หลังจากหาโรงเรียนให้ลูกเสร็จมีนาก็กลับบ้านของตัวเองเพราะเจ้าสัวมนตรีนั้นโทรตามไม่หยุด ท่านอ้างว่าเช้านี้มีคนแนะนำให้รู้จัก เช้าวันนี้เธอถึงต้องนั่งรอแขกคนสำคัญที่ว่านั้น
“คุณปู่ครับน้องธีมอยากเล่นกับน้องแก้มกลม”
เด็กชายธีรภาคส่งสายตาอ้อนเจ้าสัวมนตรี
“ใครแก้มกลม ฮ่าฮ่า ชื่อตลก” เจ้าสัวหัวเราะขำกับหลานชายนอกไส้ เด็กนี่ถอดแบบความเจ้าชู้มาจากเพื่อนของท่านไม่มีผิด
“คุณปู่ห้ามหัวเราะน้องครับ” ธีรภาคหน้างออย่างน้อยใจ
“น้องธีมหมายถึงวีนัสค่ะป๊า” มีนาอธิบาย เจ้าสัวมนตรีถึงพยักหน้ารับ
“พามาบ้านบ้างสิ หลานสาวของป๊าลืมหน้าแล้วมั้ง”
ท่านเอ่ยโดยไม่มองหน้าลูกสาว มีนาได้แต่ยิ้มอย่างหนักใจ
เธออยากพามาแต่ไม่รู้เรวัติจะยอมไหมเพราะเขากำลังโกรธเธออยู่ เมื่อวานตอนไปโรงเรียนใหม่ลูกก็นิ่งไม่ยอมพูดจา
“สวัสดีครับป๊า สวัสดีครับ” ชายหนุ่มรูปร่างสูงยกมือไหว้พ่อของเธอจากนั้นหันมาสวัสดีเธอที่กำลังจ้องมองใบหน้า
