Chapter 5 เงินอยู่ตรงหน้า

1269 Words

ตอนที่ 5 เงินอยู่ตรงหน้า มันคือพรหมลิขิตเอาไว้ชัด ๆ โนรินยิ้มกว้างทันทีที่คิดว่าตัวเองกำลังเจอหนุ่มในฝัน “อ่า สวัสดีค่ะ จำฉันได้ไหมคะ ฉันโนริน ที่เราเจอกันหน้าวัดวันนั้น อืม…นี่เราสองคนบังเอิญเจอกันอีกแล้วนะคะ” “ครับ จำได้สิเราสองคนเจอกันอีกแล้วนะครับ” โนรินกัดริมฝีปากแอบเขิน พลางส่งสายตาวิบวับให้กับคนตรงหน้า แถมเขาก็ส่งยิ้มให้เธอตอบกลับช่างเป็นภาพที่สุดแสนโรแมนติก งื้อ…แค่คิดก็ฟินแล้ว และ ใช่…มันคือภาพจากสมองของเธอเอง ณ.ตอนนี้เธอกำลังมโนไปเองขั้นสุดว่าผู้ชายคนนั้นสุดหล่อในสเปคคนนั้นกำลังส่งยิ้มตอบ แต่!! พอคิดว่าตัวเองจะเข้าไปจีบผู้ชายก่อนตามคำท้าของเพื่อน เธอก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกตื่นเต้น ปกติเธอไม่ใช่คนที่ต้องมาทำอะไรแบบนี้สักหน่อย เฮ้อ…มันจะเสียภาพพจน์คุณงามความดี รวมถึงหยากไย่ที่สะสมมานาน จนเกือบจะสามสิบปีไหมนะ โนรินนึกหวั่นอยู่ในใจจนออกอาการลังเล “อะ ยัยรินถ้าแกมีซัมติงกับผู้ชายคนนั้นได้ พวกฉันจะเพิ่มให้แกคนละหมื่น” เสียงมิมิวและสายป่านเอ่ยท้าอีกรอบ ดึงภวังค์ของโนรินให้กลับมาเมื่อได้ยินเรื่องเงิน สมองของเธอเริ่มทำการประมวลผลเร็วยิ่งกว่าเครื่องคิดเลข แมรี่สามหมื่น มิมิวหนึ่งหมื่น สายป่านหนึ่งหมื่น หะ ห้า ห้าหมื่น!!! ตอนสามหมื่นว่าลังเล ตอนห้าหมื่นแทบไม่ต้องคิด ใช่จะไปคิดเยอะทำไม ผู้ชายคนนั้น หล่อ ตรงสเปค คุณสมบัติครบ จบ และเธอต้องได้ (หมายถึงห้าหมื่นนั่น!) “สบายมาก” เธอยักไหล่เบา ๆ ก่อนสูดลมหายใจเข้าเรียกพลังความกล้าของตัวเอง รองเท้าส้นสูงคู่สวยก้าวฉับแบบสัพเพสัพตา เดินไปหาพ่อหนุ่มหน้าหล่อตรงหน้าอย่างมั่นใจ เสียงเชียร์ตามหลังของเพื่อน ๆ ที่ส่งเสียงเชียร์ด้วยความเมาอย่างได้ที่ รวมถึงโนรินที่เริ่มจะกึ่ม ๆ เช่นกัน (ลองไม่เมาสิ ใครจะกล้า) ก่อนที่เธอจะไปหยุดยืนอยู่ตรงหน้าผู้ชายคนนั้น เบ้าหน้าฟ้าประทาน หล่อคมผสานกับจมูกโด่งเป็นสันยังกับหลุดออกมากจากซีรีส์ ยิ่งดูก็ยิ่งหล่อ เขาเงยหน้าขึ้นมามองโนรินด้วยความแปลกใจ ทว่าสายตากลับเรียบเฉยไม่มีรอยยิ้มแบบเป็นมิตรฉาบอยู่บนใบหน้าเลยแม้แต่น้อย “มีอะไร” เสียงห้วนเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นโนรินเอาแต่จ้องหน้าเขานิ่ง “อ่า คะ คุณ คุณ เอ่อ…” สถานการณ์จริงมันไม่เหมือนที่ตัวเองซ้อมมาเมื่อกี้ลิบลับ แถมเขาดูไม่เป็นมิตรเหมือนตอนที่เธอเจอหน้าวัดเลยแม้แต่น้อย โนรินเริ่มประหม่าเพราะผิดคาดจากที่เธอคิดเอาไว้ หรือเขาจำไม่ได้! บ้าจริง…เป็นฝาแฝดหรือเปล่าเนี่ย ทำไมมารยาทความเป็นมิตรแตกต่างกับผู้ชายที่เธอเจอที่วัดอย่างกับคนละคน ไม่มั๊ง ทีเธอเห็นเขาปุ๊ปครั้งเดียวยังจำได้เลย เขาดูออกจะออร่าสว่างวาบในความมืดขนาดนี้ แล้วเขาจะจำเธอไม่ได้เลยหรอ “ถ้าไม่มีอะไรผมจะไปห้องน้ำ” เพราะโนรินเอาแต่ตกอยู่ในภวังค์ความคิดของตัวเอง อยู่ ๆ เขาก็ลุกขึ้นพรวดเหมือนจะเดินหนีเธอยังไงยังงั้น “หา…” ให้ตายเถอะโนรินเธอกำลังจะโดนผู้ชายเทต่อหน้ากลุ่มเพื่อนฝูงที่มองมาที่เธออยู่ไม่ไกลอย่างนั้นเหรอ ในตอนนี้ความรู้สึกของโนรินเหมือนเงินห้าหมื่นกำลังลอยคว้างอยู่กลางอากาศตรงหน้า แต่กลับเอื้อมไปไม่ถึง แล้วมันก็กำลังจะลอยหลุดไป หมับ!!