CHAPTER 7
1585 Words
CHAPTER 7
“...”
“ปีหน้าบอกแน่นอน”
หวังว่าปีหน้าเราจะได้มาด้วยกันอีกนะ
หวังว่าปีต่อๆ ไปก็ยังคงเป็นแบบเดิมไม่เปลี่ยน
และหวังว่า ‘คนตรงหน้าจะยังเป็นคู่ลอยสะเปาหรือลอยกระทงทุกๆ ปี เรื่อยๆ’ ได้ไหม ดาวนิลคนนี้ขอ
นี่คือคำอธิฐานของฉัน นี่คือประโยคซ้ำๆ ในทุกๆ ปีเมื่อ 2 ปีที่แล้วก็เช่นกัน มันไม่มีทางเปลี่ยนแปลงไปเลยด้วยซ้ำยิ่งพอได้ยินประโยคนั้นย้ำอีกครั้งก็ทำให้รอยยิ้มของฉันเบ่งบานเต็มใบหน้าความสุขใจล้นเปี่ยม ถ้าเป็นบอล ถ้ายังเป็นผู้ชายคนนี้ยังไงก็ต้องมาอยู่แล้ว ใจฉันบอกมาแบบนั้น
“จะกล้าแล้วเหรอ ใจกล้าๆ แล้วหรือยังไงกัน”
“ไม่แน่นะหวาน ปีหน้า... อาจได้ฐานะด้วย” บอลยืนขึ้นเต็มความสูงแล้วหันหน้ายืนมาทางฉันที่ยืนรออยู่แล้ว นัยน์ตาคู่นั้นส่งความแวววาวเป็นที่สุด “อะไรๆ มันก็เป็นไปได้เสมอ”
“จะเชื่อแล้วกัน”
ไม่ใช่คำพูดของการพูดส่งๆ แต่เป็นคำพูดที่คิดดีแล้ว ภาวนาขอให้มันเป็นไปได้ขอให้มันวนมาบรรจบแบบที่เคยเป็นถึงแม้ปลายทางกำลังจะเดินทางก็ตาม
“ขอให้เชื่อ”
“...”
คราวนี้มือใหญ่เอื้อมมาจับศีรษะของฉันเบาๆ คงเป็นเพราะฉันเองที่กำลังส่งยิ้มแฉ่งออกไปให้บอล พลางคิดในใจว่าทุกครั้งไม่ว่าที่ไหน ไม่ว่าจะเป็นช่วงเทศกาลอะไร ไม่ว่าจะสุขหรือเศร้ามีรอยยิ้มหรือน้ำตา เขาเป็นคนอยู่กับฉันมากที่สุดแล้วในช่วงเวลาเกือบ 3 ปี เหมือนเวลาเดินเร็วขึ้นทั้งๆ ที่มันก็เดินตามปกติเหมือนทุกวันคืนจะมีแค่ความคิดของฉันนี้แหละที่ไม่ปกติ รู้สึกเหมือนว่าเวลาพวกนี้มันกำลังจะลดลงเรื่อยๆ
อยากหยุดเวลาไว้แค่นี้แต่ก็ทำไม่ได้
อยากหยุดช่วงนี้เอาไว้แต่ก็ไร้สาระที่สุด
ฉันแค่รู้สึกคิดถึง...
เพราะจากมอสี่ขึ้นมามอห้าปีนี้ก็มอหกแล้วปีสุดท้ายของชั้นมอปลาย ปีสุดท้ายของการได้ใส่ชุดนักเรียน ปีสุดท้ายของการซึมซับบรรยากาศที่น่าจดจำอีกทั้งยังเป็นปีสุดท้ายที่ทุกคนต้องเลือกทำตามความฝันของตัวเองที่วาดฝันเอาไว้ สุดท้ายก็ต้องแยกจากกันโดยไม่มีใครให้คำตอบได้ว่าจะมาเจอกันอีกเมื่อไหร่ มันเศร้านะ
“เชื่อว่าสักวันมันจะเป็นจริง”
“อื้ม เชื่อ”
จบแค่นี้กับการล่องสะเปาปีนี้
จบแบบงงๆ
แล้วจบที่ฉันต้องมานอนบนเตียงใหญ่แสนไม่คุ้นเคยเนื่องจากครั้งแรกเลยกับการย่างก้าวเข้ามาในโซนห้องนอนของบอล การตกแต่งโทนเทาสลับขาวของห้องเพิ่มความสบายตาด้วยแสงไฟสีนวลแทรกระหว่างหัวเตียงแล้วที่ทำให้อึ้งมากกว่าเดิมคือการเดินเข้ามาในห้องสายตาก็ดันโฟกัสไปยังรูปภาพในกรอบใบใหญ่มากจะเรียกว่าอลังการก็ไม่แปลกหรอก ความกว้างของรูปนั้นเกือบเท่าหัวเตียงส่วนความยาวสมส่วนกับรูปเพราะถูกออกแบบมาอย่างไร้ที่ติ
รูปนี้ติดไว้บนหัวเตียง
มันทำเอาหลายครั้งกับการจ้องดูมัน
ไม่ว่าจะเคลื่อนตัวไปทิศทางไหนท้ายสุดก็ต้องมองมัน
ช่างเถอะ...
