ตอนที่ 2
1007 Words
“เข้ามา”
ประตูห้องทำงานถูกเปิดกว้างออก ก่อนจะปิดสนิทลงเมื่อบุคคลหนึ่งก้าวเข้ามาภายในห้องกว้าง
เพเรอคลิสเงยหน้าขึ้นจากแฟ้มงานบนโต๊ะ จ้องมองสตรีวัยกลางคนด้วยสายตาแข็งกระด้าง
“คุณชายใหญ่ให้เดลล่าไปตามดิฉันมา มีธุระอะไรกับดิฉันหรือคะ”
โซเฟีย หรือ โสภา อริยาวัฒน์ มารดาบังเกิดเกล้าของแสนดี หล่อนเป็นคนไทยเต็มตัว แต่หลังจากที่สามีคนแรกซึ่งก็คือบิดาของแสนดีเสียชีวิตลง หล่อนก็ได้พบรักและแต่งงานใหม่กับ แองเจอรอส อดัมม์ ซึ่งเป็นคนขับรถประจำดาร์กอน คาสเทลโล หล่อนกับแสนดีจึงอพยพตาม แองเจอรอสมาอยู่บนแผ่นดินกรีซตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมาแต่เพียงแค่ห้าปีผ่านไปเท่านั้นแองเจอรอสก็ประสบอุบัติเหตุทางรถยนต์เสียชีวิตขณะขับรถไปส่ง อเมเซีย ซาเวลลาส ที่สนามบิน ซึ่งเหตุการณ์ในครั้งนั้นก็ทำให้ คุณนายหญิงของซาเวลลาสจบชีวิตลงด้วยเช่นกัน
ท่ามกลางความโศกเศร้าของ อเบนดอน ซาเวลลาส สามี ของอเมเซีย หล่อนก็ใช้โอกาสทองนี้เข้าหามหาเศรษฐีผู้ร่ำรวย และก็ได้ เสพสมกับอเบนดอนได้อย่างที่หวังเอาไว้ แต่การลงทุนในครั้งนี้กลับไม่ได้ทำให้หล่อนขึ้นแท่นเป็นคุณนายหญิงของซาเวลลาสอย่างที่ใจต้องการ เพราะบรรดาลูกชายทั้งสี่ของอเบนดอนขัดขวางเอาไว้ สุดท้ายหล่อนจึงได้เป็นแค่เพียงแม่บ้านใหญ่ของดาร์กอน คาสเทลโล ซึ่งหล่อนก็ยังคงฝังใจเจ็บมาจนถึงทุกวันนี้ แม้ว่าอเบนดอนจะเสียชีวิตลงแล้วก็ตาม
“เรื่องเดิมครับ”
กระดาษแผ่นเล็กถูกเลื่อนมาไว้ที่ขอบโต๊ะตรงหน้าของโสภา
“ผมได้เพิ่มจำนวนเงินขึ้นจากครั้งก่อนอีกหนึ่งเท่า รับไปซะสิครับ”
โสภาหยิบเช็คเงินสดจำนวนยี่สิบล้านยูโรขึ้นมาจ้องมอง ความเงียบครอบงำภายในห้องทำงานโอ่อ่า หญิงวัยกลางคนขบคิดด้วยใบหน้าเรียบเฉยก่อนจะยิ้มบางๆ
“ดิฉันไม่อยากจะเชื่อเลยนะคะว่าคุณชายใหญ่จะยอมสละเงินมากมายขนาดนี้เพื่อขับไล่ดิฉันและลูกสาวให้ออกไปจากที่นี่”
ริมฝีปากหยักสวยยกสูง ดวงตาสีน้ำเงินเข้มคมกริบจ้องมองคู่สนทนา
“จำนวนเงินแค่นี้มันไม่มากมายสำหรับผมหรอกครับ และถ้าเงินมันจะทำให้ผมสามารถขจัดสิ่งที่ผมไม่ต้องการเห็นให้พ้นไปจากดาร์กอน คาสเทลโลได้ ผมก็ยินดีจ่าย”
มือของโสภากำแน่น แต่ใบหน้ายังคงยิ้ม “คุณชายใหญ่คงลืมไปแล้วใช่ไหมคะว่าดิฉันก็เป็นเมียคนหนึ่งของคุณพ่อของคุณ”
กรามแกร่งที่มีไรหนวดขึ้นงดงามกระตุก นัยน์ตาคมกริบลุกเป็นไฟยามได้ยินคำที่ระคายหู
“เซ็กซ์ที่เกิดจากการลืมตัว เรียกร้องอะไรไม่ได้หรอกครับ”
“คุณชายใหญ่!”
