CHAPTER 12
“ถ้ากูบอกแล้วเพื่อนพวกมึงคนนี้โดนปฏิเสธลากตัวกลับด้วยนะ” ผมสั่งพวกมันทุกคนไว้พวกมันก็พยักหน้ารับแค่นั้นรอยยิ้มผมก็ส่งออกไปพร้อมคำพูด “ขอบใจ”
“กูเลี้ยงเหล้า”
“กูซื้อบุหรี่ให้”
“กูรับส่งระหว่างคอนโดกับร้านเหล้า”
เออเพื่อนกูมันดีจริงๆ ถ้าไม่หายจากอาการอกหักผมก็เป็นมะเร็งตัวมะเร็งปอดตายแน่ๆ แต่ก็เอาเถอะวะ อกหักกับร้านเหล้าเป็นของคู่กับอยู่แล้ว
“ส่วนผมนั้นจะอยู่เป็นเพื่อนเฮียเอง”
“...”
“ก็แค่กลับมาบ้าน มาพักใจหน่าเฮียบอลแล้วก็สู้ใหม่”
คราวนี้ไอ้บีมที่พึ่งโผล่หัวออกมาจากห้องน้ำพูดขึ้นเป็นคนสุดท้าย ผมยิ้มให้พวกมันและอยู่คุยด้วยแป๊บหนึ่งก่อนปลีกตัวออกมาที่ระเบียงเพื่อวีดีโอคอลไปหาคนหวานๆ ไม่รู้ว่าหลับไปหรือยังคืนนี้เหมือนผมโทรไปช้ากว่าทุกคืน
เสียงตัดไปในสายแรก
แต่ก็มีการโทรกลับมาแทน
[ว่า...]
หงอยเชียว
น้ำเสียงหย่อนยานหน้าจอมืดดำไปหมดไม่เห็นอะไรกระทั่งเสียงไฟตรงมุมสว่างขึ้น
