“แล้วนายรู้ไหม มันพีกที่สุดตรงไหน?”
“ตรง?”
“ก็ตรงที่ความเป็นติ่งของเรา มันทำให้คนที่เราชื่นชอบประสบความสำเร็จก้าวไกลได้มากกว่าใคร ๆ ยังไงละ… นั่นแหละ แค่นั้นมันก็คือความสุขที่สุดของติ่งแบบพวกเรา” ฉันขยับยิ้มเล็กน้อยให้กับสิ่งที่เพิ่งพูดออกไป และเมื่อลองมองย้อนไปถึงช่วงเวลาที่ผ่านมา กับการเห็นภาพของวง SWAG ขึ้นเวทีต่าง ๆ เพื่อรับรางวัล พอคิดแบบนั้นฉันก็อดยิ้มไม่ได้
“แล้วนายล่ะ ที่ถามแบบนี้ก็เพราะว่านายเองก็มีความรู้สึกอะไรแบบนี้ใช่ไหม?”
“มั้ง” เขาตอบสั้น ๆ
“เรื่องนั้นคืออะไรเหรอ?” สุดท้ายความขี้เผือกของฉันก็บังเกิด เมื่อปากพลั้งถามเขาออกไปแบบไม่เกรงใจ ถ้าจะบอกว่าไม่หวังจะได้คำตอบในสิ่งที่อยากรู้เลยมันก็คงเป็นเรื่องโกหก แต่กลับกันถ้าเขาไม่คิดตอบอะไรกลับมา ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ แต่…
“เบื่อกรอบที่ผู้ใหญ่สร้าง” คำตอบสั้นของเทวินทร์ ทำฉันเหลือบมองใบหน้าด้านข้างเขาเล็กน้อย สายตาที่มั่น
