ภูผาร้าย..พ่ายรัก

เลขาคนใหม่

"มล ไปช่วยขนของหน่อยย"เปิ้ลเข้ามาเรียกมลฤดี

"อะเค ไปเดี๋ยวนี้แระ แม่ตำส้มตำรอนะ มลไปช่วยเปิ้ลแปปเดียว"มลฤดีบอกผู้เป็นแม่

ณ.บ้านพักของเปิ้ล

"อะแฮ่มมๆ ทำไรกันคับสาวๆ"เกื้อถามขึ้น

"อ๋อ เราจะย้ายไปอยู่บ้านใหญ่นะ กำลังจะขนของไปใกล้เสร็จแล้วละ"เปิ้ลพูดขึ้น

"มาเราช่วย จะได้ไม่ต้องเดินไปมาหลายรอบ"เกื้อออกความคิดเห็น

"ขอบใจนะ" เปิ้ลพูดขึ้น และแล้วทั้งสามคนก็ช่วยกันขนของไปไว้ที่บ้านใหญ่ ซึ่งเป็นห้องใหม่ของเปิ้ล

เย็นวันเดียวกัน

"เปิ้ลเราว่า เกื้อน่าจะแอบชอบเปิ้ลนะ"มลฤดีพูดขณะซดส้มตำแสนอร่อยเข้าปาก

"จะบ้าหรือไง เกื้อ มีศักดิ์เป็นหลานนายภูเลยนะ เกื้อเป็นลูกชายผู้มีพระคุณของคุณท่านดารัน"เปิ้ลพูดขึ้น

"หลานนายแล้วไง มันห้ามกันได้ด้วยไง"มลฤดีถามขึ้น

"เขาคนละระดับกับเราเลยนะ อย่าไปยุ่งกับพวกเขาเลย" เปิ้ลพูดขึ้นเหมือนน้อยใจอะไรบางอย่าง

"เป็นไรป่าวเนี่ย ทำไมต้องทำเสียงแบบนี้"มลฤดีถามขึ้น

"เปล่า กำลังฟินในการกินเนี่ย "เปิ้ลเปลี่ยนจากพูดเป็นรีบกิน

ณ.ในบ้านใหญ่ ห้องนั่งเล่น

"นี้ ตาภู แม่หาร้านให้ได้แล้วนะ กำลังจัดเตรียม และซ่อมแซม อีกอาทิตย์ก็น่าจะโอเค "คุณนายดารันพูดขึ้น

"คับแม่ ผมจะให้ไอ้ต้นและไอ้ทิวา เป็นคนไปเฝ้าร้าน เผื่อรับออร์เดอร์ที่นั้นเลย "นายภูพูดขึ้น

"ก็ดีนะ แม่เห็นด้วย งั้นแม่จะทำห้องนอน ด้านบนไว้ 3 ห้องนะ"

"คับแม่ เรืองค่าใช้จ่าย ผมจัดการเองนะคับ

"ได้สิ ตามนั้น อ่อ แม่ว่าจะถาม ไอ้ผับอะไรนะ ที่อยู่ในเมืองอะ"คุณนายดารันทำท่ากรุ่นคิด

"ผับ p.t.k. เปล่าคับ "ภูถามขึ้น

"อือๆๆ แม่ว่าคนมันเยอะแปลกๆนะ เห็นคนแถวนั้นบอกว่ามาเฟียหนุ่มโหด ดุและน่ากลัวมาก มาเฟียคนนั้นเป็นเจ้าของผับด้วยนะ น่ากลัว อย่าเข้าไปใกล้นะลูก" คุณนายดารันพูดขึ้น

"คับแม่ เป็นแค่คำเล่าลือ จริงๆอาจจะไม่มีอะไรเลยก็ได้"นายภูพูดขึ้น

"แม่จริงจังนะ ตาภู แม่ไม่อยากให้แกตายเหมือนพ่อแก"คุณนายดารันทำหน้าเศร้าลงทันที

"ผมรู้น่าาา แม่ เลิกพูดเรื่องนี้เถอะคับ ผมกำลังจะลงกล้าดอกลิลลี่ใหม่ไปดูกันใหมคับ"นายภูรีบเปลี่ยนเรื่อง

