บทที่ 09 พี่สะใภ้
1513 Words
น้ำฟ้าตื่นมาเช้าตรู่ด้วยความเคยชิน เธอพึ่งรู้สึกว่าตัวเองนอนเต็มอิ่มก็วันนี้ ฤทธิ์ของยาแก้ปวดที่ได้ทานทำให้เธองีบหลับอย่างไม่รู้สึก คนตัวเล็กเบนสายตามามองสีหน้าของน้องชายที่ดีขึ้นกว่าเมื่อคืน ความซีดเซียวเริ่มจางหายทำให้เธอรู้สึกสบายใจขึ้นกว่าเดิม
น้ำฟ้ายืนลูบหัวของน้องชายที่มีผ้าพันแผลวนรอบหัวจากการผ่าตัด เธอค่อยๆ ผุดรอยยิ้มจางๆ บนใบหน้าอย่างรู้สึกขอบคุณ...ขอบคุณอะไรก็ตามที่ทำให้น้องชายของเขาปลอดภัย
"พี่ไปอาบน้ำก่อน เดี๋ยวมานะ" น้ำฟ้าเอ่ยบอกกับคนที่นอนไม่ได้สติ ก่อนที่จะหมุนเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกาย
ก็อก ก็อก ก็อก ~
"พะพาย!?" น้ำฟ้าเอ่ยเรียกคนที่ยืนอยู่หน้าประตูด้วยท่าทีที่ตกใจไม่น้อย เธอไม่เคยบอกใครเรื่องที่น้องชายเข้าโรงพยาบาลแม้กระทั่งเพื่อนสนิท การปรากฏตัวของพะพายจึงทำให้เขาแปลกใจไม่น้อย
"..." ร่างสวยไม่เอ่ยตอบแทรกตัวเข้ามาในห้องพักฟื้นอย่างรวดเร็ว
"พายมาได้ยังไง?"
"ถ้าพายไม่ไปหาฟ้าที่โรงแรมพายคงไม่รู้ใช่ไหมว่าฟ้าอยู่นี่ เราเป็นเพื่อนกันนะฟ้า ทำไมมีอะไรฟ้าถึงไม่บอกพายเลย ฟ้าไม่เห็นพายเป็นเพื่อนแล้วเหรอ" พะพายระบายออกมายาวเหยียดด้วยความรู้สึกน้อยใจที่มีอยู่เต็มอก คนตรงหน้าไม่เคยขอความช่วยเหลืออะไรจากพวกเธอเลยสักครั้ง นั้นยิ่งทำให้เธอรู้สึกผิด แม้ว่าจะสนิทด้วยกันมานานแต่เธอกลับไม่รู้ในความลำบากของเพื่อนเลยสักนิด
"ฟ้าไม่ได้คิดแบบนั้นนะพาย ฟ้าแค่ไม่อยากเอาปัญหาของตัวเองมาเป็นภาระให้เพื่อน"
"ฟ้า...พายไม่เคยคิดว่าฟ้าเป็นภาระของพาย พายแค่อยากช่วยอะไรบ้าง ฟ้าไม่ได้อยู่กับน้องแค่สองคนนะ ฟ้ายังมีพาย เพียงขวัญ แล้วก็เกรซ ทุกคนเต็มใจช่วยฟ้า เลิกคิดว่าทั้งชีวิตมีกันแค่สองคนได้ไหม?..." พะพายพูดจบก็โผล่เข้ากอดเพื่อนตัวเล็ก สิ่งที่เธอเจอมาไม่ใช่เรื่องเล็กสำหรับคนตัวเล็กๆ ที่อ่อนโยนเลยสักนิด น้ำฟ้าต้องแบกรับอะไรหลายอย่างด้วยตัวคนเดียวมาตลอด แม้ภายนอกเธอจะแสดงออกว่าเข้มแข็งมาเสมอแต่พะพายก็รู้ดีว่าเพื่อนของเธอนั้นอ่อนแอแค่ไหน...และเธอก็ไม่ยอมขอความช่วยเหลืออะไรจากเพื่อนเลย
"ขอโทษนะพาย"
"พายไม่เคยโกรธฟ้า แต่แค่อยากให้ฟ้ารู้ว่าฟ้าไม่ได้มีแค่น้ำหนาว ทุกคนอยู่ข้างๆ เป็นครอบครัวของฟ้าเสมอ...เข้าใจไหมยัยแม่ชี"
"อืม...เข้าใจแล้ว" ใบหน้าสวยผุดรอยยิ้มให้กันและกัน
"แล้วน้ำหนาวเป็นยังไงบ้าง การผ่าตัดผ่านไปด้วยดีไหม พายรู้จักหมอเก่งๆ หลายคนเลยนะ ถ้าไม่ดีขึ้นย้ายน้ำหนาวไปดีกว่า เดี๋ยวพายจัดการเอง"
"ไม่ต้องขนาดนั้นหรอก ผ่าตัดผ่านไปด้วยดี ตอนนี้ก็รอแค่น้องฟื้นอย่างเดียวแล้ว"
"เฮ้อ...ค่อยดีขึ้นมาหน่อย"
ว่าแล้วสองร่างเล็กก็พากันเดินไปนั่งที่โซฟาพูดคุยกันราวกับคนไม่ได้พบเจอกันนาน พะพายพยายามพูดนู้นนี่เพื่อให้เพื่อนสนิทได้ผ่อนคลาย
จนกระทั่ง...
