คุณหนูในรังโจร

คุณหนูจ้าวนามเหลียนฮวาผู้มีใบหน้างดงามปานล่มเมือง เรือนร่างอวบอัดเกินวัยสิบห้าปี ผิวพรรณของนางนวลเนียนขาวผ่อง ยามนี้นางอยู่ในชุดสีแดงเพลิงปักลายนกกระเรียนสีทองงดงามจับตา "คุณหนูของบ่าวงดงามเหลือเกินเจ้าค่ะ หากคุณชายหูได้ยลโฉมของคุณหนูล่ะก็ ต้องหลงใหลเป็นที่สุด" "ปากหวานนักอาหู" จ้าวเหลียนฮวาขัดเขิน นางในชุดสีแดงเพลิงกำลังรอขบวนเกี้ยวในห้อง จนพิธีเริ่มนางขึ้นหลังพี่ชายคนโตเพื่อไม่ให้ตัวนางเหยียบย่ำเอาความโชคดีออกไปจากจวน ขบวนแต่งงานของขุนนางยศไม่ใหญ่โต นับว่าเรียบง่ายไม่น้อย จ้าวเหลียนฮวาแต่งออกไปอีกเมืองนึงต้องใช้เวลาเดินทางนาน นางตื่นเต้นนัก ครั้งนี้เป็นการออกจากจวนไปอยู่กับว่าที่สามี แม้จะกลัวไม่สมปรารถนาอย่างที่อิสตรีต้องการ แต่นางก็อยากลองใช้ชีวิตมีคนรักเช่นสตรีอื่นบ้างแล้ว ฉวั๊บบบบบ "โจรปล้น คุ้มกันคุณหนูเร็วววว" เสียงตะโกนบ่าวรับใช้ชาย ไม่นานเหล่าเสียงกองม้าหลายสิบตัวดังใกล้เข้ามา คุณหนูจ้าวเหลียนฮวาตกใจแทบสิ้นสติ นางไม่กล้าออกจากรถม้า บ่าวรับใช้ตัวน้อยก็ไม่กล้าไปเช่นกัน นางได้แต่นั่งขดกันทั้งนายทั้งบ่าว เสียงการต่อสู้รอบรถม้าไปหมดพร้อมเสียงโอดโอยครวญครางดังไปรอบ ไม่นานเสียงเงียบลง ชายหนวดเฟิ้มร่างสูงใหญ่โต กลิ่นกายไม่พึงประสงค์นักยื่นหน้าเข้ามา "พี่ใหญ่ เจ้าสาวคนสวยอยู่ในนี้ ท่านมาดูเร็ว ถูกใจท่านแน่นอน" ชายผู้นั้นกล่าว เขามองสตรีอีกคนข้างเจ้าสาวคนงาม ก่อนจะฉุดกระชากลากอาหูออกไป "พี่ใหญ่ นางนี่มันจิ้มลิ้มนัก เป็นบ่าวบ้านผู้ดี ข้าขอนะ ข้าอยากเอานางจนทนไม่ไหวแล้ว" มันกล่าวอย่างหยาบคาย "เอออ.. มึงทำได้ดี กูยกให้มึงเอาไปเป็นเมียเลย" "หยุดนะ นั่นคนของข้า อาหูเป็นคนของข้า" เจ้าสาวตัวน้อยโตเถียง ทันใดก็มีร่างชายสูงใหญ่ ผิวพรรณของเขาไม่ได้คล้ำเช่นชายคนแรก แต่สภาพก็ใกล้เคียงกัน หน้าตาของเขาเต็มไปด้วยหนวดเครา ร่างกายก็มีแต่รอยสัก แผลเป็นยาว น่ากลัวเป็นอย่างยิ่ง "หุบปากเจ้าซะ ถ้ายังไม่อยากตาย" มันขู่ "ไปพวกมึง ลากของพวกนี้ไปให้หมด กลับรังของพวกเรากัน คืนนี้ข้าจะฉลอง" "พี่ใหญ่แล้วนางเจ้าสาวนั่นล่ะ" "คนนี้ของข้าโว้ย" มันกล่าวหยาบคายก่อนจะสอดตัวอันใหญ่โตเข้ามาในรถม้า พวกโจรประจำที่ทาง รถม้าเริ่มขยับเขยื้อนออกนอกเส้นทางสู่รังโจร คุณหนูจ้าวเหลียนฮวา กระถดตัวนั่งกับพื้นรถม้าตรงมุมแคบ ดวงหน้าเปื้อนน้ำตาน่าสงสาร โจรถ่อยนั่งลงบนตั่ง มันเปิดผ้ากางเกงที่ปกปิดท่อนลำลึงก์ของมัน มันจับท่อนใหญ่โตที่กำลังหดลู่ค่อยสาวขึ้นลงเพื่อปลุกให้มันตื่น คุณหนูจ้าวตกใจกลัวหลับตาไม่กล้ามองแก่นกายใหญ่โตของคนตรงหน้า "มึงลืมตามองกูเสีย อย่าให้กูต้องใช้กำลัง" โจรถ่อยกล่าว คุณหนูจ้าวกลัวแทบขาดใจ นางกลัวเจ็บ กลัวบาดแผล กลัวความตายนัก "คลานมาใกล้ๆ กู" นางคลานไปใกล้ด้วยความหวาดกลัว "ถอดผ้าคลุมหัวมึงออกซะ แล้วเงยหน้าให้กูมองมึงดีๆ เสีย" โจรถ่อยกล่าว คุณหนูจ้าวเหลียนฮวาทำแต่โดยดี นางถอดผ้าคลุมหน้าพร้อมเงยหน้ามองโจรถ่อยด้วยความกลัว "งามยิ่งนัก ดี กูจะเอามึงทำเมีย ไอ้หูซวนมันจะได้กระอักเลือดตายที่เมียคนงามของมันผ่านมือกูไปแล้ว" มันหัวเราะพลางสาวท่อนลำเอ็นแข็งของตนเอง มันเอาความใหญ่โตปาดป่ายไปบนหน้างาม คุณหนูจ้าวแสดงสีหน้ารังเกียจอย่างเหลือทน "มึงอยากโดนกูตบรึ อีคนงาม มานี่มาทำให้กูพอใจ กูจะได้ถนอมมึงมากขึ้นเสียหน่อย" "ไม่ข้าไม่ทำ ข้ายอมตาย ฮือออ" จ้าวเหลียนฮวาไม่ยินยอม ไอ้โจรถ่อยชักมีดคมกริบออกมา "มึงไม่ทำ กูจะกรีดหน้ามึงเสียให้หมดความงาม กูไม่ขู่มึงซ้ำสองแน่" โจรถ่อยกล่าว คุณหนูจ้าวที่รักตัวกลัวตายจึงได้แต่พยักหน้าด้วยความกลัว "มึงใช้ปากเป็นไหม" คุณหนูจ้าวส่ายหน้า "มึงค่อยรูดขึ้นลง แล้วเอาปากมึงอม เลีย ดูดให้กู เร็วเข้า" คุณหนูจ้าวเชื่อฟังมัน หล่อนค่อยเอามือขาวเนียนละเอียดจับท่อนเอ็นอุ่นของมัน ความรู้สึกแรกคือความอุ่นแผ่ซ่านไปในมือ นางชักขึ้นลงเป็นจังหวะ โจรถ่อยครางอื้ออาถูกใจ ไม่นานลิ้นเล็กชมพูค่อยเลียไปที่หัวยัก รสชาติของมันเค็มแปลกประหลาด คุณหนูจ้าวกลั้นใจอมหัวของมัน แต่ความใหญ่ทำให้นางคับปากไม่น้อย "อู๊ยยยย มึงทำดีนัก อีกะหรี่" โจรถ่อยด่าทอนาง มือของมันกดหัวนางให้จมอยู่กับท่อนลึงก์ตนเอง พลางกดหน้านางขึ้นลงเป็นจังหวะ ปากเรียวเล็กของนางต้องกลืนเจ้าแท่งเอ็นไว้ "แฮ่ก แฮ่ก" คุณหนูจ้าวเมื่อปากหลุดออกจากลำลึงก์ นางหอบหายใจเหนื่อยอ่อนจากการขาดอากาศหายใจ "พี่ใหญ่ ท่านจะเอานางคารถม้าเชียวรึ" เสียงหยอกล้อด้านนอกดังขึ้น โจรถ่อยหัวเราะชอบใจ มันจับร่างบอบบางของนางมานั่งบนตัก จ้าวเหลียนฮวากลัวจนตัวสั่น ชุดสีแดงที่นางตั้งใจปีกเย็บนานแรมปีโดนกระชากจนเห็นเอี๊ยมแดงด้านใน นางเอามือปกปิดทรวงอกอวบอิ่มเกินวัย แต่โจรถ่อยมีหรือจะสนใจ มันกระชากจนเอี๊ยมนางขาดวิ่น ก่อนจะขยำเคล้นคลึงทรวงอกอันงดงามของนาง "อกเจ้าอวบอิ่มนัก ยอดอกเจ้าก็เล็กสวยน่าลิ้มลองนัก" มันชื่นชม มันหัวเราะทุ้มต่ำก่อนจะดึงร่างแน่งน้อยให้หันหน้าเข้าหามัน มันดูดเลียทรวงอกอย่างหิวกระหาย คุณหนูจ้าวพยายามห้ามมันด้วยการดันหัวมันออก แต่มืออันหยาบหนาของมันกลับล้วงเข้าไปในกระโปรง พลางขยี้จุดแก่นกลางของนางอย่างไร้ความปราณี "โอ๊ยยย ไอ้โจรชั่ว