HE IS HER BOYFRIEND แฟนเพื่อน 18+

Ep.7 เลขาหรือเลียขา

Ep.7

HE IS HER BOYFRIEND - แฟนเพื่อน -

ตอน เลขาหรือเลียขา

“เอางี้ๆ ถ้าเขาพูดอะไร ปฏิเสธอย่างเดียว ห้ามยอมรับ” เรื่องฉลาดๆ ไว้ใจไอ้ราเชนทร์คนนี้ได้

“มึงว่าเขาจะโทรฟ้องเพลินป่าวหว๊ะ” นี้คือสิ่งที่ผมกลัวที่สุด

“ไม่รู้หว๊ะ ตอนทำก็ไม่คิด มึงนี่นะ นั้นมันน้องเพื่อนเลยนะเว้ย” ไม่อยากคิดภาพตอนโดนไอ้สามภพต่อยเลย

“เออ มึงก็รู้ กูแคร์เพลินคนเดียว แต่แบบ..กูแค่เล่นๆ อะ ขำๆ นี้กูก็ไม่ได้สอดเสียบลูกขวัญนั้นสักหน่อย”

เข้าใจผมบ้างสิ ไอ้สามภพยังมีโยทะกา ไอ้ราเชนทร์ ก็มีน้องครีม ไอ้วายุก็มั่วจนเลือดจะบวกอยู่แล้ว ไม่นับไอ้คามินนะ รายนั้นผมว่าของมันน่าจะเสื่อม หรือไม่ก็ เป็นพวกนกเขาไม่ขันแล้วละ พวกไร้อารมณ์ทางเพศ

อะๆ เข้าเรื่องผมดีกว่า

ผมไม่เคยคิดจะนอกใจเพลินตาเลยนะ สาบาน แต่คนเรา มีผู้หญิงมายืนแก้ผ้าต่อหน้า มาอ่อยถึงที่ ใครจะทนได้ ก็คงต้องบวชพระแล้วละ

แต่จะเรียกว่านอกกายเลย ก็ไม่ได้นะครับ ผมแค่ให้เขา ช่วยนวดๆ ถูๆ กระปูน้อยๆ ให้เท่านั้นเองอะ

“เออ เล่นให้มันพอควรละกัน กูว่าเลขามึงคนนี้ก็ไม่ใช่ธรรมดา”

“กูรู้ม่ะ กูใคร กูคุ้มเกมส์เป็นเว้ย” ผมเรียงลำดับความสำคัญได้นะ

“ยังไง เพลินก็สำคัญที่สุด กูไม่เสี่ยงอีกละ” พูดจากใจนะครับ

“เออ ขอให้จริง นี่กูว่าละ ตั้งแต่เห็นรูปกับแคปชั่น มึงต้องทำอะไรผิดมาแน่ๆ” มันพูดอย่างรู้ทัน

“หรือมึงไม่เคย ไอ้เชนทร์” มันก็ใช่ย่อย ไอ้ราเชนทร์เนี้ย

“เออๆ กินก็กินในที่ลับละกัน กูรู้ กูห้ามคนอย่างพวกมึงไม่ได้หรอก มึงคงไม่อยากมีจุดจบแบบไอ้สามภพ ตอนโยจับได้ใช่มั้ย” ราเชนทร์พูดด้วยเสียงเครียดๆ

“รู้แล้วๆ นี้กูหยุดละมึง จริงๆ กูไม่อยากเสี่ยงที่จะเสียเพลินไป” แค่ความอยากเอง ผมต้องชนะมันให้ได้

“ฟังนะ ไอ้ทีสอง มึงจะไม่ได้เสียแค่เพลิน อย่าลืมว่าเพลินเป็นน้องใคร กูหวังว่าวันนั้นจะไม่เกิดขึ้นนะ”

“อื้ม กูไม่มีทางทำเพลินเสียใจ”

“เออๆ เมียกูตามละ ไงก็เจอกันผับไอ้วายุ วันศุกร์นะเว้ย” มันรีบนัดกินเหล้าทันที

“ได้มึง เจอกันเว้ย”

“เออ ไอ้สอง ถ้ามึงเ_ี้ยนจริงๆ ก็ใช้มือไปก่อนนะเว้ย 5555” ก่อนตัดสายมันก็ตบท้ายด้วยความกวนตีน

ไอ้ราเชนทร์ ไอ้เพื่อนเวร!!!

