ตอนที่ 7 แค่กินข้าว
1228 Words
การสัมมนาวันที่สองจบลงไปโดยที่ทั้งวันนี้ขวัญข้าวไม่เข้ามาตอแยเขาเลย ใจหนึ่งของเขาก็รู้สึกโล่ง ดีแล้วที่ไม่ต้องมาข้องแวะกับลูกของผู้หญิงเลวๆคนนั้นอีก แต่อีกใจหนึ่งก็รู้สึกหวิวๆ ในหัวใจเหมือนกัน สัมผัสนุ่มนิ่มหอมหวานของริมฝีปากเธอเมื่อวานนี้ยังชัดเจน มันรบกวนสมาธิเขาทั้งวันจนต้องเรียกสติของตนเองบ่อยๆ
ระหว่างที่เขานั่งเล่นอยู่ในห้องพักเพื่อรอเวลาลงไปทานอาหารเย็นกับกลุ่มเพื่อนนั้น ก็มีเบอร์แปลกโทรเข้ามาในโทรศัพท์มือถือของเขา
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีค่ะ หมอเหนือ ข้าวเองนะคะ”
“ครับ คุณมีธุระอะไรกับผมหรือครับ”
“ถ้าไม่มีธุระ โทรหาไม่ได้หรือคะ ใจร้ายจริง คนเขาอุตส่าห์คิดถึง”
“ว่าไงครับ มีอะไรหรือเปล่า”
“ข้าวจะโทรมาชวนหมอมากินข้าวค่ะ”
คำสั้นๆของเธอ ทำเอาเขาคิดลึก ทั้งๆที่รู้ว่าเธอชวนกินข้าวที่เป็นจานๆ ไม่ใช่ข้าวที่หมายถึงตัวเธอ
“เอ่อ คือ”
หมอหนุ่มอึกอักเพราะเผลอคิดลึกทะลึ่งกับเธอไปแล้ว
“ห้ามปฏิเสธนะคะ แล้ววันนี้ก็ห้ามพาเพื่อนมาเป็น ก ข ค นะคะ ข้าวอยากกินกับหมอแค่สองคน หมอกล้าไหมคะ”
สาวน้อยเปรี้ยวอมหวานสบประมาทเขาเข้าให้อีกแล้ว
“ที่ไหนครับ”
เขาอยากรู้นักว่าแม่สาวร้อนรักคนนี้จะมีอะไรมาหลอกล่อให้เขาตกหลุมพรางอีก จึงยอมรับคำ
“ห้องข้าวค่ะ มาได้เลยนะคะ ข้าวจัดอาหารเสร็จแล้ว”
หมอหนุ่มรีบเข้าไปอาบน้ำอย่างรวดเร็ว ไม่ได้อยากจะไปเจอเธออะไรนักหรอก เห็นเธอบอกว่าเตรียมอาหารเรียบร้อยแล้ว ขืนไปช้าอาหารจะเย็นชืดหมดอร่อยกันพอดี
ค่ะ หมอ ตามนั้นค่ะ
หมอหนุ่มแต่งกายด้วยเสื้อยืดสีขาวสบายๆกับกางเกงยีนตัวเก่ง ใช้ไดร์เป่าผมที่ปรกลงมาข้างหน้า ให้ตั้งขึ้นเป็นทรงฟุ้งๆ เบาสบาย
“ไอ้เหนือ จะไปไหนวะ”
“กินข้าว”
“แหมเป่าผมตั้ง ลงไปกินข้าวเย็นเหรอวะ ไม่เนียน จะไปไหน”
“คุณข้าวโทรมานัด ให้ไปกินข้าวเย็นกับเขา”
“โอ้โห มีเบอร์ทงเบอร์โทรกันด้วย พัฒนานะเอ็ง”
“ไม่ได้ให้ เขาหามาเอง”
“เออ ไอ้หล่อ นัดไปกินกันที่ไหน”
คำถามสองแง่สองง่ามซึ่งพิชญะเข้าใจดี แต่ขี้เกียจเอามาใส่ใจ
“ที่ห้องเขา”
“อีกแล้วเหรอวะ แสดงว่าเมื่อวานติดใจ หรือยังกินกันไม่อิ่ม พอดีฉันโทรไปขัดจังหวะก่อน” “รู้ตัวก็ดี”
พิชญะยกคิ้วข้างหนึ่งอย่างกวนๆใส่เพื่อน
“อะไรวะ นี่ไม่คิดจะปฏิเสธหน่อยเหรอ”
“จะให้ฉันพูดอะไร ถ้าบอกว่า ไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย แกเข้าใจผิด แล้วแกจะเชื่อหรอวะ”
“ไม่เชื่อ”
“นั่นไง ก็เพราะสมองแกมีแต่เรื่องแบบนี้ จะให้ฉันเสียเวลาอธิบายความจริงไปทำไม”
พิชญะส่ายหน้าหล่อๆ อย่างเอือมระอาความคิดของเพื่อนเต็มที
“สรุปว่าแกยังไม่ได้ฟันเขา”
ราวินยกคิ้วข้างหนึ่งตอบกลับ พร้อมแสดงสีหน้าที่ตีความหมายได้ว่าไม่อยากจะเชื่อ
“ไอ้เวร ไม่โว้ย ไม่ทำ ก็บอกแล้วไงว่าจะไม่เอาตัวไปพัวพัน ให้แม่กับน้ำผึ้งเสียใจเพระคนบ้านนั้นอีก”
“แต่แกก็รับนัดกินข้าวกับเขา สองต่อสอง ในห้องของเขา สถานที่ที่บรรยากาศเป็นใจให้เสียตัว”
