ตอนที่ 5
1260 Words
สาวสวยที่คู่ควรกับมังกรดำผู้ยิ่งใหญ่อย่างเพเรอคลิสขึ้นรถและขับออกไปจากอาณาเขตของดาร์กอน คาสเทลโลแล้ว แต่น้ำตาของแสนดีก็ยังไม่หยุดไหล แม้จะพยายามห้ามปรามตัวเองเช่นไร แต่หัวใจก็ยังคงรัก ลุ่มหลงในตัวตนของผู้ชายเถื่อนทมิฬอย่างเพเรอคลิสไม่เสื่อมคลาย
หล่อนรักเขา... รักทั้งๆ ที่รู้อยู่เต็มอกว่าไม่คู่ควร แค่แอบรัก แอบเสน่หาก็ยังไม่มีสิทธิ์เลย
หลังมือเล็กยกขึ้นป้ายน้ำตาทิ้ง กำลังจะหมุนตัวเดินกลับเข้าไปยังเรือนพักของตนเอง แต่ก็ต้องชะงัก
“เดลล่า!”
เดลล่ายืนถอนใจอยู่ตรงหน้าของหล่อน
“เธอ... มาทำอะไรตรงนี้เหรอเดลล่า”
“ฉันต้องถามเธอมากกว่ามั้งแซนดี้ ว่ามาทำอะไรตรงนี้”
แม้ว่าเดลล่าจะรู้อยู่เต็มอกว่าเพื่อนซี้มาทำอะไรตรงนี้ แต่ก็ไม่อยากจะพูดออกไปให้เจ็บช้ำ
“กลับไปที่ห้องพักเถอะ มายืนตากน้ำค้างแบบนี้ดีที่ไหนกันล่ะ เดี๋ยวแผลที่นิ้วเกิดอักเสบขึ้นมาจะยุ่ง”
“ฉัน... กำลังจะไปเดี๋ยวนี้แหละ” แสนดีก้มหน้าหลบสายตารู้ทันของเดลล่า
“เธอเองก็ไปพักผ่อนนะ ฉันไปล่ะ”
“ฝันดีนะ แล้วพรุ่งนี้เจอกันแม่แซนดี้คนงาม”
เดลล่าพยายามจะพูดให้เพื่อนคลายทุกข์ แต่แสนดีก็ยังยิ้มเศร้าหมองเหมือนเดิม
“ฝันดีเช่นกันเดลล่า”
เรือนพักของหล่อนกับเดลล่าอยู่คนละฝั่งกัน ไม่ได้อยู่ใกล้กันอย่างที่ควรจะเป็น แสนดียืนมองจนเพื่อนรักเดินหายไปในความมืด หล่อนจึงหมุนตัวเดินกลับไปในทิศทางของตนเอง
“แซนดี้”
หนุ่มคนสวนที่พึ่งเข้ามาทำงานได้สองเดือนกว่ากระโจนออกมาจากพุ่มไม้และดักหน้าหล่อนเอาไว้
“พี่เอตัน?”
