“นายจะให้ผมนอนที่นี่เหรอครับ” จอมทัพมองเตียงไม้สักแบบมีเสา ผ้ามุ้งถูกมัดรวบ ได้แต่ตั้งคำถามว่ามันดีเกินไปหรือเปล่าสำหรับคนงาน
“มีปัญหาอะไร” ศิราเดินผ่านชายหนุ่มร่างเล็กไปนั่งยังเตียง แสดงความเป็นเจ้าของเตียงนี้กลาย ๆ
“อย่าบอกนะครับว่าเตียงนี้เป็นของนาย” จู่ ๆ จอมทัพก็รู้สึกว่ากลืนน้ำลายลงคอได้อย่างยากลำบาก
“ใช่”
“ผมว่าคงไม่เหมาะ...”
“ไม่เหมาะยังไง จอมเป็นผู้ชาย ฉันก็เป็นผู้ชาย”
“แต่ผมเป็นแค่คนงาน จะไปนอนร่วมเตียงกับเจ้านายได้ยังไงล่ะครับ”
“ฉันไม่ถือ”
“ถือหน่อยก็ดีนะ หรือว่า...” จอมทัพพึมพำกับตัวเอง ก่อนดวงตาจะเบิกกว้างเมื่อนึกถึงคำพูดของกำปอ ‘หรือว่านายจะเป็นพวกไม้ป่าเดียวกันอย่างที่พวกคนงานพูด’
“ทำหน้าอย่างกับกลัวฉันปล้ำ” ศิราราวกับอ่านใจจอมทัพได้
“นายกับผมเป็นผู้ชาย ผมจะไปคิดแบบนั้นได้ยังไงล่ะครับ”
“นั่นสิ ฉันกับจอมเป็นผู้ชาย จะคิดแบบนั้นได้ยังไง ถ้างั้นผู้ชายจะนอนด้วยก