“ก็ ไม่เห็นเป็นไรเลย แค่กินข้าว ไม่ได้ทำไรกันสักหน่อย อย่าคิดมากสิวะ”
“เออๆ จะเชื่อ ทำให้ได้อย่างที่พูดละกัน ไม่งั้นแกเองนั่นแหละ จะน้ำตาเช็ดหัวเข่า”
“เออ ไปละ ดูแลพรีมให้ดีแล้วกัน อย่าไปกวนประสาทกันมาก เดี๋ยวตีกันอีก”
“เออ อะไรจะห่วงกันปานนั้น”
“เพื่อนกู”
“เพื่อนกูเหมือนกัน”
“ใช่เหรอ หึหึ”
หมอหนุ่มหัวเราะในลำคอด้วยความขบขันเพื่อน คนอะไร ใจกล้าหน้าด้านฟันสาวไปทั่ว แต่กับคนที่ตัวเองแอบรัก กลับไม่เคยกล้าบอกความในใจ
เมื่อประตูห้องพักสาวสวยเปิดออก หมอหนุ่มที่กำลังก้าวเข้ามาภายในถึงกับตกตะลึง สาวสวยเจ้าของห้องเดินออกมาต้อนรับในชุดมินิเดรสผ้าไหมอิตาลีสีน้ำเงินมันวับ ตัวเสื้อเป็นสายเดี่ยวเส้นสปาเกตตีคอแหวกลึกลงไปแทบถึงสะดือ เผยให้เห็นอกอวบตั้งเป็นก้อนกลมที่ไร้เงาของบราเซียวับๆแวมๆ ลำคอระหงถูกตกแต่งด้วยสร้อยคอโซ่สีทองห้อยยาวลงมาผ่านกลางร่องอกทิ้งตัวหายไปในเสื้อชวนค้นหาว่าความยาวจะไปสิ้นสุดที่ตรงไหน กระโปรงพลิ้วไหวแนบเนื้อทรงสอบแหวกสูงจนน่าใจหายโชว์ขาเรียวยาวสวยราวลำเทียนโผล่พ้นความยาวของกระโปรงออกมา เพิ่มความเพรียวระหงของร่างงามด้วยรองเท้าส้นสูงสามนิ้วเปิดหน้าที่มีส้มเข็มสีทอง
หมอหนุ่มลอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่จนลูกกระเดือกขยับขึ้นลงอย่างแรง คิดต่อว่าต่อขานเธอในใจว่าเอาเศษผ้าอะไรมาห่อหุ้มตัว อยากจะยั่วยวนเขาขนาดนี้เลยเหรอ หรือว่าปกติแล้วเธอก็แต่งกายยั่วน้ำลายชายแบบนี้เสมอ
เธอเยื้องกรายอย่างเย้ายวนมาหยุดตรงหน้าเขาไม่ถึงศอก ยิ่งทำให้เขามองเห็นวงหน้างามชัดเจน ดวงตาที่แต่งแต้มสวยงามอย่างเป็นธรรมชาติ แก้มที่ปัดสีชมพูอ่อนๆ ปากอวบอิ่มนุ่มนิ่มคู่นั้นวันนี้เป็นสีแดงอมส้มระเรื่อคล้ายกำมะหยี่ ผมที่ถูกมัดอย่างลวกๆไว้ครึ่งหัวยุ่งเหยิงหน่อยๆ ปล่อยชายผมยาวที่วันนี้เธอม้วนลอนเกลียวใหญ่จนถึงโคนผมยิ่งเพิ่มความเซ็กซี่
“สวัสดีค่ะหมอ เชิญค่ะ”
“เอ่อ ครับ สวัสดีครับ”
ร่างงามเชื้อเชิญหมอหนุ่มเข้าไปในห้อง แค่เพียงเธอหันหลังให้เขาเท่านั้น ทำเอาเลือดกำเดาเขาแทบพุ่ง ข้างหน้าว่าแหวกลึก ข้างหลังนี่ยิ่งหนัก เว้าลึกลงจนถึงกระดูกก้นกบ เขาอยากจะตีเธอให้เนื้อเขียวจริงๆ ไม่รู้ว่าตอนที่อยู่เมืองนอกจะทำตัวแบบนี้ไหม ชวนผู้ชายเข้าห้องและแต่งตัววับๆแวมๆให้ผู้ชายน้ำลายหกเล่น แค่คิดก็รู้สึกไม่พอใจในตัวเจ้าหล่อนแล้ว
บรรยากาศในห้องสุดหรูที่ตกแต่งด้วยแจกันดอกไม้น้อยใหญ่ทั่วห้องอย่างโรแมนติก กลิ่นน้ำมันหอมระเหยที่แสนเย้ายวนทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้นมานิดนึง เขามองไปทั่วทั้งห้องแล้วมาหยุดอยู่ที่โต๊ะอาหารที่จัดวางอย่างสวยงาม พร้อมทั้งไวน์แดงแสนแพงที่รินใส่แก้วไว้รอต้อนรับเขา
“นี่คุณเตรียมทั้งอาหาร ทั้งตกแต่งสถานที่ก่อนที่จะโทรชวนผมเนี่ยนะครับ”
“ใช่ค่ะ”
เธอยิ้มหวานตอบด้วยท่าทางแสนภาคภูมิใจ
“แล้วถ้าผมปฏิเสธล่ะ”
หมอหนุ่มเลิกคิ้วข้างหนึ่งกวนเธอ
“หมอก็มาแล้วนี่ไงคะ”
เออ เขาก็มาแล้วนี่ไง มาทำไม มาได้ยังไงวะ ทั้งๆที่ไม่ควรมาเกี่ยวข้องอะไรกับเธอแล้วด้วยซ้ำ
- Writer
