โลมรักมาเฟีย

ต่อหน้าต่อตา

ห้าชั่วโมงผ่านไป

"อ้าส์! อื้อ อ๊ะ! อ๊าส์!" เสียงครางกระเส่าของหญิงสาวคนหนึ่งดังลั่นห้องสี่เหลี่ยมทึบแสง มีเตียงนอนขนาดเล็กซึ่งเฟรย์นอนอยู่บนนั้น

เสียงรบกวนบวกกับยาสลบที่หมดฤทธิ์ทำให้หญิงสาวค่อยๆ เปิดเปลือกตาตื่นขึ้นมา ในขณะที่ชอว์นยืนกอดอกพิงผนังห้องอยู่และจ้องมองการร่วมเพศของชายหญิงสองคน

"โอวส์ อ๊าส์!" บุรุษคนนั้นคือฮาร์ดี้ เขากำลังเปล่งเสียงครวญครางออกมา ในขณะที่กระแทกกระทั้นแก้มก้นงอนของผู้หญิง เฟรย์เบิกตากว้างด้วยความตกใจ เมื่อเห็นว่าเธอคนนั้นคือนางแบบคนที่รอคิวสัมภาษณ์ถัดจากตน หล่อนกำลังเปลือยกายร่วมรักกับคนที่เพิ่งพบกันเมื่อไม่กี่ชั่วโมงที่แล้ว

"นี่มันอะไรกัน! ทุเรศ ออกไปให้หมดเลยนะ" เฟรย์เมินหน้าหนี และดึงหมอนขึ้นมาปิดหน้าปิดตาของตนเองไว้ ชอว์นละสายตาจากการร่วมรักของทั้งสองคนและเดินตรงมาหาหญิงสาวที่เตียงนอน เขากระชากหมอนใบใหญ่ออก มือหนาขยับขึ้นมาบีบคางมนและบังคับให้หันกลับมามองการร่วมรักของสองหนุ่มสาว

"ไม่ต้องมาทำเป็นโลกสวย ทำเหมือนเธอไม่เคยทำแบบนี้มาก่อนอย่างนั้นแหละ แหกตาดูสิพวกเขามีความสุขกันมากแค่ไหน ผู้หญิงคนนี้รับงานตั้งแต่วันนี้เป็นวันแรก ได้เงินหนึ่งแสนบาท คิดสิเฟรย์ว่าเธออยากทำหรือเปล่า ก็แค่ยืนอ้าขาแล้วก็ครางให้ผู้ชายมันเอาจนเสร็จมันจะยากเย็นอะไรนักหนา?" ชอว์นตะคอกใส่หูเฟรย์เสียงดัง ในขณะที่หญิงสาวดิ้นขลุกขลักและพยายามดึงมือของเขาออก

"อึก! อื้อ! ปล่อยฉันนะ" ชอว์นหัวเสีย เขาจำใจปล่อยเมื่อเห็นเธอร่ำไห้สะอึกสะอื้น พร้อมทั้งชักสีหน้าหงุดหงิดเพราะไม่ชอบผู้หญิงเจ้าน้ำตาแบบนี้เอาเสียเลย

"บ้าเอ๊ย!"

"อ๊าส์ โอวส์!" เสียงครวญครางในจังหวะสุดท้ายของฮาร์ดี้บ่งบอกว่าชายหนุ่มกำลังถึงจุดหมายปลายทาง เขาเกร็งกระตุกถี่เพื่อปลดปล่อยน้ำคาวรักออกมาใส่ถุงยางอนามัยที่รองรับไว้อยู่ครู่ใหญ่ จากนั้นจึงดึงลำเอียงแข็งชั้นของตนเองออกมา เฟรย์รีบสะบัดหน้าหนี นางแบบสาวคนนั้นคลี่ยิ้มออกมาด้วยความสุขหลังจากการร่วมรักเสร็จสิ้นลง ทั้งสองคนหมุนตัวเข้าหากันและกอดจูบกันราวกับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อครู่เป็นเรื่องปกติเสียอย่างนั้น

"เสร็จแล้วก็พากันออกไป กูมีเรื่องที่จะต้องปรับทัศนคติกับผู้หญิงคนนี้อีกเยอะ"

"ออกไปก็ได้ ขอบใจมึงมากนะสำหรับวันนี้ อ้อ อย่าปรับความเข้าใจกันรุนแรงนักล่ะ" ฮาร์ดี้เหยียดยิ้มและชำเลืองตามองเฟรย์เล็กน้อย จากนั้นจึงหยิบเสื้อผ้ามาให้หญิงสาวคนนั้นสวมใส่และพาหล่อนเดินออกไป