"พายไม่รู้เลยว่าฟ้าเป็นเลขาของเฮียพร้อม" พะพายเอ่ยถาม เธอรู้สึกแปลกใจไม่น้อยที่น้ำฟ้าผันตัวมาเป็นเลขาทั้งที่ไม่ได้จบสายนี้
"อืม...มันบังเอิญน่ะ"
"แต่ก็ดีเหมือนกัน...ว่าแต่เฮียของพายเคยซุกสาวไว้ที่โรงแรมไหม? ฟ้าเคยเจอหรือเปล่า? พี่ชายพายไม่ค่อยกลับบ้านกลับช่อง ถ้าม๊าไม่โทรตามพายก็คงลืมตาพี่ชายของตัวเองไปแล้ว" พะพายร่ายยาวถามคำถามราวกับไม่ต้องการฟังคำตอบ เธออยากบ่นถึงพี่ชายตัวดีที่ไม่ค่อยกลับบ้านจนต้องเป็นเธอที่เป็นฝ่ายต้องฟังเสียงบ่นเช้าเย็นของผู้เป็นแม่
"แล้วไม่ดีเหรอ พายจะได้พี่สะใภ้" น้ำฟ้ายกยิ้มออกมาพร้อมกับเอ่ยหยอกล้อเพื่อนสนิท
"พายกลัวว่าเป็นผู้หญิงที่เกาะเฮียมากกว่า"
"ไม่หรอกพาย พี่พร้อมเขาดูรู้ทันคนมากเลยนะ" เจ้านายของเธอฉลาดเป็นกรด สายตาเขาเฉียบแหลมไม่ว่าใครก็คงเข้ามาหลอกเขาไม่ได้
"พายก็ขอให้เป็นแบบนั้นแหละ..."
"...แต่ถ้าพายได้ฟ้าเป็นพี่สะใภ้ก็คงดีนะ" คำพูดที่ฟังดูหยอกเย้าไม่มีอะไรทำให้น้ำฟ้าเริ่มหน้าแดง เธอรีบเบือนหน้าหนีสายตาของพะพายเมื่อเริ่มรู้สึกว่าตัวเองหน้าร้อนผ่าวกับประโยคของเพื่อน
"พายล้อเล่นหนา แต่ถ้าได้จริงก็ดี คิคิ..." เสียงหัวเราะชอบใจของพะพายยิ่งทำให้น้ำฟ้าเขินอาย พะพายมักจะพูดแบบนี้กับเธออยู่เสมอ ถ้าหากจัดอันดับกองเชียร์ของคนที่จับคู่เธอกับพร้อม พะพายคงได้อยู่เป็นอันดับแรก
"พายพูดอะไร ฟ้าไม่เหมาะกับพี่พร้อมหรอก"
"ทำไมจะไม่เหมาะ น้ำฟ้าเพื่อนพายทั้งสวย น่ารัก แล้วก็ใจดีอีก เหมาะที่สุดแล้ว" กองเชียร์เดินหน้าเต็มที่อวยสุดฤทธิ์เพื่อให้ความต้องการเป็นจริง
"พอเลย...ฟ้าไม่คุยเรื่องนี้แล้ว"
"ฮ่าๆ โอเค~"
"เกือบลืมไปเลย เฮียฝากพายให้บอกฟ้าว่าให้น้องออกจากโรงพยาบาลก่อนแล้วค่อยไปทำงาน"
"ไม่ได้หรอกพาย น้ำหนาวต้องอยู่พักฟื้นอีกหลายวัน ถ้าฟ้าไม่ไปทำงาน บอสคงต้องยุ่งมากแน่ๆ"
"ไม่ต้องห่วงเฮียหรอกหนา เฮียเขาเก่งจะตาย แล้วถ้าฟ้าไม่อยู่เฝ้า แล้วน้ำหนาวล่ะใครจะดูแล" น้ำฟ้าเก็บคำพูดของพะพายมาชั่งใจ ประโยคคำพูดของเธอถูกทุกอย่าง น้ำหนาวยังดูแลตัวเองไม่ได้
สภาพจิตใจเริ่มดีขึ้นเมื่อได้เปิดใจคุยกับเพื่อนสนิท การมีคนคอยรับฟังและยืนเคียงข้างทำให้เธอเริ่มรู้สึกไม่โดดเดี่ยว ถ้ารู้ว่ามันสบายใจได้ขนาดนี้เธอคงจะพูดออกไปนานแล้ว
ผ่านไปสักพัก
แค่ก! แค่ก!
