มาเฟียขังรัก

ตอนที่ 2 เด็กกว่า

คนที่เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จเรียบร้อยแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำ ไอมิไม่เจอเขาคนนั้นทำเอาแปลกใจ แต่ก็ดีเหมือนกันเธอไม่อยากเจออยู่แล้ว

แต่..กลิ่นฉุนอะไรบางอย่างที่ได้ ทำให้ต้องเดินออกไปดูนอกบ้าน

หญิงสาวตกใจเผลอยกมือปิดปากเมื่อเห็นเปลวเพลิงกลุ่มหนึ่งที่หน้าบ้าน พอเห็นคนที่ยังอยู่เกิดแปลกใจ เธอนึกว่าเขากลับไปแล้ว?

แต่พอมองดูบางอย่างในกองเพลิงทำให้ไอมิต้องร้องออกมา

"ไม่นะ!" ไอมิแทบทำอะไรไม่ถูก เธอจำกระโปรงพลีทของตัวเองได้ก่อนจะรีบวิ่งหาน้ำมาดับ หลายต่อหลายรอบจนตอนนี้เปลวไฟมอดดับเหลือเพียงกลุ่มควัน แต่กระนั้นก็ยังไม่ทันเมื่อชุดที่ต้องใส่ไปมหา'ลัยไหม้หมดแล้ว หญิงสาวช้อนมองเขาดวงตาแดงก่ำ

"คุณเผาชุดไอมิทิ้งทำไม!" เด็กสาวกระชากเสียงถามเขาอย่างไม่เกรงกลัว

"ฉันให้ไปเรียนไม่ได้ให้ไปหาผัว ใส่สั้นรัดติ้วขนาดนี้มันจะไปปิดมิดได้ยังไง เธอขึ้นบันไดก็เห็นไปถึงไหนต่อไหน แล้วเสื้อตัวเท่าลูกหมาใส่ไปได้ยังไง กระดุมไม่ดีดตาไอ้อาจารย์ผู้ชายพวกนั้นแล้วเหรอ"

เพราะเขาที่เป็นคนดูแลเด็กคนนี้ ฉะนั้นเขารู้ทุกอย่างเกี่ยวกับไอมิดี

ตั้งแต่วันที่แม่เลี้ยงเธอส่งเธอให้เขา เป็นอันว่าเขามีสิทธิ์เด็ดขาดในตัวเด็กคนนี้ตั้งแต่หัวจรดเท้า!

"ทำไมคะคุณหวงหนูเหรอ" คราวนี้ไอมิแสยะยิ้ม ถ้ามาทำแบบนี้จะมีอะไร อีกอย่างเขาเป็นผู้ชายประเภทที่ชอบเรื่องอย่างว่าถึงได้มีผู้หญิงรายล้อมรอบ เขาหวงเธอหรือไงอยากถาม

ทั้งที่เขาเองก็มีผู้หญิงอยู่ในบ้านที่เขาสร้างไว้ให้พวกหล่อนสวยงามตั้งห้าหลัง มาอะไรกับเด็กตัวเล็กๆ อยู่บ้านหลังเท่าน้องหมาน้องแมวอยากถามจัง

"เอาสมองส่วนไหนคิด หัดรักษาหน้าฉันบ้าง!" นาธานเอ่ยจบเดินกลับไปที่คฤหาสน์ ทิ้งไว้เพียงคนที่มองเศษซากเสื้อผ้าตัวเองโดนเผาไหม้ไปเกือบหมดแล้ว

ไอมิเดินร้องไห้กลับเข้ามาในบ้านพร้อมน้ำตาอาบแก้ม ไร้เสียงสะอื้นใดๆ ให้ใครได้ยิน หาอุปกรณ์ไปจัดเก็บทำความสะอาดให้เรียบร้อยก่อนเดินขึ้นที่บ้านหลังใหญ่ ถึงจะไม่พอใจเขาอย่างไรก็ต้องไป

ไอมิเลือกแวะเข้าไปช่วยงานในครัวก่อน ถึงจะกลายมาเป็นผู้หญิงของเขาแล้วทว่าสาวน้อยไม่ลืมตัว เหล่าแม่ครัวมีแต่รุ่นแม่ของเธอทั้งนั้น

