ตอนที่ 3 บาริสตาสาว
906 Words
บาริสตาสาวชงกาแฟด้วยความประณีตและละเอียดอ่อนราวกับว่ากำลังแสดงโชว์อยู่ การเคลื่อนไหว ท่วงท่าที่สง่างามประดุจร่ายเวทมนตร์นี้ทำให้ชายหนุ่มในวัย 36 ปีที่บังเอิญผ่านมาตกอยู่ในภวังค์ และเหมือนมีแรงดึงดูดให้เขาก้าวเท้าเข้าไปยังร้านกาแฟแนว Slow Bar แห่งนี้
“นิวยอร์กซิตี มหานครที่ไม่เคยหลับใหล” จอมนรีวางถ้วยกาแฟที่ตนเป็นคนชงบนเคาน์เตอร์ต่อหน้าแอลลี่ เจ้าของร้านกาแฟแห่งนี้
แอลลี่ หญิงสาวชาวไทยวัย 30 ต้น ๆ เธอได้สามีเป็นนักธุรกิจชาวอเมริกัน และใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ เธอหลงใหลในรสชาติกาแฟ จึงเปิดร้านกาแฟนี้ ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากออฟฟิศทำงานของสามี ส่วนมากพนักงานที่ร้านก็เป็นคนไทยทั้งนั้น เธอถูกชะตาตั้งแต่วันที่จอมนรีมาสมัครทำงานพาร์ตไทม์ อาจจะเป็นเพราะใบหน้าที่เหมือนอมทุกข์ตลอดเวลา ที่ทำให้เธอรู้สึกสงสาร
“จะหลับลงได้ไง ก็จอมเล่นให้พี่กินกาแฟเยอะขนาดนี้”
“ช่วยชิมหน่อยนะคะ จอมเพิ่งคิดสูตรได้เมื่อคืน”
“ตกลงต้องกลับไทยจริง ๆ ?” แอลลี่ยกถ้วยกาแฟขึ้นมาสูดดมกลิ่นหอมเฉพาะ เอ่ยถามเรื่องที่จอมนรีเพิ่งบอกก่อนหน้าว่าต้องกลับเมืองไทยด่วน แล้วเป่าลมไล่ความร้อน ค่อย ๆ ละเลียดลิ้มรสความกลมกล่อมของกาแฟ
“ค่ะ รสชาติโอเคไหมคะ”
“ยิ่งกว่าโอเค บรรจุเป็นเมนูใหม่ของร้านได้เลย แล้วจะไปกี่วัน” แอลลี่พอใจรสชาติกาแฟที่จอมนรีปรับสูตรใหม่จนยกให้เป็นเมนูใหม่ของร้าน
“จอมก็ยังไม่แน่ใจค่ะ” จอมนรีตอบ พร้อมกับจดสูตรกาแฟ
“ไม่มีกำหนดงี้เหรอ”
“จอมจะจัดการทุกอย่างให้เร็วที่สุดค่ะ อย่างน้อยก็ก่อนมหา’ลัยเปิด จอมต้องขอโทษพี่แอลลี่ด้วยนะคะที่ลางานกะทันหัน แต่ถ้าพี่แอลลี่หาคนมาแทนจอมได้ บอกจอมได้เลยนะคะ”
“ระหว่างนี้พี่ก็ต้องหาคนมาแทนจอมไปก่อนแหละ จอมกลับมาก็มาทำงานได้เหมือนเดิม จอม…พี่ยังรออยู่นะ”
“รออะไรเหรอคะ”
“รอวันที่จอมยิ้ม ยิ้มที่มาจากข้างใน ยิ้มอย่างมีความสุข พี่ไม่รู้หรอกนะ ว่าชีวิตจอมต้องผ่านอะไรมาบ้าง เพราะจอมไม่เคยเล่าให้พี่ฟัง แต่ขอให้รู้ไว้ ว่าพี่เป็นกำลังใจให้จอมเสมอ ขอให้จอมก้าวผ่านมันไปได้”