“รับเงินและออกไปจากดาร์กอน คาสเทลโลซะเถอะครับ ก่อนที่ผมจะไม่ให้อะไรคุณติดตัวออกไปเลย”
คราวนี้สีหน้าของโสภาไม่อาจจะซ่อนความเกรี้ยวกราดเอาไว้ได้อีกแล้ว
“ดิฉันจะไม่ไปไหนทั้งนั้น ที่นี่คือบ้านของดิฉันกับแซนดี้ คุณชายใหญ่ไม่มีสิทธิ์มาขับไล่ จำเอาไว้ด้วยค่ะ”
เพเรอคลิสลุกขึ้นจากเก้าอี้ สองมือเท้ากับโต๊ะทำงานไม้ ขณะโน้มตัวเข้าใกล้คู่สนทนา ดวงตาที่ลุกเป็นไฟของชายหนุ่มทำให้โสภาต้องก้าวคอยหลังโดยไม่รู้สึกตัว
“รับเงินแล้วไปซะ อย่าให้ผมต้องใช้วิธีป่าเถื่อนกับคุณ และลูกสาวของคุณเลย ผมขอร้องล่ะ”
“คุณชายใหญ่จะทำอะไรพวกเราคะ จะฆ่าผู้หญิงไร้ทางสู้อย่างพวกเราสองแม่ลูกเหรอคะ”
ชายหนุ่มไม่ได้ตอบ เขาดึงตัวกลับไปยืนตรง มือใหญ่เปิดลิ้นชักและหยิบปืนพกสีดำออกมา
“คุณชายใหญ่!” โสภาตกใจหน้าตาซีดเผือด “คุณชายใหญ่จะฆ่าดิฉันกับแซนดี้จริงๆ เหรอคะ”
เพเรอคลิสไม่ตอบ แต่เล็งปากกระบอกปืนไปที่โสภา
คนถูกเล็งปืนใส่สั่นเทาไปทั้งตัว หน้าตาซีดเผือด เพราะไม่คิดว่า เพเรอคลิสจะเลือกวิธีนี้มาข่มขู่
“อย่านะคะ อย่า...” โสภาร้องลั่นเมื่อนิ้วแกร่งสีแทนของเพเรอคลิสกำลังจะเหนี่ยวไก
“อย่า!”
แป๊ก...
ไม่มีอาการเจ็บเกิดขึ้น และหล่อนก็ยังหายใจอยู่ โสภาที่ล้มลงเพราะตกใจค่อยๆ ลืมตาขึ้น และก็ได้เห็นเพเรอคลิสที่วางปืนลงบนโต๊ะทำงานแล้วระบายยิ้มเหี้ยมเกรียม
“ครั้งหน้าผมจะไม่มีวันลืมใส่ลูกอีก”
“คนโหดร้าย”
โสภาต่อว่าทิ้งท้ายก่อนจะรีบกระวีกระวาดเผ่นหายออกไปจากห้องทำงานของเพเรอคลิสอย่างไม่คิดชีวิต
“พวกหน้าเงิน”
ชายหนุ่มคำรามเหยียดหยามในลำคอ เก็บปืนใส่ลิ้นชัก และก้มหน้าทำงานต่อไปราวกับเมื่อกี้ไม่ได้เกิดอะไรขึ้น
%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%%
“แม่... แม่เป็นอะไรคะ”
แสนดีรีบเข้ามาประคองโสภาที่วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาในห้องด้วยความเป็นห่วง
“ใคร... ใครทำอะไรแม่คะ แม่...”
โสภาพยายามตั้งสติ ก่อนจะหันไปจ้องหน้าลูกสาว “แซนดี้ แกต้องช่วยแม่นะ แกต้องช่วยแม่นะ”
“ช่วยอะไรเหรอคะแม่”
โสภาลุกขึ้นรีบไปล็อกประตูห้อง จากนั้นก็เดินกลับมานั่งตรงหน้าบุตรสาว และพูดเสียงจริงจัง
“จับคุณชายใหญ่”
“จับ...จับคุณชายใหญ่?” แสนดีไม่เข้าใจในสิ่งที่มารดาพูด “จับคุณชายใหญ่ทำไมคะ”
“จับมันทำผัวน่ะเข้าใจหรือยัง”
เครื่องหมายคำถามกระเด็นหายไปจากดวงหน้างามทันทีเมื่อได้ยินสิ่งที่มารดาสั่งให้ทำ หญิงสาวเบิกตากว้างด้วยความตกใจ ก่อนจะส่ายหน้าดิก
“แม่... แม่พูดอะไรน่ะ มันไม่ตลกเลยนะคะ”
“มันไม่ใช่เรื่องตลก เพราะมันคือเรื่องจริง”
- Writer
