พิศวาสลับกับพ่อสามี

พิศวาสลับ กับพ่อสามี (3P) กรุงเทพฯ พุทธศักราช 2562 “สวัสดีครับพ่อ… ” ‘เอิร์ท’ ยกมือไหว้ ‘รุตย์’ ผู้เป็นบิดา ที่เพิ่งเดินทางมาจากต่างจังหวัด เมื่อได้รู้ว่าเกิดอุบัติเหตุทางรถยนต์กับลูกชายของตนเมื่อสองวันก่อน เอิร์ทเกิดอาการหลับใน ระหว่างขับรถกลับจากเดินทางท่องเที่ยวในช่วงปีใหม่ “เป็นไงบ้างลูก” รุตย์ถามถึงเหตุการณ์ที่ทำเอาตกใจ ด้วยตัวเขาอยู่ต่างจังหวัด จึงไม่รู้รายละเอียดอะไรมากนัก “ผมกับเฟิร์นปลอดภัยดีครับพ่อ” เอิร์ทตอบ เฟิร์นคือภรรยา “อ้าว… แล้วมันยังไง… ” รุตย์ย่นหน้าผาก “ครับ… ผมกับเมียปลอดภัย รถไม่ได้เสียหายอะไร ผมเบรกทันก่อนรถจะตกคลอง… แต่เฟิร์นไม่เหมือนเดิม… ” เอิร์ทกล่าว เรียกภรรยาสั้นๆ ว่า ‘เฟิร์น’ จนติดปาก ชื่อเต็มๆ ของหล่อนคือ ‘ใบเฟิร์น’ “ยังไง… เมียแกเป็นยังไงที่ว่าไม่เหมือนเดิม” รุตย์ถามด้วยสีหน้าห่วงใย เหตุการณ์นี้จะว่าไปก็ฟังดูแปลกๆ “ร่างกายของเฟิร์นปกติดีทุกอย่างครับ… แต่ที่ไม่ปกติก็คือความทรงจำ… ” “ยังไงกัน… เอ่อ… นี่อย่าบอกนะว่าหนูเฟิร์นจำอะไรไม่ได้เลย” “เปล่าครับ… เฟิร์นจำได้ แต่กลับกลายเป็นว่าเฟิร์นจำผู้ชายทุกคนว่าเป็นผม… ” เอิร์ททำหน้าเศร้า “อ้าว… ทำไมเป็นแบบนี้” หัวคิ้วของรุตย์ชิดเข้าหากัน ยังไงกัน? อาการแปลกๆ แบบนี้ตั้งแต่เกิดมาจนป่านนี้ ก็เพิ่งเคยได้ยิน “คุณหมอที่ตรวจอาการของเฟิร์นสรุปว่าเป็นภาวะสูญเสียความทรงจำครับ… ต้องค่อยๆ ดูแลกันไป หมอเชื่อว่าไม่นานก็จะหายได้เองครับ ที่เป็นเช่นนี้ก็เพราะว่าตอนที่รถผมเกือบตกลงไปในคลอง เฟิร์นกรีดร้องเรียกผมเสียงดังลั่นขวัญเสีย หลับตาร้องกรี๊ดกอดผมแน่นด้วยความกลัวที่จู่โจมเข้าจับหัวใจแล้วพุ่งไปถึงสมอง… ทำให้ความจำสุดท้ายของเฟิร์นมีแต่ผม… ” น้ำเสียงของเอิร์ทเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด “แล้วตอนนี้หนูเฟิร์นอยู่ไหน” “หลับอยู่ในห้องครับพ่อ” “โถ… น่าสงสารจริงๆ แต่พ่อเชื่อว่าไม่นานหนูเฟิร์นจะต้องหายเป็นปกติ อาการทางสมองมันเป็นเรื่องซับซ้อนต้องใช้เวลา แต่ก็ถือโชคดีมากแล้วที่ไม่พิกลพิการหรือเสียชีวิต” รุตย์เอื้อมมือตบไหล่ ให้กำลังใจลูกชายอย่างคนที่มองโลกในแง่ดีเสมอ “ผมคิดว่าจะดรอปเรียนเอาไว้ก่อน เพราะว่าวันมะรืนตามโปรแกรมที่วางไว้ ผมจะต้องเดินทางไปต่างประเทศ” ตอนนี้เอิร์ทกำลังเรียนปริญญาโท การเดินทางไปดูงานต่างประเทศครั้งนี้ถือเป็นส่วนหนึ่งของการเรียนและการสอบของหลักสูตร “เสียดายนะ… แกอุตส่าห์เรียนมาจนใกล้จะจบอยู่แล้วเชียว” ผู้เป็นพ่อกล่าว “แต่ผมไม่รู้จะทำยังไง… ” ประกายความกังวล… ผุดวาบเข้ามาในดวงตาของเอิร์ทอีกครั้ง ด้วยรู้ว่าอาการป่วยของเฟิร์นนั้นต่างไปจากคนทั่วไป ครั้นจะจ้างคนที่ไม่รู้จักมาดูแล ก็นึกห่วงเรื่องความปลอดภัยทั้งของเมียและทรัพย์สินภายในบ้าน “เอางี้นะ… แกไปสอบให้สบายใจเถอะนะ ในระหว่างนี้พ่อจะอาสาช่วยเป็นคนดูแลเฟิร์นให้เอง” นี่แหละคือสิ่งที่เอิร์ทอยากได้ยิน หลังจากนิ่งรอฟังคำตอบจากปากของบิดาอย่างใจจดใจจ่อ “ขอบคุณครับพ่อ… ”  เอิร์ทกล่าวด้วยสีหน้าดีใจ ยกมือไหว้ขอบคุณบิดา เพราะว่าใจจริงก็นึกอยากไหว้วานให้เขาช่วยอยู่เป็นเพื่อนสะใภ้ แต่ก็อดเกรงใจไม่ได้… ด้วยรู้ว่าพ่อของตัวเองก็มีงานในไร่ในสวนให้ต้องดูแลเช่นกัน “ผมเกรงใจจัง… แล้วงานในไร่ของพ่อล่ะครับ” เอิร์ทมองใบหน้าของบิดา สะดุดตากับเค้าโครงหน้าที่ยังคงความหล่อเหลาเอาไว้ไม่สร่าง จมูกของรุตย์โด่งเป็นสันสวยเพราะมีเชื้อแขก เหนือริมฝีปากมีแพหนวดสีดำหนา คั่นอยู่ตรงกลางระหว่างปลายจมูกกับปาก เนื้อตัวของรุตย์กำยำล่ำสันไปด้วยมัดกล้ามอย่างคนที่อยู่กับงานหนักในสวนมาค่อนชีวิต ผิวสีน้ำตาลเข้มเกือบดำยิ่งทำให้ผู้ชายคนนี้ดูคมคร้าม มีเสน่ห์สมชายชาตรี ถ้าใครไม่เคยรู้อายุที่แท้จริงมาก่อน คงคิดว่าผู้ชายคนนี้น่าจะอายุสี่สิบต้นๆ “ไม่เป็นไร… ตอนนี้พอละมือได้บ้าง… ทางโน้นพ่อมีคนงานคอยดูแลอยู่หลายคน” รุตย์กล่าวให้ลูกชายคลายกังวล ทุกวันนี้เขามีสวนอยู่ในจังหวัดเพชรบุรีเกือบพันไร่ มีทั้งกล้วยหอม มะนาว ชมพู่ ลิ้นจี่ แก้วมังกร ทุเรียน แตงโมและอีกมากมาย รุตย์ทำสวนเป็นอาชีพมานานจนมีฐานะ ก่อนจะผันตัวมาเป็นพ่อค้าคนกลางรับซื้อผักผลไม้จากเกษตรกร กระจายขายไปทั่วประเทศ “ระหว่างอยู่ที่นี่ สงสัยพ่อจะได้เจองานหนักแน่ๆ” เอิร์ทเปรยขึ้นลอยๆ “แกหมายถึงอะไร” หัวคิ้วของรุตย์ชิดเข้าหากัน “ก็อาการป่วยของเมียผมน่ะสิครับ… อย่างที่ผมบอกว่าไม่ธรรมดา ถ้าเมื่อไรที่ไม่เห็นผม… เฟิร์นจะจำใบหน้าผู้ชายที่อยู่ใกล้ว่าเป็นผม… นั่นแหละคืออาการป่วยสุดแปลกที่หมอเองก็ยังจนปัญญา แต่ก็เคยเจอคนป่วยลักษณะนี้มาแล้ว… แม้จะเกิดได้เพียงหนึ่งในล้าน” “แล้วพ่อควรทำยังไง… ถ้าตอนที่แกไม่อยู่แล้วหนูเฟิร์นเห็นหน้าพ่อเป็นหน้าแก” รุตย์ถามลูกชาย ด้วยไม่รู้ว่าเขาควรรับมือกับอาการประหลาดของสะใภ้ยังไง? “พ่อก็ต้องเล่นไปตามเกม… แกล้งเออออไปครับ อย่าพยายามให้เหตุผลอะไร พ่อต้องลืมความจริงไปสักพัก หมอกำชับไว้ว่าอย่าพยายามอธิบายอะไรให้เฟิร์นต้องใช้ความคิดหนัก… เพราะอาจทำให้อาการยิ่งแย่ลง” ได้ยินที่ลูกชายบอก ทำเอารุตย์ผู้เป็นพ่อถึงกับถอนใจเฮือกใหญ่ ด้วยไม่คาดคิดมาก่อนว่าจะได้มาเจอโรคประหลาดอะไรเช่นนี้ อีกสองวันต่อมา ตอนค่ำ หลังจากเอิร์ทเดินทางออกจากบ้านไปได้ไม่นานนัก จู่ๆ อาการป่วยของใบเฟิร์นก็แสดงออกมาให้เห็น หลังจากหล่อนนอนหลับไปพักใหญ่ๆ พอตื่นขึ้นมารุตย์ก็ได้เห็น ว่าอาการที่ลูกชายบอกว่าหล่อนจดจำชายอื่นว่าเป็นสามีนั้นมันเป็นยังไง? ทั้งที่ตอนเอิร์ทยังอยู่ อาการของใบเฟิร์นก็ดูปกติเหมือนคนทั่วไป แต่เมื่อเอิร์ทไม่อยู่… ความทรงต่างๆ ที่มีต่อเขา ก็ทำให้สมองของหญิงสาวเกิดมโนภาพขึ้นมาว่าชายอื่นเป็นสามี แม้บางทีหล่อนจะจำได้เหมือนปกติ แต่แล้วจู่ๆ ก็จำไม่ได้ซะงั้น “เอิร์ท… พี่เอิร์ทไปไหน… ”