@ the Western public company limited (marketing)

“คุณนักศึกษาโมนาค่ะ ไหนแฟ้มเอกสารที่ฉันให้เธอไปเอาที่ห้องท่านรองประธานเมื่อวานนี้?” เสียงคุณพี่นงนุชเอ่ยทักทันทีที่ฉันหย่อนก้นลงเก้าอี้

ฉันควรตอบแกว่ายังไงดี คือโมไปเอาแล้วค่ะ แต่เห็นท่านรองแสนชั่วกำลังให้เลขานมโตนั่งอมนกเขาอยู่ โมเลยต้องเดินออกมาก่อน ตอบงี้ได้มั้ยละ แต่ฉันก็ทำได้เพียงยิ้มอ่อนๆ

“ไม่ต้องมายงมายิ้ม ไปเอาเอกสารมาเลยตอนนี้ เดี๋ยวนี้ now you know???” เธอชี้นิ้วไปที่ห้องท่านรองประธานที่อยู่ไม่ห่างจากตรงนี้

“คือ ให้ยัยนับฟางไปเอาได้มั้ยค่ะ พี่นงนุช” ฉันพยายามออดอ้อน ทำตาปิ้งๆ

“ได้ แต่เธอจะโดนหักคะแนน และเอาไปเติมให้ คุณนศ.ฝึกงานนับฟางแทน คุณโอเคมั้ยละค่ะ” เธอตอบแกมประชด

“อะ ไม่ค่ะ โมไปตอนนี้เลย เดี๋ยวนี้เลยค่ะ” ฉันรีบเด้งตัวขึ้นเดินไปที่ห้อง ท่านรองทันที

ฉันมาหยุดที่โต๊ะยัยเลขาของเขา

“มาเอาเอกสารของฝ่ายมาเก็ตติ้ง” ฉันพูดเชิงกระแทกๆ ขณะที่ยัยนั้นกำลังเติมแป้งเสริมสวย รออ่อยแฟนเพื่อนฉัน

“เอาไปสิ” เธอปิดตลับแป้งแล้วมองหน้าฉันก่อนจะ เขี่ยแฟ้มเอกสาร แฟ้มหนึ่งตกพื้น

นี่มันนางร้ายในละครหลังข่าวชัดๆ อีนี้

“ก้มลงไปหยิบสิ” เธอพูดพลางเอาเท้าเขี่ยๆ

ฉันยืนมองหน้านางอย่างเอาเรื่อง ฉันไม่มีทางก้มลงไปหยิบเอกสารนั้นเด็ดขาด

“คุณเป็นคนเขี่ยตก คุณก็เก็บสิค่ะ” ฉันยืนกอดอก อย่างไม่ยอม

“เป็นแค่เด็กฝึกงาน ทำหน้าตาแบบนี้ เกรงว่า แกจะไม่ได้จบดีนะ” เธอยืนขึ้นจากโต๊ะเพื่อประชันหน้ากับฉัน

“ฮัลโหลค๊าา เหนื่อยมั้ยค่ะ พี่คิดถึงเพลินตลอดเลย” เสียงพูดของชายคนหนึ่งพูดอย่างอ้อนๆ เดินเข้ามาทางห้องนี้

“ถ้าเหนื่อยก็นอนพักเถอะ จ๊ะ พอดีพี่เพิ่งถึงที่ทำงานนะ”

“จริงหรอ หน้าพี่โทรมไปหรอก เพราะไม่มีแฟนค่อยดูแลนั้นแหละ” เขาพูดพลางยกโทรศัพท์จ่อหน้าตัวเองไป

อยู่ๆ สงครามก็ต้องระงับเพราะมีบุคลที่สาม อย่างไอ้พี่ทีสองเดิน เฟสไทม์กับแฟน ก็คือยัยเพลินตานั้นแหละ เข้ามาพอดี เขาเสียบหูฟังเลยไม่ได้ยินอะไรข้างนอก

พี่ทีสองเงยมามองหน้าฉัน แต่เขาก็ทำหน้าปกติ ไม่ได้ตกใจอะไร เหมือนเดิมและทำตัวปกติ

“คุณทีสอง อรุณสวัสดิ์นะคะ” ยัยเลขารีบพูดด้วยเสียงตอแหลๆ ใส่เขาทันที

ส่วนฉันก็ยืนทำเหมือนมองไม่เห็นเขา แกล้งมองไปทางอื่นบ้างไรบ้าง

พี่ทีสองยกมือขึ้นเชิงรับการทักทายของยัยลูกขวัญ

และเขาก็เดินผ่านตัวฉันไป เพื่อเข้าห้องของตัวเอง เหมือนคนไม่รู้จักกัน

พอเสียงประตูปิดลง ปัง ยัยเลขาก็หันมาทำหน้ายักษ์ใส่ฉันอีกรอบ

“หยิบเอกสารและกลับไปที่ของเธอซะ เพื่อว่าท่านรองจะเรียกใช้อะไรฉันเป็นพิเศษ เหมือนเมื่อวาน อ่อๆ เและวันหลังอย่าเข้าไปโดยพละการละ” เธอพูดพลางเอาเท้าเขี่ยเอกสารนั้นมาทางฉัน การศึกษาที่สูงไม่ช่วยให้

