ตอนที่ 9
1075 Words
พอเธอลุกขึ้นนั่ง โดยที่ทั้งตัวมีเพียงแค่เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวของเขาสวมอยู่ เต้านมอวบใหญ่ก็ดีดเด้งล่อตา ต้นขาขาว ๆ ที่เห็นวับ ๆ แวม ๆ นั่นก็ล่อใจเหลือเกิน ชิณณ์ลอบกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะบอกกับเธอว่า
“โอเค ๆ พูดเพราะ ๆ ก็ได้ครับ ผมแค่อยากสะกิดถามคุณพรีมว่า อยากได้โทรศัพท์คืนไหมครับ แบบว่า...บางทีคุณพรีมอาจจะอยากโทรลางาน หรือโทรหาใครสักคนเพื่อบอกเขาว่า คุณปลอดภัยดี”
“โทรศัพท์ฉันอยู่กับคุณหรือคะ”
“แทนตัวเองว่าพรีมสิ จะได้น่าฟังน่าตามใจหน่อย”
“ห้าพัน !”
“อะไร !”
“ค่าเรียกแทนตัวเองว่าพรีม” พรีมเชิดหน้าอย่างเป็นต่อ
ชิณณ์ยิ้มบาง เขาขยับตัวอยู่ในท่ากึ่งนั่งกึ่งนอน โดยใช้ข้อศอกยันลำตัวช่วงบนขึ้นมา และชันหัวเข่าขึ้นข้างหนึ่ง โชว์ท่อนขาแข็งแกร่งแหวกรอยแยกผ้าขนหนูผืนเดียวที่เขานุ่งอยู่ เขาจงใจยั่วแม่สาวเนื้อหวาน เผื่อบางทีเธออาจจะอยากชิมรสชาติความเป็นชายของเขาอีกสักคำสองคำ
“คิดว่าตัวเองอยู่ในสถานะที่ต่อรองได้ ?” ชิณณ์ถามพลางเลิกคิ้วเข้มข้างหนึ่ง
พรีมหันไปสบตาคม หญิงสาวเม้มปากครู่หนึ่งอย่างครุ่นคิด เธอไม่สนใจและไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาจงใจอ่อยเธออยู่
“โทรศัพท์เป็นของฉัน ฉันไม่จำเป็นต้องจ่ายค่าไถ่ด้วยการพูดเพราะ ๆ กับคุณ”
“แต่บังเอิญว่า คนที่พาตัวเธอมาขัดดอกเอาโทรศัพท์ของเธอมาแปรสภาพเป็นเงินแล้ว”
“เท่าไร” พรีมถามเสียงแข็ง ไอ้ธนา ไอ้คนเลว เธอขอแช่งให้มันไม่ตายดี
“สองพัน” ชิณณ์ตอบยิ้ม ๆ
“ฉันซื้อมาตั้งสองหมื่นกว่า”
“แล้วไง...ก็ฉันจะให้สองพัน แล้วไอ้ธนามันก็เอาเงินไปแล้วด้วย”
“ฉันจะพูดเพราะ ๆ กับคุณก็ได้ แต่คุณก็ต้องพูดเพราะ ๆ กับฉันด้วย เอาโทรศัพท์มาให้ฉันได้แล้ว” เธอไม่อยู่ในสถานะที่ต่อรองกับเขาได้จริง ๆ
“พูดใหม่ซิ อ้อนให้มันน่ารักกว่านี้หน่อย” คนเป็นต่อยิ้มเจ้าเล่ห์
พรีมสูดลมหายใจลึกแล้วระบายออกช้า ๆ เธอมองเมินไปทางอื่นในตอนที่เอ่ยถ้อยคำออดอ้อนด้วยน้ำเสียงราบเรียบ
“คุณชิณณ์คะ พรีมขอโทรศัพท์คืนด้วยค่ะ”
ชิณณ์ขยับตัวลุกขึ้นนั่งขัดสมาธิ เขาแสร้งถอนหายใจแรงแล้วส่ายหน้า
“นี่อ้อนแล้วเหรอ”
“ค่ะ” พรีมตอบโดนไม่หันไปมองหน้าเขา
“ไม่ให้ !”