โจรถ่อยหยุดนะ" นางกล่าวเสียงสั่นเครือ จุดเสียวของนางถูกมันขยี้อย่างไร้ความปราณี ทรวงอกอวบอูมก็ถูกมันดูดเลียอย่างสวาปาม ความเสียวซ่านแปลกใหม่ที่สตรีบริสุทธิ์เช่นนางไม่เคยได้รับ "อะ อะ อ๊ะ อูยยยย" นางส่งเสียงครางออกมาเบา กลัวผู้อื่นได้ยิน "อูยยยเสียงครางอีเจ้าสาวนี่แม่งสุดยอดเลยว่ะ" พวกโจรเอ่ยปากแซว พวกมันได้เชลยสตรีหลายคน พวกนางก็ถูกลวนลามไม่ต่างกัน ทั้งถูกจับถูกเคล้น บางคนถูกจับเปลื้องผ้าล้วงกันบนอานม้าก็มี "จริง อิจฉาพี่ใหญ่จริงโว้ย" "เอาน่า สตรีมีมาหลายคน คืนนี้พวกเราคงได้ดื่มกินสบายอุรา" "จริงด้วยฮ่าๆๆ" พวกมันกล่าว คุณหนูจ้าวเหลียนฮวาไม่เคยอับอายเช่นนี้มาก่อน โจรถ่อยปลดเปลื้องเสื้อผ้านางจนหมดสิ้น มันจัดการให้นางนอนลงไปกับรถม้า ก่อนจะเอาท่อนลึงก์มาถูไถกับทรวงอกของนาง จ้าวเหลียนฮวาได้แต่หลับตา ปล่อยให้มันทำอะไรต่อมิอะไรบนร่างกายนาง โจรถ่อยลากลำลึงก์ไปทั่วใบหน้าของนาง ผ่านลำคอ ผ่านจนถึงทรวงอกอีกครั้ง มันถูวนรอบยอดทับทิมก่อนจะไล่ลงไปที่สะดือและลากยาวจนถึงกลีบดอกไม้ที่ชุ่มช่ำ โจรชั่วแยกขาวเรียวของนางให้ออกจากกัน มันมองกลีบดอกไม้ที่ปิดสนิทท่าทางหิวโหย ก่อนจะใช้นิ้วสากแหวกความงาม มันแหวกจนเห็นเหยื่อพรหมจารีย์อันบริสุทธิ์ก่อนจะหัวเราะทุ้มต่ำ มันสอดแก่นกายของตนเอง เข้าใจกลางความงามของจ้าวเหลียนฮวา นางกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด ความใหญ่โตของมันคับแน่นเต็มรูรัก มันสอดเข้าแล้วคาท่อนใหญ่โตไว้ ก่อนจะเคล้นทรวงอกอิ่มอีกครั้ง มันใช้ปากที่เต็มไปด้วยหนวดจูบไปทั่วหน้าของหล่อน ก่อนจะลากไปที่ลำคอเพื่อกระตุ้นความต้องการของนาง  "ข้าเจ็บ อือออ" เสียงครางหวานของนางกล่าว จ้าวเหลียนฮวาหลงลืมตัวตนนางผวากอดร่างที่มีเหงื่อใคลของโจรถ่อย พลางเบ้หน้าด้วยความเจ็บปวด "แน่นดีเหลือเกินสาวน้อยคนงามของข้า" มันเอาใบหน้าสากหอมไปที่แก้มนวลเนียนอย่างหลงใหลก่อนจะเริ่มขยับเข้าออกโดยไม่สนใจเสียงร้องโห่แซวรอบด้าน ปล่อยให้สัญชาตญาณความเป็นมนุษย์พาไป จ้าวเหลียนฮวาคล้ายไร้สติ นางยอมปล่อยกายปล่อยใจให้โจรชั่วช้าผู้นี้เชยชมตลอดเส้นทาง จนกระทั่งฝั่งฝันมาถึง มันหลั่งน้ำกามใส่ในกายนางจนหมดสิ้น เรือนร่างขาวดั่งหยกมันแพะที่มีรอยรักทั่วร่าง นางนอนกับพื้นรถม้าปล่อยกายล่องลอยด้วยฤทธิ์ราคะที่ยังไม่เสื่อมสลาย ชุดที่ปักมานานค่อยปีพังยับถูกวางลวกๆ บนตัวของนาง ไม่นานนางก็หลับใหลไปด้วยความอ่อนเพลีย หัวหน้าโจรถ่อยหอบหิ้วร่างขาวงดงามที่โผล่เห็นเนื้อหนังขาวโพลนวับแวม เจ้าลูกน้องทั้งหลายจ้องมองอย่างหื่นกระหาย แต่พวกมันก็ได้แค่มอง