"ไปสิจ๊ะ"

"ป้าใจคับ ตามมลกับป้ามะลิให้ผมทีคับ"

"ค่ะ แปปนึ่งนะคะ"

"ใครหรอตาภู"

"คนงานใหม่คับแม่ ป้ามะลิ กับลูกสาวแกชื่อมลฤดีคับ ป้ามะลิ ผมให้มาทำงานในบ้านช่วยป้าใจคับ ส่วนมลฤดี ผมจะให้มาเป็นเลขาส่วนตัวให้ผมนะคับ ผมอาจจะต้องไปดิวกับร้านขายดอกไม้ในเมื่องอีกหลายร้าน และจะเปิดบริษัทน้ำหอม เลยอยากศึกษารายละเอียด จำต้องมีคนช่วยคับ"นายภูรีบอธิบาย

"ใช่หรอ ไม่ใช่ มีอะไรมากกว่านั้นหรอ"คุณนายดารินถามขึ้น ทั้งสองสาวเข้ามายกมือไหว้สวัสดีผู้เป็นแม่ของนายตัวเองและแนะนำชื่อ กันเสร็จเรียบร้อย

ณ.สวนดอกลิลลี่

"หนูมล เป็นคนที่ใหนหรอจ๊ะ"คุณนายดารันถามขึ้น

"หนูเป็นคนอุบลคะ เป็นเด็กต่างจังหวัดตั้งแต่เกิดคะ"มลฤดีตอบคำถามไป

"หนูมลนี้น่ารักนะ ผิวสวย ตาสวย ทรวดทรงองเอว พอดีเป๊ะมาก"

"ขอบคุณคะ คุณท่านก็สวยนะคะ ดูมีสง่าราศรีมากๆๆเลยคะ "มลฤดีพูดชมผู้เป็นนายไป

"ปากหวานนะหนูมล ตาภูเป็นคนหัวดื้อ แม่ฝากดูแลตาภูหน่อยนะ เขาเป็นคนเงียบไม่ชอบคุ่ย กับแม่ เลยเดาไม่ออกว่าเขาชอบหรือไม่ชอบอะไร แอบทำอะไรไว้บ้าง"สายตาของคุณนายดารันดูเป็นห่วงลูกชายมากๆๆ

"มลจะช่วยดูให้นะคะ ไม่ต้องห่วงนะคะ"มลฤดีก้มหน้าตอบคำถามของผู้เป็นนาย

"จ๊ะ แม่จะได้สบายใจ แม่ไม่อยากให้ตาภูไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องไม่ดี หรือยุ่งเกี่ยวกับวงการมาเฟีย แม่กลัวจะเสียเขาไปเหมือนพ่อของเขา"คุณนายดารันพูดพร้อมกับน้ำตาไหลอาบสองแก้มออกมา

"คุณท่านอย่าร้องให้สิคะ มันค่อนข้างเก่านิดนึ่งนะคะ" มลฤดีพูดพร้อมกับหยิบผ้าเช็ดหน้าของตัวเองออกมายื่นให้ผู้เป็นนาย

"ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ ฉันก็ไม่ได้เกิดมารวยเลย ฉันก็ปากกัดตีนถีบมาก่อนเหมือนกัน"คุณนายดารันพูดขึ้น ทั้งสองคุ่ยกันจนเวลาผ่านไปนานพอสมควร จนเดินผ่านบึงน้ำ ที่รายล้อมเต็มไปด้วยดอกบัว

"ดอกบัวหลวง" คุณนายดารันพึมพำเบาๆ

"สวยจังนะคะ "

"หนูมลชอบหรอจ๊ะ "