ในขณะที่เฟรย์ขยับตัวขึ้นนั่ง เธอถอยหลังไปจนกระทั่งแผ่นหลังชนเข้ากับหัวเตียงนอน พลันกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องสี่เหลี่ยมทึบด้วยความรู้สึกหวาดกลัว

"ไม่เอานะ! อย่าทำอะไรฉันเลยนะ"

"ขอกันแบบนี้มันก็ง่ายไปนะ เธอขู่ว่าเธอจะไปบอกตำรวจไม่ใช่เหรอ?" หญิงสาวส่ายหน้าพัลวัน และชันขาขึ้นแนบชิด วงแขนเล็กโอบกอดรอบหัวเข่าของตนเองไว้ ใบหน้าสวยซุกลงกลางหัวเข่าของตนเอง ในขณะที่ชอว์นก้าวเข่าขึ้นเตียง

"อย่านะ!" เขาดึงมือเล็กทั้งสองข้างมากุมไว้ ทำให้เฟรย์จำใจแหงนหน้าขึ้นมาสบตากับชายหนุ่ม

"ถึงขั้นนี้ฉันว่าเธอถอนตัวไม่ได้แล้วล่ะ ฉันไม่ต้องการให้เธอเซ็นสัญญาบ้าบออะไรนั่นแล้ว แต่ฉันต้องการให้เธอทำงานให้ฉัน"

"ไม่เอา!"

"ฟังข้อเสนอฉันก่อนสิ ฉันจะจ่ายให้เธอพิเศษกว่าคนอื่น ให้คืนละสองแสนเลยก็แล้วกัน เพราะดูแล้วลูกค้าของฉันน่าจะชื่นชอบเธอมากกว่าผู้หญิงคนอื่นๆ" ข้อเสนอของชายหนุ่มทำให้เฟรย์ร่ำไห้ออกมา เธอไม่คิดว่าเขาจะมีจิตใจที่โหดเหี้ยมถึงเพียงนี้

"ก็ฉันบอกว่าฉันยอมเซ็นสัญญาไง ฉันจะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้แล้วฉันจะไม่บอกใครเลยแม้แต่คนเดียว แต่ขอร้องปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันทำงานนี้ไม่ได้จริงๆ ขอร้องนะ ปล่อยฉันไปเถอะนะ นะ..." ชอว์นถอนหายใจเฮือกใหญ่และปล่อยมือเธอ เฟรย์จึงถือวิสาสะขยับมือขึ้นมาเขย่าท่อนแขนกำยำของเขาเป็นการอ้อนวอน

"ถ้างั้นก็เสียใจด้วย ฉันยังปล่อยเธอไปตอนนี้ไม่ได้ เพราะว่าเธอคือตัวทำลายความมั่นคงในธุรกิจของฉัน เธอจะต้องถูกฉันขังไว้จนกว่าเราจะทำสัญญาแล้วก็ข้อตกลงกันเรียบร้อย อาจจะใช้เวลาสักสี่ห้าวัน แต่ฉันจะเอาเธอไปขังไว้ที่บ้านฉัน เช็ดหน้าเช็ดตาแล้วก็ทำผมของเธอให้มันดูเรียบร้อย อีกห้านาทีตามฉันออกมา" หญิงสาวอึ้งไปกับสิ่งที่เขาพูดออกมา เธอร่ำไห้สะอึกสะอื้นในขณะที่ชายหนุ่มหยัดกายลุกขึ้นยืน จากนั้นร่างสูงจึงหมุนตัวเดินออกจากห้องสี่เหลี่ยมทึบไป

"ฮือ..." เฟรย์มองตามหลังเขาด้วยความรู้สึกหวาดกลัว พลันกวาดสายตามองไปรอบๆ ทว่ามีเพียงผนังห้องทึบ หากจะหาทางหนีออกไปด้วยตนเองคงไม่ใช่เรื่องง่าย จึงจำใจยอมทำตามที่เขาสั่ง

"เป็นไงวะ?" แบรดลีย์เอ่ยถามขึ้นหลังจากที่ชอว์นเดินออกมาจากห้องสี่เหลี่ยมภายในห้องทำงานของเขา ชายหนุ่มส่ายหน้าไปมาสีหน้าบ่งบอกถึงอารมณ์หงุดหงิด

