Hayat insanı hep en korktuğu yerlerden vurur. Hep korkar aslında insan çünkü mutlu olduğunda daha kötü günlerin geleceğine, güldüğünde sonunda ağlayacağına inanmıştır. Behman, Oylum ile konuşma kararını zar zor almışken ve onu aramışken bir anda hattın kesilmesi kaşlarını çatmasına ve telaşlanmasına neden olmuştu. Hemen üçüzlerden birini aradığında Hamit “Behman abi ablam bayıldı. Burnu da kanıyordu. Hastaneye götürüyoruz” demesiyle kafasından aşağıya kaynar sular dökülen adam irislerinin büyüdüğünü hissetti.
Ateş, “Ne oluyor lan?” derken oturduğu koltuktan alelacele kalkan Behman “Oylum bayılmış hastaneye götürüyorlarmış” dedi. İki adamda ofisten çıkıp araçlarına bindiğinde istikamet hastaneydi.
Yol boyunca dua eden Behman iyice korkmuştu. Çünkü çocukken yaşadığı sıkıntıları biliyor
