เมื่อฉันเป็นนางร้าย

ตอนที่ 2 ทะลุมิติมาโดนเกลียด

หญิงสาวมองเด็กหญิงตัวน้อยพยายามแกะผมที่มัดออกด้วยความเหนื่อยใจ เธอคือมีนานักศึกษาสาวที่ทะลุเข้ามาเป็นนางร้ายในนิยายที่เคยอ่านเมื่อสามวันก่อน รมิตาเป็นนางร้ายที่จะว่าแสนน่าเบื่อสำหรับทุกคนในเรื่องแต่เป็นคนที่มีนารู้สึกสงสารอยู่ไม่น้อย เธอกับรมิตาเหมือนกันอยู่อย่างเดียวคือชื่อเล่น

รมิตาเป็นลูกสาวเจ้าสัวมนตรีแต่มีปัญหากับพ่อเพราะดันพลาดท้องกับพระเอก ความสัมพันธ์เพียงครั้งเดียวทำให้ทั้งสองมีโซ่คล้องรักอย่างเด็กหญิงวีนัส ทุกอย่างมันแย่เพราะเรวัติไม่ยอมรับในตัวภรรยาเลยแม้แต่น้อย เขายอมรับผิดชอบเพราะลูกแต่ลึกๆ ก็ยังคิดเสมอว่ารมิตาจงใจปล่อยให้ตัวเองท้องเพื่ออยากได้เขา รมิตาเป็นผู้หญิงเอาแต่ใจ เข้มงวด เธอค่อนข้างชอบออกคำสั่งกับลูกและสามีจนลืมไปว่าเขาทั้งสองไม่ใช่ลูกน้อง

เมื่อมีนาเข้ามาอยู่ในร่างรมิตาจึงได้รับการปฏิบัติที่แสนเย็นชาจากทั้งลูกสาวและสามี คล้ายกับพวกเขากำลังต่อต้านเธอ อยู่ในนิยายเรื่องนี้เธออ่านกี่รอบก็เห็นถึงความไม่สมเหตุสมผล พระเอกเป็นทนายความนางเอกเป็นพี่เลี้ยงเด็กบ้านจนเจอกันในงานเลี้ยงหลังจากพระเอกหย่ากับนางร้ายอย่างรมิตา ทั้งสองพัฒนาความสัมพันธ์กันมาเรื่อยๆ โดยมีวีนัสเป็นกามเทพตัวน้อยคอยเชื่อมสัมพันธ์ ทุกดูไปด้วยดีแต่อยู่ดีๆ รมิตาที่เลิกรากันเป็นปีดันอยากได้ลูกสาวกับผัวคืน

โอ๊ย!!! นี่แหละความไม่เหตุสมผล

นางร้ายทั้งรวยทั้งสวยต่อให้นิสัยเข้มงวดขนทดไปนตลอดเวลาหนึ่งปีมันควรมีผัวใหม่ไปนานแล้ว ส่วนลูกสาวก็ดูชอบผู้หญิงทุกคนในเรื่องยกเว้นแม่ตัวเอง

มีนาได้แต่แอบมองบนที่ดันซวยกลายมาเป็นนางร้ายที่ว่าเสียได้

“ทำไมถึงแกะออกละคะแม่เพิ่งมัดให้เอง” มีนาถามลูกสาวตัวน้อยอย่างอ่อนใจเพราะไม่ว่าทำอะไรให้วีนัสก็ต่อต้านไปเสียทุกอย่าง

“หนูชอบถักเปียมากกว่า” เสียงเล็กน่ารักตอบขณะก้มหน้ามองมือตัวเอง

“ชอบถักเปียก็บอกสิคะแม่จะได้ทำให้ จู่ๆ หนูแกะออกเองแบบนี้มันไม่น่ารักเลยนะคะ คราวหน้าอยากได้ทรงไหนบอกแม่นะคะ” การกระทำของวีนัสไม่ได้ทำให้เธอโกรธเคืองเพียงแค่สงสัยเฉยๆ ว่าทำไมถึงทำแบบนี้กับแม่ตัวเอง

ทว่าพอมานึกๆ ถึงการกระทำของรมิตาก็พอเข้าใจได้

นางร้ายละเลยลูกสาวจนทำให้วีนัสไม่ค่อยมีความผูกพันกับแม่นัก เธอเองก็เพิ่งมาอยู่ในร่างนี้ได้เพียงเช้าวันแรกจะเอาอะไรไปสอนเด็กน้อยคนนี้ในเมื่อตัวเองไม่เคยมีลูกสักคน

“คุณแม่ถักไม่เป็นสักหน่อย” ใบหน้าจิ้มลิ้มมองคุณแม่คนสวยอย่างแปลกใจ

“วีนัสมาทานข้าวเช้าก่อนครับ” เสียงทุ้มเรียกลูกสาวพร้อมกับวางจานอาหารบนโต๊ะ

“ค่ะคุณพ่อ” วีนัสขานรับจากนั้นวิ่งออกจากห้องนอนตัวเองไปยังโต๊ะอาหาร

“วันนี้มีนไปส่งลูกให้นะคะ” หญิงสาวยิ้มหวานให้สามีรูปหล่ออย่างเอาใจ ถึงรู้ว่าไม่ครอบครองแต่ถ้าได้ลองสักครั้งก่อนหย่าก็คงดี เธอเป็นเมียนอนกับผัวตัวเองไม่เห็นผิดตรงไหน

แต่ความฝันนั้นก็ต้องถูกพับลงเมื่อเห็นสีหน้าเย็นชาของพ่อพระเอก

“ไม่ต้อง” เรวัติมองภรรยาที่อาการแปลกๆ อย่างไม่วางใจ รมิตาหัดยิ้มหวานอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไรกัน

“ไม่เหนื่อยก็ตามใจคุณสามีเลยค๊าาา” เสียงหวานประชดจากนั้นลุกจากเก้าอี้เดินสะบัดหน้าไปหยิบกระเป๋านักเรียนของลูกสาวมาวางไว้ให้

เชอะ ปั้นหน้าให้เมื้อยไปเถอะอีมีนไม่ง้อก็ได้

“จุ๊บ ตั้งใจเรียนนะคะคนเก่ง” เธอจูบแก้มยุ้ยของวีนัสพร้อมกับดึงแก้มทั้งสองข้างอย่างอดไม่ไหวก่อนจะเดินเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าของตนเองปล่อยให้สองพ่อลูกมองตามอย่างไม่เข้าใจ

“คุณแม่จุ๊บวีนัสด้วย” ตากลมแป๋วทอประกายยินดีอย่างปิดไม่มิดแม้จะพยายามไม่แสดงอาการดีใจออกมาให้ใครเห็น