เรวัติอาสาพาหญิงสาวไปส่งที่บ้านโดยบอกกับทนายเที่ยงธรรมว่าไม่อาจอยู่ร่วมงานต่อได้ แม้หย่าร้างกันแต่เขาก็ปล่อยมีนากลับคนเดียวไม่ได้ หญิงสาวนั่งสวมสูทของเรวัติอย่างกระอักกระอ่วน เธอพยายามปฏิเสธแต่เขาก็ดึงดันให้สวมใส่โดยให้เหตุผลเพียงว่าถ้าใส่ชุดเปียก ๆ นั้นนานจะไม่สบายบวกกับสูทของเขาตัวใหญ่จึงสวมใส่ได้ไม่โป๊จะมีเพียงช่วงบนที่คอลึกไปหน่อย
“ลูกคิดถึง” นั่นคือเรื่องจริงที่มีนาควรรับรู้ไม่ใช่อยู่ด้วยความเข้าใจผิดคิดว่าลูกเกลียดตัวเอง เธอจะเสียใจแค่ไหนกัน ชายหนุ่มมองเสี้ยวหน้าสวยนั้นอย่างสงสาร
“มีนก็คิดถึงลูก” คิดถึงแต่ทำอะไรไม่ได้เพราะเธอไม่ใช่แม่ที่ดี การเลี้ยงเด็กคนหนึ่งให้เติบโตมันยากมากเหลือเกินสำหรับเธอที่จิตเป็นเพียงนักศึกษาเท่านั้น
“ผมขอโทษ ผมผิดเองที่ละเลยลูกปล่อยให้ไปเรียนในที่แบบนี้”
มีนาไม่ใช่คนเดียวที่ละเลยวีนัสตัวเขาเองก็เอาแต่ทำงานไม่ต่างกัน บัวบูชาถึงได้ทำให้วีนัสเชื่อใจได้เพร