"ผู้หญิงอะไรดื้อชะมัด กูเสนอราคาให้มากกว่าคนอื่นก็ยังไม่เอา ท่าทางก็ดูเป็นคนฉลาด หรือกำลังอัพค่าตัวคืนละห้าแสนอยู่ก็ไม่รู้"

"จริงเหรอวะ แต่เอาจริงๆ นะ คนนี้ต่อให้จ่ายคืนละห้าแสนกูว่าลูกค้าก็ยอมจ่ายว่ะ ถ้ามึงไม่ว่าอะไร กูขอซื้อสักคืนได้ไหมวะ กูให้มึงห้าแสนเลย คนนี้ถูกตาถูกใจยังไงไม่รู้ว่ะ" คำขอของแบรดลีย์ทำให้ชอว์นตวัดสายตามองเพื่อนสนิททันที

"มึงพูดบ้าอะไรของมึงวะ ปกติไม่เคยเห็นอยากซื้อผู้หญิงพวกนี้กิน"

"เฮ้ย มันความชื่นชอบส่วนตัวเว้ย อีกอย่างผู้หญิงคนนี้...ยิ่งยากกูยิ่งอยากได้ ถ้ามึงกล่อมไม่ได้เดี๋ยวกูกล่อมเอง กูจะเอาไปนอนเล่นที่บ้านสักคืนสองคืน ตกลงไหมวะ?" เพราะรู้ดีว่าชอว์นคงไม่มีปัญหาอะไร ปกติเขาไม่เคยใส่ใจผู้หญิงพวกนี้เสียด้วยซ้ำว่าพวกหล่อนเต็มใจหรือไม่ แต่มันกลับไม่ได้เป็นเช่นนั้น

"พูดบ้าอะไรของมึงวะ ผู้หญิงคนนี้ยังไม่ได้ตอบตกลง เพราะฉะนั้นกูก็คงจะปล่อยให้มึงเอาไปเล่นไม่ได้ เอาเป็นว่าเขาตอบตกลงเมื่อไหร่มึงค่อยมาซื้อที่ไนต์คลับในราคาปกติก็แล้วกัน ไสหัวกลับไปได้แล้ว วันนี้กูเหนื่อยแล้วก็เครียดมาก มีอีกหลายเรื่องที่ต้องสะสาง" ชอว์นไล่เพื่อน ทำให้แบรดลีย์แปลกใจเป็นอย่างมากต่อคำตอบเมื่อครู่ แทบไม่เชื่อหูตัวเองว่าเพื่อนสนิทจะปฏิเสธไม่ยอมให้ตนเอาผู้หญิงคนนี้ไป

"ก็ได้วะ แต่ถ้าผู้หญิงคนนี้เปลี่ยนใจยอมทำงานเมื่อไหร่ กูจองคิวแรกนะ มึงห้ามปฏิเสธกูด้วยเพราะว่ากูจ่ายในฐานะลูกค้าของมึงเหมือนกัน" ชอว์นมองเพื่อนด้วยแววตาที่บ่งบอกถึงความไม่พอใจ เขาไม่ได้ตอบอะไร

"งั้นกูกลับแล้ว เจอกัน" แบรดลีย์พูดเท่านั้นแล้วจึงหมุนตัวเดินออกจากห้องทำงานของชอว์นไป

@คฤหาสน์ชอว์น

เวลาสองทุ่มตรง

"วันนี้สั่งให้บอดี้การ์ดคอยเฝ้าดูประตูหน้าบ้านให้หนาแน่นตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมง" ชอว์นออกคำสั่งกับเซนบอดี้การ์ดคนสนิท

"ครับ" เขาโน้มศีรษะลงเล็กน้อยเป็นการรับคำสั่ง จากนั้นจึงก้าวลงจากรถ

"ต้องขนาดนี้เลยเหรอ?" เฟรย์พูดขึ้น ชอว์นจึงชำเลืองมองหญิงสาวซึ่งนั่งอยู่ข้างตน ในขณะที่เธอก็จ้องมองใบหน้าคมคายด้วยแววตาขุ่นเคือง

"เพื่อให้แน่ใจ ว่าเธอหนีออกไปไม่ได้"