ทว่ารู้ไหมมันช่างเถอะไม่ได้จริงๆ ทั้งที่ในใจมันพร่ำบอกให้ไม่สนใจทว่าจิตใจกับอยู่แต่ตรงนั้นยึดเหนี่ยวเอาไว้
รูปภาพผู้ชายเจ้าของห้องยืนเต็มความสูงใส่เสื้อผ้าฝ้ายพื้นเมืองสีขาวแขนยาวคอจีนช่วงอกมีแว่นตาสีชาหนีบประดับเอาไว้ทั้งหมดเข้ากับกางเกงยีนสีดำสนิท เสี้ยวใบหน้ามองไปทิศทางหนึ่งซึ่งมีแบล็คกราวด้านหลังเป็นเครื่องบินลำใหญ่สายการบินดังยักษ์ใหญ่รับกับลำแสงของพระอาทิตย์ที่กำลังจะตกดิน
รูปนี้เรียกว่าสุดยอดมากกว่ารูปอื่นๆ ในโลกโซเซียลของบอลและรูปนี้ฉันก็พึ่งเห็นเป็นครั้งแรกเช่นกัน
บอลราวกับเป็นบอสใหญ่
บอลราวกับเป็นผู้มีอิทธิพลรายใหญ่
และบอลราวกับเป็นนายแบบให้กับสานการบิน
ทุกความรู้สึกทุกความคิดสามารถเกิดขึ้นได้เมื่อมองเข้าไปยังรูปนี้
น่าสนใจ...
~ติ้ง~ติ้ง~
เสียงของกระดิ่งแมวที่ถูกสายลมพัดทำให้ฉันละสายตาออกจากรูปนั้นแล้วเดินไปปิดบานเคลื่อนที่ถูกเปิดเอาไว้ถึงแม้ในห้องจะเปิดเครื่องปรับอากาศแล้วก็ตาม ฉันกลับมายังเตียงนุ่มทิ้งตัวลงลมตีพัดขึ้นหอบกลิ่นอายความเป็นบอลเต็มอบอวนไปทุกแห่งไม่เว้นแม้กระทั่งบนตัวฉันที่มีเสื้อฮู้ดแขนยาวสีเทาสกิลชื่อแบรนด์ดังเด่นหลาตรงอกกับกางเกงนอนขายาวลายตรงสีแดงเข้มทุกอย่างล้วนแล้วเป็นแต่ของเจ้าของห้องและถ้าดูดีๆ ล้วนเป็นของแพง
เกือบห้านาทีที่บนเตียงสีเทามีฉันนอนคว่ำหน้าเกยคางไว้กับหมอนใบโตส่วนผ้าห่มผืนหนานั้นแน่นอนฉันห่มพันตัวมิดไม่พ้นแม้กระทั่งศีรษะที่อีกชั้นยังสวมหมวกติดฮู้ดขึ้นมาใส่ การนอนเล่นกดโทรศัพท์หยิกๆ เกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่าส่วนหูก็ฟังเสียงน้ำในห้องน้ำที่ดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง
เรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อน้าและอาบอกไม่กลับบ้าน
เรื่องนี้ทำให้ฉันต้องนอนค้างคอนโดบอล
เรื่องนี้พึ่งเกิดขึ้น เรื่องที่ฉันค้างกับบอล
แล้วรู้ไหมพอเสียงเปิดประตูจากห้องน้ำมาร่างสูงของบอลก็ทำให้ฉันละสายตาจากหน้าจอโทรศัพท์หันไปมองเขาทันที การยืนนิ่งตรงหน้าห้องน้ำในชุดนอนเสื้อยืดสีเทากับกางเกงชนิดเดียวกันเหมือนกัน มือใหญ่ใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กเช็ดผมแบบนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่าพอให้มันแห้งหมาดๆ บอลก็โยนผ้าไปทางอื่น
“หนาวขนาดนั้นเลยเหรออ้วน”
“สรรหากับชื่อนะ ไอ้คนคนตัวสูง”
“เดี๋ยวปรับเพิ่มแอร์ให้อุ๋ง”
ช่างเถอะ
ช่างกับไอ้ชื่อพวกนี้ในแต่ละชื่อ
“ไม่ต้องนี้ก็ 25 องศาแล้ว” พอได้รับการปฏิเสธใบหน้าของบอลก็คิ้วขมวดราวสงสัยกับคำตอบที่ฉันรู้ว่ายังให้คำตอบไม่ชัดเจนพอจึงได้ขยายความพูดต่อ “ยังไงก็ม้วนเป็นดักแด้แบบนี้นอนอยู่ดีไม่ว่าจะเพิ่มหรือลดแอร์ นายก็รู้ดีถ้าไม่สวมใส่หนาๆ นอนห้องแอร์น้ำมูกจะถามหาพอตื่นก็จะเจ็บคอตลอด”
“แบบนี้ไงถึงปรับเพิ่ม”
“ไม่เอาร้อน แบบนี้พอแล้ว”
“ถ้าพรุ่งนี้ตื่นมาสูดน้ำมูกให้ได้ยินใกล้ๆ นะหวานจะโดนดี”
“กล้าอ่อ?” คราวนี้บอกเลยว่าฉันหันหน้าไปเชิดขึ้นเล็กน้อยทำเหมือนกำลังหาเรื่องอีกคน การทำท่าทางกวนประสาทนับว่าเป็นเรื่องง่ายแต่ทำไมไม่เคยทำให้บอลหงุดหงิดเลย “ถ้ามีน้ำมูกจะทำไม”
“ลองมั้ยล่ะ”
“...”
