๊ะอาหาร ตอนนี้อาหารถูกเก็บกวาดเรียบร้อย แต่สารวัตรยังไม่ยอมกลับ
“กูว่าแลงพู้นล่ะ” (กูว่าเย็นนู่นแหละ)
“แล้วไผเคยบอก ‘ผมต้องจับผู้ร้ายไม่มีเวลาว่างมาดูแลคุณหรอก’ วะ” (แล้วใครเคยบอก ‘ผมต้องจับผู้ร้ายไม่มีเวลาว่างมาดูแลคุณหรอก’ วะ) ขนมทำท่าเย็นชาเลียนเสียงสารวัตร
“บ่แม่นเราบ่มีเวลาดอก” (ไม่ใช่เขาไม่มีเวลาหรอก)
“หืม?” ขนมหันไปมองหน้าปลาส้ม พร้อมกันเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม
“เราบ่มีใจ” (เขาไม่มีใจ)
“เอาขนตามึงมาฟาดหน้ากูกะบ่เจ็บปานนี้ดอก” (เอาขนตามึงมาฟาดหน้ากูก็ไม่เจ็บขนาดนี้หรอก)
“เอ้า มึง
