“โห ไอ้เหนือ มาทำงานไหวด้วยเหรอวะ เมื่อคืนเมาอย่างกับหมา”
ราวินเอ่ยทักทันที่เปิดประตูห้องทำงานของพิชญะแล้วเจอเขานั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน
“เออ ปวดหัวฉิบ เมื่อคืนฉันเมามากเลยหรอวะ จำอะไรไม่ได้เลย”
พิชญะหยิบยาแก้ปวดมากินเพื่อบรรเทาอาการปวดหัว
“อืม กระดกแก้วเหล้าเป็นน้ำเปล่า ไล่ตะเพิดสาวๆที่มาอ่อยออกไปหมด จนฉันอดไปด้วย เมาแล้วก็เพ้อเจ้อไม่หยุด จะให้ฉันพาไปหาคุณข้าว ไปขัดจังหวะเขากับแฟนฝรั่งเขาอีกต่างหาก”
“ไม่จริงอ่ะ ฉันจะไปอยากยุ่งกับเธอทำไม มีคู่ขาเป็นตัวเป็นตนก็ดีแล้ว จะได้ไม่มายุ่งกับฉันอีก เพราะถ้ามายุ่งกับฉันคราวนี้ ฉันไม่ใจดีแบบที่ผ่านมาแน่ ความเกลียดมันสุมอยู่ที่อกฉัน รอเวลาแก้แค้นพอดี”
“หึ ให้มันจริง อย่าเมาเหมือนหมาอีกแล้วกัน ฉันขอเตือน จะทำอะไรคิดให้เยอะๆ ถึงผลที่จะตามมา แล้วคิดถึงหัวใจตัวเองให้ดีด้วย เพราะว่าวันหนึ่งคนที่จะเสียใจที่สุดก็คือแก”
ราวินตบบ่าเพ