"ชอบมากคะ เอามากินกับส้มตำ หรือไม่ก็ห่อเมี้ยง อะร่อยมากเลยนะคะ"มลฤดีพูด

"งั้นฉันนั่งรอที่ศาลานี้นะ มีเรือ หนูลงไปเก็บมาเยอะๆนะ ฉันจะเอาไปวัดด้วย"

"ได้คะคุณท่าน อย่าไปใหนนะคะ เดี๋ยวมลจะรีบไปเก็บมาให้คะ"

"จ๊ะ "ฉันมองมลฤดี สาววัยแรกแย้ม สวยสดใส ในวัยที่กำลังมีความฝัน เหมือนฉันในเมื่อก่อน

"ก่อนหน้านี้ย้อนกลับไป 35 ปีที่แล้ว ฉันในวัยสาวแรกแย้มอายุ 17-18 บังเอิญเจอชายหนุ่มที่หล่อ ล้ำ ซิกแพ็ก แบบเริดสุด ฉันตกหลุ่มรักเขาทันที โดยที่ไม่รู้มาก่อนว่าเขามีภรรยาอยู่แล้ว เขาชื่อ วสันต์ คุณวสันต์เป็นหนุ่มเจ้าสำราญ อยู่ในวงการมาเฟียหัวกะทิ ซึ่งขึ้นชื่อว่าเป็นเสื้อผู้หญิง หลังจากที่พบเจอกันโดยบังเอิญ 4-5 ครั้ง ฉันก็พลาดไปมีอะไรกับเขา โดนที่รู้เท่าไม่ถึงการ์ณ ว่าเขามีคนที่รอเขาอยู่ที่บ้านอยู่แล้ว จนฉันตั้งท้องตาภูได้ 2 เดือนฉันตัดสินใจไปหาเขาที่บ้าน แต่ดันไปเจอเขากับภรรยาของเขา แต่น่าแปลกที่ทั้งสองคนไม่มีทายาท จนฉันต้องดักรอพบเขา

"พี่ทำแบบนี้ได้ไง พี่มีเมียแล้ว มาหลอกฉันทำไม"

"รันฟังพี่ก่อน พี่ไม่ได้รักเขา แต่ที่พี่ ต้องทำ เพราะพ่อของแคทเป็นมาเฟียใหญ่ พี่จำเป็นจริงๆไม่งั้น รันกับลูกจะมีอันตราย"

"เห็นแก่ตัว"

" ไม่นะรัน พี่ไม่ได้รักแคทจริงๆ"

"พี่รู้ใหม รันคิดว่าพี่จะไม่ทำให้รันเสียใจ แต่รันคิดผิด"

"นี้พวกเธอเป็นอะไรกัน ทำไมคุณถึงพูดว่าไม่ได้รักแคท"แคทที่แอบฟังทั้งคู่คุ่ยกันถามขึ้น

"แคทฟังพี่ก่อน "ทั้งคู่กระฉุดกระฉากลากถูกันอยู่พักใหญ๋ แคทดิน้นจนวสันต์ จำต้องปล่อยมือ ทำให้แคทเซทะไหลไปที่ถนน มีรถบรรทุกวิ่งมาชนร่างของแคทลอยกระเด็นไปไกลถึง 300 เมตร แต่ที่แย่ไปกว่านั้นกล้องวงจรปิดดันจับภาพของวสันต์กับแคทที่ฉุดกระชากลากถูกันไว้ได้ โดยที่ไม่เห็นดารันในนั้น ทำให้วสันต์รีบกลับมาทำพินัยกรรมและยกสมบัตรทั้งหมดให้คนงานคนสนิททั้งหมด และสั่งให้เก็บเรื่องนี้ รอจนดารันคลอดและโอนทรัพย์สินทุกอย่างให้ดารัน ต่อมา วสันต์ได้ถูกพ่อของแคทสั่งฆ่าตัดตอน ส่วนคนงานคนสนิท หลังจากโอนทรัพสินทุกอย่างให้ดารันแล้ว ก็หายตัวไป ติดต่อไม่ได้อีกเลย"