แกร๊ง!
“หยุดนะเจ้าชาย อย่าเอาชีวิตของท่านมาเสี่ยงเพื่อข้าเลย!” ฉันพยายามห้ามเจ้าชายผู้เป็นที่รัก ขณะที่คนทั้งคู่กำลังจะพุ่งเข้าฟาดฟันกันเป็นหนที่สอง
มันเป็นเพราะฉันเอง… พวกเขาถึงได้ตบตีแย่งชิงกันขนาดนี้…
“แมร์… น้ำลายยืดแล้ว…”
เอี๊ยดดดดดดดดดดด O_O
ภาพของเจ้าชายกับจอมมารปีศาจในความคิดถูกเบรกดังเอี๊ยดด้วยเสียงหวาน ๆ ของเพื่อนสนิท จนมลายหายไป สิ่งที่ปรากฏอยู่ตรงหน้ากลับกลายเป็นภาพความจริงที่เป็นไป นั่นก็คือ ฉันไม่ได้สวมชุดเจ้าหญิงสวยงาม ไม่มีเถาดอกไม้ป่า หุบเขา หรือแม้ลมพายุของสงคราม มีเพียงลมแรง ๆ จากพัดลมตัวใหญ่และฉันที่กำลังนั่งอยู่บนโซฟาตัวยาวในสภาพเสื้อแขนยาวกับกางเกงวอร์มเพียงเท่านั้น
เบื้องหน้าไม่ได้มีเจ้าชายรูปงามหรือจอมมารปีศาจ มีแค่เพื่อนสนิทอย่างกระถิน กับผู้ชายซึ่งเป็นนิมิตของจอมมารในภาพมโนเท่านั้น
“ฉันไปมหาวิทยาลัยก่อนนะ คุณพี่กั้งโทร.ตามแล้ว...”
“เอ๊ะ!?” ฉันอุทานด้วยความ