จิตใจคนเราสูงขึ้นเลยจริงๆ

ยังไม่ทันที่ฉันจะเอ่ยปากโต้ตอบอะไร เสียงประตูห้องท่านรองก็เปิดอีกครั้ง

“เธอ เข้ามาหน่อย” เขาพูดขึ้น

“ได้เลยค่า” ยัยเลขานั้นรีบจัดเสื้อผ้าหน้าผมทันที แต่

“ไม่ใช่เธอ ฉันหมายถึง เธอนั้นแหละ” ก่อนที่เขาจะพยักหน้ามาทางฉัน

อยู่ๆ มาเรียกฉันทำไมกันเนี้ย ยัยเลขานั้นถึงกับน่าเสีย

“คือฉันแค่มาเอาเอกสาร และต้องกลับไปทำงานค่ะ ไม่ว่าง” ฉันรีบก้มลงหยิบเอกสารก่อนจะเดินออกไป

“ที่นี้ตอนนี้ ฉันใหญ่สุด เธอกล้าขัดคำสั่งรองประธานงั้นหรอ อย่าบอกนะว่า อาจารย์เธอไม่สอนว่า ในที่ทำงาน เธอควรทำตามคำสั่งใคร หัวหน้าแผนก มาเก็ตติ้ง หรือ รองประธานบริษัท” เขาพูดด้วยเสียงดัง อย่างเคร่งขรึม

นั้นทำให้ยัยเลขานั้นปิดปากยิ้มอย่างสะใจที่เห็นฉันโดนด่า

“ค่ะ” ฉันจำต้องหันหลังกลับเดินเข้าห้องทำงานเขาไป

ห้องทำงานท่านรองประธาน

ฉันมองไปที่รูปคู่ของเขากับยัยเพลินที่ตั้งอยู่บนโต๊ะทำงาน

“เอาแฟ้มเอกสารนั้นมาสิ” เขายื่นมือมาเชิงขอแฟ้มที่ฉันเพิ่งเอามาเมื่อกี้

ฉันยื่นให้เขาไป อะไรนี่เอามาให้ตั้งหลายวันแล้วยังไม่ได้เซ็นรึไง??

“เธอดูไม่ค่อยพอใจฉันนะ” เขาพูดพลางอ่านเอกสารไปด้วย

“เปล่านิค่ะ ฉันก็ปกติดี” ปกติก็บ้าละ ฉันเป็นคนที่เก็บอาการทางสีหน้าและท่าทางไม่อยู่จริงๆ

“4 P ของมาเก็ตติ้งมีอะไรบ้าง” เขาถามฉันขึ้นมา

นี่คืออยากลองภูมิฉันหรอ หรืออยากกวนตีน

“product price promotion place” ฉันตอบไป นี่ฉันเด็กมาเก็ตนะเว้ย ลองผิดคนละ

“เธอเรียงผิด product price place promotion” เขาเงยหน้าขึ้นอย่าง ผู้เหนือกว่า เล่นผิดคนละทีสอง

“งั้นคุณทีสองคงจะไม่ค่อยได้อัพเดตข้อมูลทางด้าน มาเก็ต เพราะคุณคงถนัดไปทางเศษฐศาสตร์มากกว่า เพราะถ้าเรียนลึกจริงๆ จะรู้ว่า มันมี 6P ค่ะ (กลยุทธิ์ทางการตลาด) Process and People เพิ่มไปด้วย”

ฉันตอบอย่างมั่นใจ

“ในที่ทำงานเธอไม่ควรเรียกชื่อฉัน เหมือนเราสนิทกัน” สรุปคือเขาต้องการหาเรื่องฉัน

“ค่ะ ท่านรองประธาน แล้วสรุปว่าท่านรองต้องการอะไรค่ะ” ฉันเริ่มขึ้นเสียง

“ฉันแค่อยากทดสอบ นักศึกษาฝึกงานไม่ได้หรอไง” เขาตอบเสียบเรียบ

“ไปแก้เอกสารนี้มาใหม่นะ เพราะในนี้มีแค่ 4P ในเมื่อเธอรู้ว่ามี 6P

ก็ไปคิดมาเพิ่งเองคนเดียว และเอามานำเสนอฉันด้วยตัวเอง” เขายื่นแฟ้มเอกสารให้ฉัน