เธอรีบคว้าแขนเขาเอาไว้ “คือพอดีฉันมาที่นี่ครั้งแรก แค่จะมาถามทางไปห้องน้ำ งั้นคุณพาฉันไปหน่อยสิคะ” โนรินฉีกยิ้มหวาน ก่อนจะกลายเป็นยิ้มเจื่อน เมื่อนึกขึ้นได้ว่าตัวเองเพิ่งพูดอะไรสะเหล่อ ๆ ออกมา “อ่อที่ยืนบิดเมื่อกี้ คือปวดฉี่?” เขาเลิกคิ้วขึ้นถามซ้ำประโยคที่น่าอายของโนริน จนเธอต้องกัดฟันยิ้มตอบออกมา “ค่ะ ปวดฉี่พาไปหน่อยได้ไหมคะ” ดีนะที่ตอนนี้เพื่อน ๆ ของเขาออกไปยืนเต้นห่างออกไปไม่งั้นเธอคงไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ไหน รวมถึงเพื่อนของเธอด้วยเช่นกัน “งั้นก็ตามมา” ปากบอกให้ตามมา แต่สายตาของเขากลับจ้องไปที่มือของโนรินที่จับอยู่ ความหมายกลาย ๆ ก็คือคงจะบอกให้เธอปล่อยมือจากแขนเขานั่นแหละ โนรินรีบปล่อยมือเห็นสายตาของเขา เพราะเข้าใจว่าเขาคงไม่ชอบให้ถึงเนื้อถึงตัว แต่เปล่าเลย ทันทีที่เธอปล่อยมือ เขากลับเป็นฝ่ายจับข้อมือเธอแทน คราวนี้เป็นโนรินที่เหวอ จ้องมองมือของเขาที่จับข้อมือของเธออยู่ “อ๊ะ…” “ไหนว่ามาครั้งแรก คนเยอะขนาดนี้ไม่กลัวหลงหรือไง” ใจจริงอยากจะบอกว่า ที่นี่เธอหลับตาเดินยังได้เหอะ ไม่อยากจะอวด แต่ก็นะเวลาอยู่กับผู้ชาย เหล่าบรรดาเพื่อนรักสอนเอาไว้ ว่าให้แกล้งทำตัวโนเนะเข้าไว้ พูดง่าย ๆ ก็แกล้งโง่ ผู้ชายชอบนักแหละผู้หญิงประเภทนี้ “งื้อ ขอบคุณมากนะคะคุณดิน” “หืม คุณรู้จักชื่อผมได้ไง” ห๊ะ…. โนรินอ้าปากค้าง เหวอเป็นรอบที่ร้อยแปด มิน่าเขาถึงดูเมิน ๆ หยิ่ง ๆ ไม่ทักทายเธอเหมือนตอนที่เจอกันหน้าวัด เพราะเขาจำเธอไม่ได้นะเอง แต่ไม่ทันที่โนรินจะตอบคำถาม เขาก็ดึงมือของเธอฝ่าฝูงชนจำนวนมาก ก่อนจะโผล่มาถึงหน้าห้องน้ำ “ถึงล่ะเข้าไปดิ ปวดฉี่เดี๋ยวก็ได้ฉี่ราดกันพอดี เสร็จแล้วก็รีบออกมาแล้วกัน ผมจะยืนรออยู่ตรงนี้” ว่าแล้วเขาก็เอามือกอดอกก่อนเอาตัวยืนพิงหลังไปที่ผนังกำแพงหน้าห้องน้ำ “ง่า…ขอบคุณนะคะ” จะว่าไปเขาก็มีความเป็นสุภาพบุรุษอยู่นะเนี่ย อุตส่าห์มีน้ำใจยืนรอเธอด้วย โนรินยิ้มเขินเพราะรู้สึกประทับใจ ก่อนจะเห็นสายตาดุจากสุภาพบุรุษที่แอบชมอยู่ในใจ มองเขม็งเชิงตำหนิว่าเมื่อไหร่เธอจะเข้าห้องน้ำไปเสียที “อ่อ…กะ กำลังไปค่ะ” ผลั่ก!!! “ว้าย..” จังหวะที่โนรินจะแยกตัวออกมา ไม่รู้ว่าใครสักคนเดินชนกระแทกหลังของเธอดังผลั่ก! ส่งผลให้เธอเซถลาแบบไม่ทันตั้งตัวไปด้านหน้า อึก!! ร่างเล็กโผเข้าหาคนตรงหน้าในท่ากอด ซึ่งมันจะไม่น่าอายมากเท่าไหร่หรอก ถ้าไม่บังเอิญว่าเขายกมือขึ้นมารับร่างของเธอไว้ตามสัญชาตญาณ แต่ทว่ามืออีกข้างดันพลาดมาขยำที่หน้าอก ส่วนมืออีกข้างนั้น…ดันมาจับอยู่ตรงก้น “อ๊า…” โนรินรีบดันตัวออกด้วยความอาย ทว่าคนเมากลุ่มเดิมเดินมาชนเธออีกรอบ จนเธอต้องซบแผงอกเขาอีกครั้ง “อึก! ขะ ขอโทษค่ะ” อืม…ผู้ชายอะไรไม่รู้ตัวหอมมาก

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more