"คุณไอมิไม่ต้องทำหรอกนะคะ" หัวหน้าแม่บ้านบอกเด็กสาวอย่างเห็นใจ ไอมิเป็นผู้หญิงของนาธานที่น่าสงสารกว่าทุกคน

หญิงสาวยังอยู่ที่บ้านหลังเล็กหลังเดิมโดยไม่ได้ไปอยู่รวมในบ้านหลังใหญ่เหมือนอีกห้าสาว แต่ก็ไม่เห็นว่าไอมิจะเรียกร้องอะไร

ไอมิช่วยแม่บ้านสามสี่คนยกอาหารออกมาวางจนครบโดยไม่สนใจ จากนั้นกลับไปนั่งลงที่เก้าอี้ตัวสุดท้าย ลงมือทานอาหารเงียบๆ ไม่ปริปากพูดคุยหรือสนทนากับใคร ไม่ชนแก้วชนไวน์เหมือนอย่างคนอื่นเพราะหญิงสาวไม่ดื่มแอลกอฮอล์

จากนั้นเด็กสาวลงไปลั้นลาในสระว่ายน้ำเพียงลำพัง สักพักคว้าเอากล้องโทรศัพท์มือถือที่ถือติดตัวมาด้วยแล้วนำมันวางลงตรงขอบสระก่อนไต่ลงน้ำ หยิบขึ้นมาถ่ายรูปตัวเองแล้วโพสต์ลงในช่องทางโซเชียลของเธอ

ไม่นานก็มีคนมาถูกใจพร้อมคอมเมนต์รัวๆ เมื่อหญิงสาววัยใสในชุดว่ายน้ำสีขาวโอโม่ขับผิวขาวๆ แทบเป็นสีเดียวกัน เบียดเสียดหน้าอกทั้งสองข้างเข้าชิดกันดูนุ่มเด้ง บวกกับหน้าตาน่ารักๆ อย่างนี้ไม่แปลกที่ไม่กี่นาทีจะได้ใจมารัวๆ

ไอมิเป็นเพียงคนเดียวที่มีลักษณะหน้าตาแตกต่างไปจากผู้หญิงคนอื่นๆ ของนาธาน แต่ละคนช่างหน้าตาคมใช่จิ้มลิ้มราวกับตุ๊กตาอย่างเธอ

ระหว่างที่ไอมิกำลังเดินหามุมและแสงพระอาทิตย์กำลังจะตกดินแบบนี้ และระหว่างที่เขาคนนั้นลุกออกจากผู้หญิงทุกคนรายล้อมรอบไปคุยโทรศัพท์ ไอมิได้ยินน้ำเสียงเย้ยหยันถากถางมา

ถึงพวกหล่อนทั้งหมดไม่ได้ชอบขี้หน้ากันมากแต่ก็อยู่อย่างสงบสุขเพราะคุณนาธานดูแลทุกๆ คนอย่างเท่าเทียมกัน ไม่มีใครได้มากไปกว่าใคร และใครน้อยหน้าใคร

แต่ที่พวกเธอไม่ชอบก็คือนางเด็กคนนี้ต่างหากที่มาทีหลัง แต่มีอภิสิทธิ์อะไรให้เขาต้องเลื่อนขั้นจากคนใช้ขึ้นมาเป็นผู้หญิงของเขา แถมระยะหลังๆ ยังเอ่ยถึงแต่ชื่อของไอมิบ่อยมาก ดูใส่ใจมากกว่าพวกเธอที่มาก่อนด้วยซ้ำ

"เล่นตัวให้เขาไปตามถึงที่เธอคิดว่าเธอแน่งั้นเหรอ"

ไอมิแสยะยิ้มเมื่อได้ฟังดังนั้น "คุณเฟียสหมายถึงใครกันคะ แต่ถ้าหมายถึงไอมิแล้วล่ะก็.." หญิงสาวส่ายหัว

"เอ้..คุณกลัวไอมิแย่งคุณนาธานมาเก็บไว้คนเดียวเหรอคะ ทั้งที่ไอมิก็ไม่ได้มีอะไรดีไปกว่าพวกคุณเลยน้า.." หญิงสาวเอ่ยเสร็จจึงขำออกมาอย่างมีจริตจะกร้าน ทั้งที่ผู้หญิงคนนั้นมันไม่ใช่เธอเลย