"คุณเป็นใครกันแน่ ทำไมที่บ้านถึงได้เต็มไปด้วยพวกผู้ชายตัวใหญ่บึกบึน แถมมีปืนเหน็บอยู่ที่เอวทุกคนด้วย แล้วก็มีแต่พวกฝรั่ง หรือแบบนี้นี่เองเขาเรียกว่าบอดี้การ์ด คุณเป็นใครกันแน่ บอกฉันมาเดี๋ยวนี้นะ?" เธอคาดคั้นเอาคำตอบ คนขับรถเห็นท่าทางทั้งสองคนคงคุยกันยาวจึงตัดสินใจเปิดประตูลงจากรถไป

"ฉันเป็นนักธุรกิจ ฉันรวย การที่ฉันจะมีบอดี้การ์ดเยอะขนาดนี้มันเป็นเรื่องแปลกนักหรือยังไง?" เขาพเยิดหน้าถาม

"แปลกสิ แปลกมากๆ ด้วย ต่อให้เป็นนักธุรกิจร่ำรวยแค่ไหนก็ไม่ต้องมีบอดี้การ์ดเป็นสิบคนคอยเฝ้าอยู่เต็มบ้านแบบนี้หรอกนะ อย่าบอกนะว่าคุณมัน...อ๋อ! ที่แท้คุณมันก็เป็นมาเฟียอเมริกาใช่มั้ย ค้ามนุษย์ทำธุรกิจบังหน้า แต่ว่าเอาผู้หญิงไปขายบริการให้พวกคนรวยแล้วเอาเงินเข้ากระเป๋าตัวเอง"

"หุบปาก!" คำพูดคำจาของเฟรย์เริ่มทำให้ชอว์นรู้สึกหงุดหงิดยิ่งขึ้น

"หรือว่ามันไม่จริงล่ะ?" เธอยืดอกถามไม่เกรงกลัว

"ถึงมันจะเป็นความจริงเธอก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะมาพูดกรอกหูฉันแบบนี้ จำใส่หัวของเธอไว้ด้วยว่าตอนนี้เธออยู่ในฐานะอะไร ถ้าทำให้ฉันไม่พอใจมากๆ ฉันอาจจะฆ่าปิดปากเธอแล้วก็ขุดดินฝังไว้ในสนามหญ้าหน้าบ้านของฉันก็ได้ เพราะฉะนั้นระวังคำพูดด้วย เดินลงรถเงียบๆ แล้วก็ตามหลังฉันเข้าบ้าน" เขาออกคำสั่งเสียงหงุดหงิด จากนั้นร่างสูงจึงก้าวลงจากรถโดยมีบอดี้การ์ดเปิดประตูรออยู่แล้ว

เฟรย์จำใจกระโดดลงจากรถและวิ่งตามเขาไปท่ามกลางสายตาตกตะลึงของบอดี้การ์ดนับสิบคนที่ต่างจับจ้องมายังเธอ ถือเป็นภาพที่น่าแปลกใจเป็นอย่างมาก เพราะตั้งแต่ที่ชอว์นย้ายมาอยู่ประเทศไทย เขาก็ไม่เคยพาผู้หญิงคนไหนเข้าบ้านเลยแม้แต่คนเดียว แม่บ้านซึ่งเป็นแหม่มผมสีทองสองคนยืนรอรับอยู่ต่างเบิกตากว้างด้วยความตกใจไปตามกัน เมื่อเห็นสาวสวยที่กำลังมองซ้ายมองขวาด้วยความรู้สึกประหม่าเดินตามหลังเจ้านายเข้ามาจนถึงประตูหน้าบ้าน

"สวัสดีครับนาย แปลกจังเลยนะครับที่วันนี้พามาบ้าน ไม่ได้พาไปที่โรงแรมเหมือนเคย" ปีเตอร์บอดี้การ์ดคนสนิทเอ่ยทักขึ้น

"พูดมากน่ารำคาญ" เขาว่าให้ลูกน้องเสียงดุ

"ให้แม่บ้านจัดห้องให้นอนไหมครับ หรือจะให้นอนในห้องเก็บของดี" คำถามของปีเตอร์ทำให้เฟรย์หันขวับไปมองบอดี้การ์ดหนุ่มด้วยแววตาขุ่นเคือง

"ฉันเป็นคนนะไม่ใช่สิ่งของ จะให้ไปนอนในห้องเก็บของได้ยังไง?" เสียงเล็กบ่งบอกถึงความโกรธ

"ฉันไม่ได้อนุญาตให้เธอพูด" ชอว์นหันขวับมาต่อว่าเฟรย์

"แต่ฉันไม่นอนในห้องเก็บของนะ ฉันเป็นลูกมีพ่อมีแม่ อีกอย่างฉันก็กุมความลับของคุณไว้ เพราะฉะนั้นจะให้ฉันนอนในห้องเก็บของไม่ได้" เธอแหงนหน้าขึ้นและเถียงชอว์นคอเป็นเอ็น ท่ามกลางสายตาทุกคู่ที่จับจ้องมายังเธอด้วยความแปลกใจ

