สองวันผ่านไป...
ขนมหายป่วยเป็นปลิดทิ้งหลังจากโดนหมอฉีดยาไปหนึ่งเข็ม เธอได้นอนเต็มอิ่มพักผ่อนเต็มที่พร้อมกับเงินในกระเป๋าที่ขายอึ่งให้ไอ้จอห์นไปสี่พันกับของเก่าอีกสองพัน
“หลังจากร่วมหุ้นแล้วกะสิเหลือเงินใช้อยู่หนึ่งพัน” (หลังจากร่วมหุ้นแล้วก็จะเหลือเงินใช้อยู่หนึ่งพัน) ขนมเอ่ยขณะนั่งประชุมอยู่กับกล้าและปลาส้ม
“เอ้า คือมาจนแท้สู ลูกเจ้าของห้างแท้บ่มึง เงินย่างตลาดยังสิบ่มีเลย” (อ้าว ทำไมจนจัง ลูกเจ้าของห้างจริงไหมมึง เงินเดินตลาดยังจะไม่มีเลย) ปลาส้มหัวเราะชอบใจ บอกใครใครจะเชื่อว่าเพื่อนสาวตรงหน้าเธอเป็นลูกเจ้าของห้างดังมีสาขาทั่วประเทศ
“มึงอย่าบูลลี่กูหลาย เดี๋ยวกูไปลักคว่ำไหเหล้าโทมึงซะดอก” (มึงก็อย่าบูลลี่กูมาก เดี๋ยวกูไปแอบคว่ำไหสาโทมึงเสียหรอก) ขนมมองค้อนเมื่อถูกเพื่อนจี้ใจดำ มันก็จริงอย่างมันว่า คิดแล้วเศร้าแต่เธอไม่ท้อหรอก
ทั้งพ่อและตาลุงสารวัตรนั่นต้องหลั่งน้ำตา…
เพราะเธอจะสร้