แต่ในเมื่อต้องอยู่ในดงของเสือจะให้เธอเป็นลูกแมวก็ยังไงอยู่ สู้มาสู้กลับไม่โกง

"นอกเสียจาก.." ไอมิทำท่าคิด "สวยกว่า เด็กกว่า และนมใหญ่กว่า อาจจะฟิตกว่าด้วยซ้ำเพราะไอมิเป็นของใหม่นี่นา คอลลาเจนก็ยังสร้างได้มากกว่าพวกคุณอีกหลายปี" เรียกได้ว่าเธอเพิ่งครบสิบแปดปีเมื่อเดือนก่อนนี่เอง ไม่เรียกว่าสดใหม่แล้วจะให้เรียกว่าอะไร

"เหอะ แกคิดเหรอว่าคุณนาธานเขามองแกอย่างพวกฉันจริงๆ อย่างมากก็แค่สงเคราะห์เด็กที่แม่มันเร่เอามาขัดดอก"

คราวนี้ไอมิเงียบพูดไม่ออก ยอมรับว่าเรื่องที่แม่เลี้ยงหลอกให้เธอมาที่นี่ยังคงฝังใจเด็กน้อยในวันนั้นอยู่ไม่จาง

ตั้งแต่เธอจำความได้ก็มีพ่ออยู่คนเดียว แต่ไม่นานพ่อก็แต่งงานกับแม่เลี้ยง

พอพ่อของเธอจากไปอีกไม่นานเช่นกันเธอก็โดนแม่เลี้ยงหลอกมาที่นี่ มาติดอยู่ในคฤหาสน์แห่งนี้เป็นเวลาสองปีแล้ว

"เป็นไง เงียบเลยสิ สะกิดใจเลยใช่มั้ยล่ะ เพราะมันคือความจริงไงว่าเธอไม่ได้เป็นคนถูกเลือกอย่างพวกฉัน เป็นแค่คนที่คุณนาธานจำใจเอา!" ฮันน่าเอ่ยขึ้นบ้างอย่างสะใจ

"จำใจไม่จำใจไม่รู้นะคะ แต่เมื่อคืนเวรใครน้า..คุณหรือคุณ" ไอมิชี้ใส่สองสาวที่มักกระแนะกระแหนเธอที่สุดอย่างเฟียสกับฮันน่า ส่วนอีกสามสาวนิ่งๆ แต่คอยหนุนหลังกันอย่าคิดว่าเธอไม่รู้

"ทำไม เวรใครแล้วมันทำไม" เฟียสนึกโมโห วันพฤหัสไม่ใช่เวรเธอกับฮันน่า แต่ก็ไม่อยากให้ไอมิได้คิวเขาไปครองถ้ายัยโบราไม่เป็นวันนั้นของเดือน

"แต่ที่แน่ๆ ไม่ใช่เวรไอมิที่ต้องดูแลคุณนาธานไงคะ แต่คุณนาธานกลับมาหาคิดว่ายังไงดีคะ"

"แกมันมารยาใส่นาธาน!" ฮันน่าว่า

"ไม่มั้งคะ เพราะต่อให้คุณนาธานเลือกไอมิเป็นผู้หญิงของเขาเพียงคนเดียวไอมิก็ไม่เอาเขาหรอกค่ะ ผู้ชายสำส่อนขนาดนี้ไอมิไม่เอามาทำพันธุ์!"

เอ่ยแสกหน้าไปอย่างเจ็บแสบแล้วหันหลังเตรียมจะขึ้นจากสระน้ำ ทว่าใบหน้าของคนที่เพิ่งเดินจากไปเมื่อกี้เดินกลับมาตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ ทำให้ไอมิชะงักไปนิดหนึ่ง ก่อนจะดึงสีหน้าเรียบเฉยกลับมาทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ถึงไม่แน่ใจว่าเขาจะได้ยินไหมในเมื่อนิ่งซะขนาดนี้ อีกอย่างกลับมาตอนที่เธอเป็นฝ่ายว่าเขาอีก เวลาที่เธอโดนหาเรื่องไม่เห็นผ่านมาเจอบ้าง ลำเอียงชัดๆ!

แต่อย่างนั้นไอมิกลับสลัดความโกรธเกลียดเขาทิ้งไปเมื่อนึกอะไรสนุกๆ ขึ้นมาได้ ก่อนจะส่งยิ้มแสนหวานอย่างเชื้อเชิญแววตาราวกับหมาป่าหื่นกระหายให้ลงมาหาเธอในสระน้ำ