“พี่เอง ตกใจเหรอ ขอโทษนะถ้าพี่ทำให้แซนดี้ตกใจ แต่พี่เป็นห่วงแซนดี้จริงๆ ไหนขอดูมือหน่อยสิครับ ถูกเศษจานแตกบาดใช่ไหม”
แสนดียังไม่ทันตั้งตัวก็ถูกเอตันดึงมือไปจับเอาไว้ และมองบาดแผลที่อยู่ใต้ผ้าสีขาวด้วยความเป็นห่วง หล่อนไม่กล้าดึงมือออกเพราะเอตันไม่ได้แสดงท่าทางคุกคามใดๆ
“ฉันไม่เป็นไรมากหรอกค่ะ”
“แล้วทำยังไงให้จานบาดเอา พี่เป็นห่วงมากรู้ไหม”
“ขอบคุณมากค่ะพี่เอตัน ต่อไปฉันจะระวังให้มากกว่านี้”
“ดีแล้ว อย่าทำให้ตัวเองเจ็บอีกล่ะ พี่เป็นห่วง”
แสนดียิ้มกว้างให้อย่างขอบคุณ
“พี่เอตันไปพักผ่อนเถอะค่ะ ฉันก็จะไปนอนเหมือนกัน ป่านนี้แม่รอแล้ว”
“พี่ไม่อยากให้แซนดี้กลับไปห้องเลย เดี๋ยวก็ถูกป้าโซเฟียทำร้ายเอาอีก เมื่อตอนเย็นก็ถูกตบซะหน้าแดงเลยใช่ไหมล่ะ”
“ฉัน... ฉันชินเสียแล้วล่ะ ขอตัวนะคะพี่เอตัน”
หญิงสาวดึงมือออก กำลังจะเดินไป แต่สายตาเจ้ากรรมดันมองขึ้นไปบนระเบียงชั้นบนเสียก่อน และก็ได้เห็นใครบางคนที่ยืนจ้องมองอยู่ แม้จะในความมืดมิด แต่สายตาคู่นั้นก็ทำให้หล่อนสั่นสะท้านราวกับอยู่ใจกลางแผ่นดินที่ไหวคลอน
“คุณชายใหญ่...”
หล่อนพึมพำด้วยน้ำเสียงแห้งผาก ร่างกายอ่อนเปลี้ยไร้เรี่ยวแรง หล่อนไม่ควรจะหวั่นไหวขนาดนี้ เพราะเพเรอคลิสคงไม่ได้มองหล่อน ใช่ ในสายตาของเขาไม่มีหล่อนอยู่ในนั้นหรอก แม้หล่อนจะอยู่ตรงหน้าเขาก็ไม่มีวันมองเห็น
หญิงสาวกัดฟันก้มหน้าลงมองพื้น เดินจากไปอย่างรวดเร็ว และตลอดเส้นทางก็เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาแห่งความทุกข์ทรมาน
%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%
“แม่...”
เปิดประตูห้องพักเข้ามาก็เจอกับโสภาที่นั่งรออยู่บนขอบเตียง แสนดีหน้าซีดเผือด รับรู้ถึงสายตาพิฆาตของมารดาได้เป็นอย่างดี เท้าบอบบางจึงชะงักอยู่กลางห้องไม่กล้าขยับเข้าไปหา
โสภาจ้องหน้าบุตรสาวอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนดวงตาจะอ่อนแสงลงเมื่อเห็นแผลที่นิ้วเรียวแต่กระนั้นน้ำเสียงที่เปล่งออกมาก็ยังคงแข็งกระด้างไม่เปลี่ยน
“ซุ่มซ่ามไม่ระวังตัวเสมอเลยนะแก นังแซนดี้”
“ฉันขอโทษค่ะแม่” แสนดียกมือขึ้นไหว้มารดา นัยน์ตากลมโตแดงก่ำ
“ฉันจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วค่ะ”
โสภาลุกขึ้นยืน เดินเข้ามาหยุดตรงหน้าบุตรสาว “แล้วมันทันหรือไง ไอ้คุณชายใหญ่มันไล่แกออกมาจากหน้าที่ในห้องอาหารแล้ว ทีนี้แกจะทำยังไงให้ได้ใกล้ชิดมันล่ะ”
“โอ๊ย...” แสนดีอุทานเมื่อถูกผลักที่บ่าแรงๆ จากผู้เป็นบุพการี
“ฉัน.. . ฉันขอโทษค่ะแม่”
“คำก็ขอโทษ สองคำก็ขอโทษ แกพูดคำอื่นไม่เป็นเลยหรือไง”
คนถูกตำหนิน้ำตาไหลอาบแก้ม
“ฉันขอโทษค่ะแม่”
โสภาหงุดหงิดกับท่าทางอ่อนต่อโลกของบุตรสาวยิ่งนัก “แกอยากตอบแทนบุญคุณฉันหรือเปล่า”
“อยากสิคะแม่ ไม่ว่าสิ่งใดที่จะทำให้แม่มีความสุข ฉันยินดีทำเสมอ”
“แน่ใจนะ”
แสนดีพยักหน้ารับทั้งน้ำตา ดวงตากลมโตมองมารดาอย่างวิงวอน “ฉันแน่ใจค่ะแม่ ฉันยินดีทำทุกอย่างให้แม่ของฉันมีความสุข”
โสภาระบายยิ้มพึงพอใจ คว้ามือข้างที่ไม่ได้เป็นแผลของแสนดีมาจับเอาไว้
“งั้นร่วมมือกับข้า จับไอ้คุณชายใหญ่ทำผัวซะ”
“แม่...?!”
