Chapter 17 โปร่งและโล่งมาก
ทันทีที่อิงอิงกลับออกไป โนรินก็หันมาทำหน้าขุ่นใส่ไอดินที่เอาแต่จ้องหน้าเธอยิ้มกริ่มด้วยท่าทางเจ้าเล่ห์ จนเธอต้องมองค้อนเขาก่อนจะเอ่ยปากไล่ด้วยความหมั่นไส้
“ถ้าคุณไม่ได้คิดจะมาเรียนงานจริงจังอะไร ก็ควรกลับออกไปได้แล้ว”
“ใจร้ายเหมือนกันนะเนี่ย พอตัวเองมีความสุขก็จะไล่กันเลยนะ”
“ยะ อย่ามาพูดบ้า ๆ นะ ความส่ง ความสุขอะไร”
“งั้นก็ความเสียว”
“คุณอัศดิน!” โนรินปากสั่นนึกคำเถียงไม่ออก ได้แต่มองค้อนปะหลับปะเหลือกเพราะขี้เกียจเถียงกับเด็กกวนประสาท
“ล้อเล่นน่า พ่อผมให้มาดูงานอยู่กับคุณแล้วผมจะออกไปไหนได้” คิ้วเข้มเลิกขึ้นคล้ายตั้งคำถาม ซึ่งโนรินก็เถียงเขาไม่ออกอีกตามเคย
“ใช่! พ่อให้คุณมาดูงาน ไม่ใช่ให้คุณ…”
“มาดูนม…”
“คุณอัศดิน!”
“เรียกดินเฉย ๆ ได้ไหมหรือเรียกที่รักก็ได้ ไม่ติด”
โนรินถอนหายใจเหมือนยอมแพ้ แต่เปล่าเธอแค่ถอนหายใจตั้งหลัก ก่อนจะกอดอกแล้วพูดกับคนต