"ก็แล้วใครบอกว่าฉันจะให้เธอนอนที่ห้องเก็บของล่ะ เธอต้องนอนในห้องฉัน เพราะที่ฉันพาเธอมาที่นี่ก็เพื่อที่จะสอนให้เธอรู้ว่าเวลารับแขกเขาต้องทำยังไง" คำประกาศของเขาทำให้เฟรย์เบิกตากว้างด้วยความตกใจ คิดไม่ถึงว่าชายหนุ่มจะกล้าพูดเรื่องนี้ออกมาต่อหน้าต่อตาคนอื่น

"ไม่นอนห้องคุณ"

"เรื่องมาก"

"ไม่นอนห้องเก็บของแล้วก็ไม่นอนห้องคุณ ไม่มีห้องอื่นไว้รับแขกแล้วหรือยังไงบ้านหลังออกใหญ่โต" เธอเรียกร้อง

"หรือจะนอนหน้าบ้านดีไหมล่ะ นอนดูพวกบอดี้การ์ดมันเดินสวนกันไปสวนกันมาทั้งคืน แต่เสียตัวให้พวกมันที่นี่ไม่ได้เงินนะบอกไว้ก่อน"

"ทุเรศ! พูดบ้าอะไรของคุณ ฉันไม่นอนห้องเก็บของแล้วก็ไม่นอนห้องของคุณ แล้วก็ไม่นอนที่หน้าบ้านนี่ด้วย" ชอว์นยกยิ้มมุมปากแล้วเอามือขึ้นมาล้วงกระเป๋า เขาเดินตรงไปยังรถซูเปอร์คาร์คันหรูของตนเองและเปิดประตูรถเพื่อเอื้อมมือเข้าไปหยิบของอะไรบางอย่างออกมา

ร่างสูงเดินตรงกลับมาหยุดตรงหน้าเฟรย์ พร้อมทั้งยกซองถุงยางอนามัยขึ้นมาตรงใบหน้าสวยคม เธออ้าปากค้างทั้งยังรู้สึกอับอายแทบอยากแทรกหน้ามุดแผ่นดินหนี

"นี่มันอะไร?"

"ก็ถุงยางอนามัยไง อย่าบอกนะว่าไม่เคยใช้"

"รู้อยู่ว่าถุงยางอนามัย แต่เอามาทำไมไม่ทราบ?" เฟรย์รู้ทว่าไม่เคยใช้ จะไปเคยใช้ได้อย่างไรในเมื่อไม่เคยมีแฟนเลยสักคน นึกแล้วก็หวาดกลัวเหลือเกินว่าเขาจะทำมิดีมิร้าย เพราะหากจะต้องสูญเสียความบริสุทธิ์ให้ผู้ชายเช่นชอว์นเธอคงอยากฆ่าตัวตายวันละหลายหน

"ไม่อายคนอื่นเขาบ้างหรือยังไง?"

"ทำไมต้องอาย พวกมันก็เอาผู้หญิงพวกนั้นต่อหน้าฉันมาหลายครั้งแล้ว เพราะฉะนั้นฉันจะทำอะไรกับเธอต่อหน้าพวกมันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกเลยสักนิด" เขาเหยียดยิ้มมุมปาก แล้วเดินนำหน้าหญิงสาวตรงเข้าไปในบ้าน เฟรย์หันมองไปยังแม่บ้านและปีเตอร์ซึ่งยืนฟังบทสนทนาเมื่อครู่อยู่ด้วยความรู้สึกอับอาย แล้วจึงกวาดสายตามองไปรอบๆ บริเวณบ้านที่มีบอดี้การ์ดยืนเฝ้าอยู่ตามจุดต่างๆ

"เชิญคุณเดินตามนายขึ้นไปบนห้องนอนได้แล้ว" แม้แต่เสียงของบอดี้การ์ดยังฟังดูดุดัน เธอขนลุกซู่ ซ้ำยังดูเหมือนจะไม่มีทางหนีเอาเสียเลย แม้แต่แม่บ้านสองคนที่ยืนอยู่ก็เอาแต่ก้มหน้าก้มตาราวกับหวาดกลัว

