“สวัสดีค่ะ”
เสียงสดใสทัก พร้อมรอยยิ้มมั่นใจ ไม่นุ่มนิ่ม ไม่อ่อนแอ ไม่อ่อนต่อโลกแบบที่เคยรู้จักกันอีกแล้ว แววตาถือดีติดเย่อหยิ่งแบบที่ปรานต์ไม่เคยนึกชอบแววตาชนิดนี้จากสตรีคนใดมาก่อน แต่เมื่อได้เห็นบนใบหน้าของเธอ เขานึกอยากปราบความถือดีนั้นให้ลดระดับให้ต่ำกว่านั้นจนจมดินเลยยิ่งดี
“ปรานต์ครับ คุณปรานต์”
เสียงเรียกของชายผู้มากวัยกว่าปลุกสติของปรานต์ให้กลับคืน
ปรานต์ดึงสติของตนกลับมาที่เดิม ตอบรับคนทักออกอาการเก้อเพียงนิด
“ครับพี่ภพ”
“คุณจ๋าสบายดีนะครับ”
ปรานต์ไม่เคยนึกขัดหู ขัดใจในตัวภพครั้งใดเท่าครั้งนี้มาก่อน เมื่ออีกฝ่ายถามถึงวิลาสินี คู่หมั้นของเขา ยิ้มมุมปากก่อนตอบอะไรกลับไปอย่างง่ายๆ เขาทำได้เพียงแค่หมั้นกับวิลาสินีเอาไว้เท่านั้น แม้ทางผู้ใหญ่จะหาฤกษ์แต่งไว้รอท่ามานานแรมปีแล้วก็ตาม แต่ปรานต์บ่ายเบี่ยงทุกครั้งไป ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน
หันมาจ้องหญิงสาวข้างกายภพอีกครั้ง
ปราณปริยาดู
