ตอนที่ 12 “ก็ใครใช้ให้นายพาฉันมาที่สกปรกๆ มีแต่กลิ่นของเน่าของเหม็นแบบนี้ละ แหวะ...น่าเกลียดชะมัด” น้ำเสียงที่ออกจากปากอู้อี้ๆ ขึ้นจมูก ธราเทพยกมือขึ้นเท้าสะเอว ใบหน้าคมคร้ามแดงก่ำแสยะยิ้ม ดวงตาคมกริบเหมือนกับมีดโกนลุกโชนเป็นออกแดงอย่างน่ากลัวมองเรือนร่างโปร่งบางไล่ตั้งแต่ปลายเท้าขึ้นไปเรื่อยๆ จนถึงใบหน้านวลผุดผ่อง “คุณเรียกที่ทำมาหากินของผมว่าสกปรก มองอาชีพสุจริตแบบนี้ว่าน่ารังเกียจ ผมว่าคนที่น่ารังเกียจน่าจะเป็นคุณมากกว่านะไพลิน” เกร็ดแก้วสั่นเทิ้มไปทั้งร่างเพราะสายตาที่มองมาและคำพูดที่ได้ยิน แต่ก็รีบเรียกสติที่มันกำลังจะแตกกระจายด้วยความโกรธให้กลับเข้าที่ เธอแบะปากเล็กน้อย ค่อยๆ ไล่มองร่างหนาตั้งแต่ปลายเท้ายันศีรษะทุยด้วยหางตา ก่อนจะเลิกไหล่กว้างขึ้นสูง เอาซิ ในเมื่อปากร้ายมา เธอก็ไม่น้อยหน้าเหมือนกัน “ทำไม ฉันน่ารังเกียจตรงไหน ฉันรึ...ทั้งสวยและก็รวย” เกร็ดแก้วยกมือขึ้นสะบัดปลายผม