“จะได้รู้เลยว่าจะแบกออกห้องไปฉีดยา”
“ฮึ่ย!”
“ก็แค่นี้แหละ ตกลงเอาไง”
“เพิ่มเป็น 27 องศา”
“ดื้อ” คำเดียวเท่านั้นหลังจากนั้นบอลก็เดินไปปรับอุณหภูมิให้ก่อนหยิบโทรศัพท์บนหัวเตียงไปนอนเล่นบนโซฟาใกล้กันกับเตียงที่ฉันนอนอยู่ บอลชิวมากไม่หนาวไม่บ่นร้อนอะไรต่อราวกับว่ายังไงก็ได้แต่จำได้ขึ้นใจบอลขี้ร้อนเวอร์วังถ้าเกิดไม่มีฉันป่านนี้อุณหภูมิห้องนี้ไม่ 18-17 องศาแน่ๆ “ปิดไฟตรงหัวเตียงได้นะหวาน”
“เล่นโทรศัพท์เดี๋ยวสายตาเสีย รอจะนอนค่อยปิด”
“ตามใจเลย”
แล้วเราก็ต่างเล่นโทรศัพท์กัน
“บอล” แต่แล้วฉันก็เอ่ยขึ้นท่ามกลางความเงียบไปสักพัก “วันจันทร์เลิกเรียกเล่นฟุตบอลหรือเปล่า”
“รอดูก่อน มีอะไรหรือเปล่า”
“ได้ยินหินว่านายต้องซ้อนเท”
“จะมีแข่งต้องปลายเดือน”
เทคือคำย่อยว่าเทควันโด บอลเป็นนักกีฬานี้ของโรงเรียนสายดำดั้งสองเก่งที่สุดของโรงเรียนแล้ว ทั้งเรียนทั้งกีฬาเยอะสิ่งอย่างทำเหมือนอยากแยกร่างแต่รู้ไหมบอลโคตรทำได้ดีเลย
“ให้รอซ้อมมั้ย”
“รอดิ รอมาตั้งแต่แรกแล้วรอไปจนจบนี่แหละหวาน”
“เฮ้ย! นี่ๆๆๆ” แต่แล้วฉันกับชะงักไม่เลื่อนไปไหนเพราะไอ้รูปที่โชว์เด่นหลาสู้สายตาอยู่ในหน้าจอโทรศัพท์ ไม่สามารถเลื่อนผ่านได้จริงๆ ถึงไม่มีการแท็กแต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีใครรู้ ถึงเฟซอีกคนจะมีเพื่อนไม่มากเท่าที่รู้เพื่อนไม่ถึง 1000 คนด้วยซ้ำแต่คนที่เป็นเพื่อนใช่ว่าจะแคปแล้วเอาไปลงต่อเป็นทอดๆ ไม่ได้ “โทรศัพท์นายค้างไปแล้วมั้งเนี่ย”
OMG!
5 นาทีเกือบ 1000 ไลก์
ให้ตายเถอะแล้วนานๆ ทีเฟซร้างของบอลจะอัพทีหนึ่งรับรองยอดไลก์ยอดแชร์พุ่งถล่มทลายแบบนี้ทำให้ตระหนกกันเป็นแถบๆ แน่ๆ
“ไม่ค้างปิดการแจ้งเตือนไว้”
“คนแบดๆ อัพเฟซทั้งทีไลก์เยอะมาก”
“ไม่เกี่ยวหรอก ไม่เกี่ยวกับใครทั้งนั้นยัยถังแก๊ส อยากอัพก็อัพแต่เลือกอัพเฉพาะสิ่งที่รักและชอบ”
- Writer