“ขอบคุณพี่แอลลี่มากเลยนะคะ ดีกับจอมตลอดเลย” จอมนรีซาบซึ้งจนน้ำตาเอ่อคลอ เธอโชคดีที่ได้มาเจอคนดี ๆ อย่างแอลลี่ ก่อนที่น้ำตาจะรินไหล พนักงานเสิร์ฟก็นำออร์เดอร์ของลูกค้าเข้ามาเสียก่อน เธอจึงต้องรีบหยิบกระดาษทิชชูมาซับหยาดน้ำตา
“จอม Hot Caramel Macchiato Decaf Double shot Skinny แก้วหนึ่ง”
“ได้ค่ะ” จอมเริ่มชงกาแฟด้วยความประณีตอีกครั้ง โดยไม่รู้เลยว่าทุกท่วงท่าของเธอล้วนอยู่ในสายตาของชายหนุ่มนามว่า ศิรา เฌอภัทร
เมื่อได้พิจารณาใบหน้าของบาริสตาสาว ก็ทำให้ศิรามั่นใจว่าเธอคือผู้หญิงคนนั้น คนที่หนีเอาชีวิตรอดจากพวกชายโฉดชั่วที่คิดจะทำมิดีมิร้ายเธอ จนเป็นเหตุให้เธอวิ่งมาตัดหน้ารถของเขาเมื่อ 2 ปีก่อน ใบหน้าที่ตราตรึงใจเขาไม่เคยลืมเลือน ช่างเป็นเรื่องบังเอิญที่วันนี้เขาได้มาเจอเธอที่นี่
“ลูกค้าคนนั้นต้องหลงเสน่ห์จอมแน่เลย คนไทยหรือเปล่านะ” แอลลี่หยอกเย้าเมื่อเห็นชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าหล่อคมสันเอาแต่จ้องมองมาที่จอมนรี
“ลูกค้าก็มองจอมชงกาแฟปกติไหมคะ” จอมนรียังคงให้ความสำคัญกับการชงกาแฟ มากกว่าที่จะละสายตาไปมองลูกค้าคนที่แอลลี่เอ่ยถึง เธอชินเสียแล้วกับการถูกจับตามองจากลูกค้าที่เข้ามาดื่มกาแฟ ที่มักมองเธอยามชงกาแฟจนเป็นเรื่องปกติ
ศิราไม่แปลกใจเลยสักนิดว่าทำไมผู้หญิงที่เคยช่วยไว้ถึงจำเขาไม่ได้ เพราะตอนที่เขาประคองเธอขึ้นมา เธออยู่ในสภาพหมดสติ หลังจากที่ชักปืนยิงขู่คนชั่วพวกนั้น ซึ่งหนึ่งในนั้นเขาจำได้ดีว่าคือ อัศวิน ลูกชายผู้ไม่เอาไหนของไหมทิพย์กับเวียงไชย เจ้าของไร่จันทร์ผา
ศิราอุ้มหญิงสาวขึ้นรถและนำตัวส่งโรงพยาบาล แต่เขาติดธุระด่วน ลูกน้องโทร.มารายงานว่าวัวที่จะส่งประกวดถูกวางยา เขาจึงต้องรีบกลับไปจัดการ ไม่ได้อยู่รอจนเธอฟื้นคืนสติ เขาฝากฝังเธอไว้กับหมอเจ้าของไข้ และจะกลับมาเมื่อจัดการธุระเสร็จ แต่เมื่อเขากลับมา เธอก็หายไป โดยที่ยังไม่รู้อะไรเลย แม้แต่ชื่อของเธอ
เวลาทุกวินาทีของศิราล้วนมีค่า แต่ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไรที่ทำให้เขามานั่งทอดอารมณ์อยู่ในร้านกาแฟแห่งนี้นานนับชั่วโมง ทั้งที่ไม่ใช่วิสัยของเขาเลย
เพราะเพลิดเพลินกับท่วงท่าการชงกาแฟของบาริสตาสาว หรือเป็นเพราะใบหน้าพริ้มเพราของเธอกันแน่ที่ฉุดรั้งเขาไว้
- Writer