“ไหนว่าแกจะทำทุกอย่างที่ข้าต้องการยังไงล่ะ”
แสนดีส่ายหน้าทั้งน้ำตา พยายามอธิบาย “แต่เรื่องนี้เราคุยกันแล้วนี่คะแม่”
“ใช่คุยกันแล้ว และข้าก็ยังคงต้องการเหมือนเดิม”
“แต่ฉัน... ฉันทำไม่ได้หรอกค่ะ”
“แต่แกต้องทำเพราะมันเป็นความต้องการข้า!”
แสนดีดึงมือออกจากการเกาะกุมของมารดา ถอยหลังหนีทั้งน้ำตา
“แต่ฉันไม่อาจจะทรยศคุณชายใหญ่ได้ค่ะแม่ ฉัน... ฉันไม่อยากให้คุณชายใหญ่เกลียดฉันมากไปกว่านี้”
โสภามองหน้าบุตรสาวอย่างหมั่นไส้
“ถึงมันจะเกลียดแกก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรเลย ในเมื่อถ้าแกได้เป็นเมียของมันแล้ว มันก็ต้องรับผิดชอบ ยกแกขึ้นเป็นนายหญิงของดาร์กอน คาสเทลโล และข้าก็จะพลอยได้ดิบได้ดีไปด้วย”
แสนดียังคงยืนกรานด้วยคำว่า ‘ไม่’ น้ำตาก็ยังคงหลั่งรินออกมาตลอดเวลาอย่างอัดอั้นตันใจ
“เรา... เราเลิกพูดเรื่องนี้กันเถอะแม่ ฉัน... ฉันขอตัวไปอาบน้ำก่อนนะคะ”
“นังลูกไม่รักดี แค่นี้ก็ช่วยเหลืออะไรข้าไม่ได้ นังแซนดี้!”
หญิงสาวไม่คิดจะหยุดฟังคำต่อว่าจากมารดาอีก หล่อนรีบก้าวเข้าไปร้องไห้ในห้องน้ำทันที
“เมื่อไหร่แม่จะหยุดคิดเรื่องนี้เสียทีคะ”
หยาดน้ำตาไหลพรากยามที่ร่างอรชรทรุดนั่งลงกับพื้นห้องน้ำหลังบานประตูด้วยความอ่อนล้า หัวใจเต็มไปด้วยความทรมานที่ไม่อาจจะคลายลงได้เลย ตรงกันข้ามกับโสภาที่ยืนยิ้มกริ่มเพราะคิดแผนการเผด็จศึก เพเรอคลิสให้กับแสนดีได้เรียบร้อยแล้ว
“อีกไม่นาน คุณจะไม่มีสิทธิ์ไล่ฉันออกจากดาร์กอน คาสเทลโลอีกแล้ว คุณชายใหญ่”
ดวงตาของโสภาเต็มไปด้วยความเจ้าเล่ห์ รอยยิ้มเลศร้ายผุดพรายขึ้นที่มุมปากทั้งสองข้าง
- Writer