"หนาว...ฟื้นแล้ว เดี๋ยวพี่ไปเรียกหมอนะ" น้ำฟ้ารีบพุ่งตัวไปหาคนบนเตียงคนไข้ด้วยความลนลาน มือเรียวคว้าปุ่มที่ข้างเตียงมารีบเร่งกดย้ำด้วยความดีใจจนแทบทำอะไรไม่ถูก
"คนไข้มีอาการปวดหัวไหมครับ" น้ำหนาวส่ายหัวตอบกลับหมอเจ้าของไข้
"คลื่นไส้ รู้สึกเหมือนจะอาเจียนไหมครับ" น้ำหนาวยังคงส่ายหัวอีกเช่นเคย
"คนไข้ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง พักรักษาตัวไม่กี่วันก็สามารถกลับบ้านได้แล้วครับ" รอยยิ้มหวานถูกฉายขึ้นบนใบหน้าเมื่อหมอหนุ่มพูดจบ ผลจากการผ่าตัดนับว่าออกมาดีเกินคาด
"หนาวเป็นยังไงบ้าง" มือเรียวกุมมือน้องชายไว้ อีกข้างก็ยกขึ้นมาลูบหัวอย่างอ่อนโยน
"ปวดหัวนิดหน่อยครับ" น้ำหนาวตอบกลับเสียงแหบพร่า เขานอนมองหน้าพี่สาวนิ่ง ก่อนที่จะเอ่ยพูดอะไรออกมา
"พี่ฟ้าหนาวขอโทษนะที่สร้างปัญหาให้พี่"
"ไม่เป็นไรเลย หนาวไม่เป็นปัญหาให้พี่เลยสักนิด แค่หนาวปลอดภัยแล้วกลับมาอยู่กับพี่ พี่ก็ดีใจแล้ว นอนพักเถอะไม่ต้องคิดอะไรแล้ว" เสียงหวานตอบกลับน้องชาย ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าชีวิตของเขานอกจากคนที่นอนอยู่บนเตียง
สามวันผ่านไป
"พ พี่พร้อม..." เรียวปากเล็กเอ่ยเรียกถึงคนที่เดินปรากฏตัวเข้ามาในห้องพักฟื้นด้วยความตกใจปนแปลกใจ มือเรียวที่กำลังเข็นรถเข็นของโรงพยาบาลที่มีน้องชายนั่งอยู่เพื่อจะออกจากห้องพักฟื้นชะงักนิ่งไป
"จะกลับบ้านใช่ไหม พี่ไปส่ง" พร้อมเดินเบี่ยงไปอีกทาง ก่อนที่จะมายืนเข็นแทนที่น้ำฟ้าที่กำลังยืนอึ้งไม่หาย
"ค คะ?"
"เห็นพะพายบอกว่าจะออกจากโรงพยาบาลวันนี้ พี่บังเอิญผ่านมา ก็เลยแวะรับกลับด้วยกัน" มือหนาเข็นร่างของน้องชายเลขาเดินออกจากห้องขณะที่เรียวปากหนาก็เอ่ยอธิบายไปด้วย
"เอ่อ...ฟ้าเข็นน้องเองค่ะ"
"ใครเหรอครับพี่ฟ้า?" น้ำหนาวที่นั่งงงอยู่นานก็พูดขึ้นทำให้คนตัวเล็กผละความสนใจที่จะเข้าไปแทนที่เจ้านายกลับมาตอบคำถามของน้องชายแทน
"บอสพี่เอง แล้วก็เป็นพี่ชายของพี่พาย"
"อ อ๋อ...สวัสดีครับ" แม้ว่าจะรู้สึกงงๆ ถึงสถานะที่ทำให้พี่ชายของเพื่อนพี่สาวมาปรากฏตัวตรงนี้ได้แต่น้ำหนาวก็ยอมยกมือไหว้ไปแต่โดยดี
"อืม..." พร้อมเค้นเสียงตอบเรียบนิ่งก่อนที่จะเดินเข็นตรงไปยังรถของเขา
- Writer