"ก็ได้" เรียวเท้าเล็กจำใจเร่งฝีเท้าเดินตามชอว์นเข้าไปในบ้าน เธอก้าวขาขึ้นบันไดตามชายหนุ่มมายังชั้นสอง และเดินมาจนกระทั่งหยุดอยู่ที่หน้าห้องนอนของเขา

"ที่ฉันพาเธอมาที่นี่ เธอคงไม่ได้สำคัญตัวว่าเธอมีความสำคัญอะไรหรอกนะ ฉันแค่อยากจะลองทำให้เธอเปลี่ยนใจ เผื่อว่าเซ็กซ์ของฉันมันจะทำให้เธอเห็นค่าเงินคืนละแสนขึ้นมา" เขาพูดพลางขยับมือขึ้นมาเชยคางมนให้แหงนหน้าขึ้นมาสบตากับตน

"ฉันไม่ใช่ผู้หญิงที่จะทำงานอะไรแบบนี้ได้ เพราะฉะนั้นฉันจะไม่ทำอะไรกับคุณทั้งนั้น และคืนนี้คุณก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะทำอะไรฉันด้วย" เธอปัดมือชอว์นออก คำพูดคำจาแสนดื้อรั้นทำให้ชายหนุ่มรู้สึกชื่นชอบมากเป็นพิเศษ

"ฉันเก่งเรื่องบนเตียงนะ ฉันจะจ่ายให้เธอห้าแสนบาท แลกกับการนอนอ้าขาให้ฉันเอาคืนนี้ ประกอบการตัดสินใจว่าเธอจะยอมทำงานแลกกับเงินคืนละสองแสนหรือเปล่า"

"ทุเรศ! ฉันไม่มีทางทำแบบนั้นหรอก"

"ตั้งห้าแสนเลยนะ ไปสมัครทำงานออฟฟิศทั้งปีจะได้เท่านี้หรือเปล่า?"

"ก็ยังดีกว่านอนอ้าขาให้คนอย่างคุณ"

"หึ! ฉันถามหน่อยเถอะ นอนอ้าขาให้ผู้ชายที่เธอนั่งอยู่ในร้านอาหารด้วยเมื่อคืนมันจ่ายให้ได้เท่าไหร่?" เฟรย์ตวัดสายตามองใบหน้าคมคายเมื่อเขาพูดถึงเรื่องเมื่อคืน ทั้งยังขมวดคิ้วแปลกใจอีกด้วย

"คุณรู้ได้ยังไง?"

"ฉันนั่งอยู่ในร้านอาหาร เห็นผู้ชายคนนั้นทำท่าไม่พอใจแล้วก็เดินออกจากร้านอาหารไป ถ้าให้ฉันเดาเขาคงจะเป็นแฟนเธอ แล้วเธอก็ทะเลาะกับเขาเมื่อคืน"

"ไม่ใช่ เขาเป็นเพื่อนฉัน แต่เมื่อคืนดูเหมือนเขาจะขอฉันเป็นแฟนแต่ฉันปฏิเสธไป" หญิงสาวลืมตัวจึงอธิบายออกไป ทั้งที่ความจริงแล้วไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องพูดเสียด้วยซ้ำ

"ดูท่าทางเธอจะเล่นตัวเก่งนะ แบบนี้ลีลาบนเตียงคงจะเด็ดน่าดู"

"พูดบ้าอะไรของคุณ ฉันยืนยันตรงนี้เลยนะ ถึงยังไงฉันก็ไม่มีวันที่จะยอมขายตัวให้คุณหรือว่าให้ใครทั้งนั้นแหละ เพราะฉะนั้นปล่อยฉันไปได้แล้ว"

"เธอยังไม่จำเป็นที่จะต้องตอบ เข้ามาข้างในแล้วก็นั่งคิดดูก่อนสักชั่วโมงสองชั่วโมง" ชอว์นพูดพลางเปิดประตูห้องนอนออก พร้อมทั้งกระชากท่อนแขนเล็กของเฟรย์ให้เดินเข้าไปในห้องนอนของตนเอง

หญิงสาวเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ในขณะที่กวาดสายตามองไปรอบห้องนอนหรูหราโอ่อ่า เตียงใหญ่ราวกับนอนกันหลายคน และยังมีขวดไวน์ตั้งเรียงรายอยู่บนตู้โชว์ราวกับยกเคาน์เตอร์บาร์มาไว้ในห้องนอน ดูเหมือนชายหนุ่มจะรักกันดื่มเป็นชีวิตจิตใจ