“คุณชิณณ์” คราวนี้พรีมหันมาเรียกเขาเสียงแหลม เธอมองสบตาเขาอย่างไม่พอใจ
“มานั่งตรงนี้ แล้วอ้อนใหม่ อ้อนดี ๆ” ชิณณ์ตบตักตัวเอง แล้วกวักมือเรียกเธอ
คนไม่มีสิทธิ์ต่อรองขึงตาดุมองเขา เธออยากกระโดดเข้าไปบีบคอเขาแล้วเขย่าแรง ๆ อยากข่วนหน้า อยากควักลูกตาเจ้าเล่ห์คู่นั้นออกมาโยนลงพื้นแล้วกระทืบ ๆ ให้แหลกละเอียด ทว่าสิ่งที่เธอทำก็คือ
“ถ้าฉันพูดเพราะ ๆ คุณจะคืนมือถือให้ฉันจริง ๆ ใช่ไหม”
“อืม…” ชิณณ์ครางรับในลำคอ เขาตบตักตัวเองอีกครั้ง
พรีมทอดถอนใจยอมจำนน หญิงสาวคลานไปหาเขา แต่พอบั้นท้ายอวบอัดหย่อนลงกลางตักแกร่ง พรีมก็สะดุ้ง เพราะลำกายที่แข็งขึงใต้ผ้าขนหนูมันทิ่มแทง เธอผวาจะลุกหนี แต่ก็ถูกคนมือไวกอดเกี่ยวเอวคอดไว้แน่น
“คุณชิณณ์ ฉันไม่ทำแล้วนะ” พรีมโวยวาย เธอเงยหน้าขึ้นมองสบตาคมด้วยสายตาดุเอาเรื่อง
“ไม่ทำอะไรหรอกน่า แค่ถูไถ พอได้เสียวเล็ก ๆ น้อย ๆ อ่า...อย่าดิ้นสิ ยิ่งดิ้นมันยิ่งคึกนะ เดี๋ยวก็จับกดจริง ๆ ซะหรอก”
“อย่านะ !” พรีมหันกลับไปใช้สองมือดันอกกว้าง อกเปลือย ๆ ที่เต็มไปด้วยมัดกล้าม
“อย่าอะไร...อย่าช้า ? อย่าลืมใส่ถุงก่อนเอา ?”
พรีมสูดลมหายใจลึกอีกครั้ง เขามันคนกวนประสาท คำพูดของเขาช่างยียวนน่าตบปากที่สุด แต่เพราะเธอเป็นรองเขาทุกอย่าง พรีมจึงต้องยอมทำตามที่เขาต้องการ
“คุณชิณณ์คะ พรีมขอโทรศัพท์ของพรีมคืนได้ไหมคะ”
คนชนะยิ้มพอใจ “พูดเพราะ ๆ แบบนี้ก็น่ารักดี”
ชิณณ์เอื้อมมือไปเปิดลิ้นชักโต๊ะเล็กข้างหัวเตียง เขาหยิบโทรศัพท์มือถือออกมาส่งให้เธอ
“ขอบคุณค่ะ”
พรีมรับมาด้วยความดีใจ หญิงสาวขยับตัวจะลงจากตักแกร่ง แต่เจ้าของตักกลับกอดเธอเอาไว้แน่น
“จะไปไหน” ชิณณ์ถามเสียงเข้ม
“ฉัน...เอ่อ...พรีมจะไปโทรศัพท์ค่ะ”
“จะโทรหาใครก็โทรตรงนี้ คุยเสร็จแล้วผมจะริบโทรศัพท์คืน ถ้าคุณอยากโทรเมื่อไรก็ค่อยมาเอากับผม” เธอพูดเพราะ เขาก็จะพูดเพราะ เขาเสียว เธอก็เสียว แบบนี้วิน ๆ กันทั้งสองฝ่าย เขาไม่ได้เอาเปรียบเธอสักหน่อย
พรีมมองค้อนเจ้าของตักที่เธอนั่งทับอยู่ เธอรู้หรอกว่าเขาคงกลัวว่าเธอโทรจะแจ้งตำรวจ หรือโทรบอกคนอื่นว่าเธอถูกเขาจับตัวมา
“จะโทรไหม ถ้าไม่โทรก็เอามาเก็บ”
“โทรค่ะโทร”
พรีมรีบบอก เธอเข้าบริษัทเพื่อลางานเป็นสายแรก เธอขอลาพักผ่อนหนึ่งสัปดาห์ เธอแจ้งว่ามีธุระด่วนที่ต่างจังหวัด เธอไม่สะดวกเข้าไปเซ็นใบลา เธอหวั่นใจกลัวหัวหน้าทีมจะไม่อนุมัติให้ลา ทว่าน่าแปลกใจที่เขาอนุญาตให้ลาโดยไม่ซักถามอะไรให้มากความ หลังจากนั้นพรีมก็โทรบอกแต้มรักเพื่อนสนิทที่ทำงานอยู่แผนกเดียวกันว่าเธอลากลับบ้านต่างจังหวัดหนึ่งสัปดาห์ และสายสุดท้ายที่พรีมโทรหาคือลุงกับป้าของเธอ
“พรีม...หายไปไหนมา ลุงโทรหาตั้งแต่เมื่อคืนก็ไม่ติด”
“เอ่อ...เมื่อคืนพรีมหลับแต่หัวค่ำค่ะ พอดีแบตมือถือหมด พรีมลืมชาร์จ ลุงมีอะไรหรือเปล่าคะ”
- Writer
