โดยที่ภัทรวดีไม่รู้เลยว่าใกล้ตัวเธอกลับมีแวมไพร์ตนหนึ่งอยู่ดูแลปกป้องเธออยู่เงียบๆ มาหลายปีและวันนี้สิ่งที่หญิงสาวกลัวที่สุดก็มานั่งอยู่ข้างกายเธออีกเช่นเคย เพียงแต่ไม่ปรากฏกายให้เห็นเท่านั้น นัยน์ตาสีมรกตจ้องมองใบหน้าสวยอย่างหมั่นไส้
‘เจ้ากลัวผีซะขนาดนี้ แล้วข้าจะปรากฏกายให้เจ้าเห็นได้อย่างไร’
“ของแบบนี้ไม่เชื่อก็อย่าลบหลู่สิ...ไอ้จันทร์”
“ฉันไม่ได้ลบหลู่นะไอ้ดาว แค่ไม่เชื่อก็เท่านั้น”
“มันก็เหมือนกันนั่นแหละ แกชอบทำอะไรห่ามๆ อยู่เรื่อย กี่ครั้งแล้วที่แกชอบทำอะไรเสี่ยงๆ ที่ไหนที่เขาว่าผีดุ แกก็ดันไปเยี่ยมเยียนสถานที่เหล่านั้นทุกที”
“แกมันกลัวไม่เข้าท่าไอ้ดาว ผีก็อยู่ส่วนผี คนก็อยู่ส่วนคนสิ”
“หยุดพูดเรื่องผีดีกว่าไหมไอ้จันทร์ ฉันรู้สึกขนลุกยังไงก็ไม่รู้”
ภัทรวดีเตือนเพื่อนพลางกวาดสายตามองไปรอบร้านอาหารที่เธอกับแจ่มจันทร์และอเล็กซานเดรียชอบมาบ่อยอย่างหวาดระแวง เธอรู้สึกได้ถึงบร
