สยบร้ายพ่ายรัก

"กุ๊บกิ๊บ แกไหวมั้ยเนี่ย จะกลับห้องยังไงฮะ เมาเละเทะแล้วนะ" เพื่อนสนิทของกมลเนตร หรือ กุ๊บกิ๊บ ซึ่งเป็นเจ้าของงานแต่งงาน ตรงเข้ามาประคองเพื่อนรักที่กำลังเซล้มลงไปกองที่พื้น "หวายยยยยยย ฉันไหว" กมลเนตรบอกพร้อมกับดื่มไวน์ในแก้วอีกอึก "ไหวก็แย่แล้วเนี่ย ถึงแกไม่ได้ขับรถ แต่ต้องกลับแท็กซี่ด้วยสภาพนี้ฉันก็เป็นห่วงรู้มั้ย" "ก็ให้ฉันนอนบ้านแกสิ เรือนหอแกมีตั้งหลายห้อง" กมลเนตรพูดด้วยความเมามาย "ไม่ได้ครับ คืนนี้เพื่อนกิ๊บต้องดูแลพี่คนเดียวเท่านั้น" กฤษนัย เจ้าบ่าวของอัญญา เดินมาช่วยเจ้าสาวป้ายแดงพยุงร่างกมลเนตร "รำคาญอะ พี่กฤษกับเพื่อนกิ๊บจะทำอะไรกันเสียงดังโครมคราม กิ๊บก็ไม่ได้ยินหรอกค่ะ" "เอิ๊ก... เพราะว่ากิ๊บจะหลับ... หลับให้เหมือนตายไปเลย" กมลเนตรพูดพร้อมกับท่าทางพะอืดพะอม "ทำยังไงดีคะพี่กฤษ เพื่อนออมคนอื่น ๆ ก็กลับกันหมดแล้วด้วย" อัญญาพากมลเนตรมานั่งที่เก้าอี้ ก่อนจะปรึกษากฤษนัยที่กังวลไม่แพ้กัน "ร้อน! เปิดแอร์เย็น ๆ หน่อยสิออม" กมลเนตรหลับอยู่บนรถ พูดขึ้นมาโดยไม่รู้เลยว่าคนที่ขับรถอยู่ไม่ใช่เพื่อนรักของเธอ  เจ้าของรถได้ยินก็หันไปมองอย่างอารมณ์เสีย แต่มือก็ทำตามคำสั่งอย่างง่ายดาย "เฮ้ย! อย่าถอด!" ธนภพเบรครถยนต์อย่างกระทันหัน เมื่อหันไปเห็นกมลเนตรเอื้อมมือไปด้านหลังเพื่อรูดซิบชุดเพื่อนเจ้าสาวของเธอออก "แก ฉันอึดอัดเป็นบ้า" เธอที่กำลังเมาไม่ได้สติ และยังคงไม่รู้ว่าคนที่อยู่ข้าง ๆ เป็นใคร ยังคงพยายามรูดซิบที่ด้านหลังเช่นเดิม "เธอจะแก้ผ้าบนรถฉันไม่ได้นะเว้ย!" ธนภพร้องห้าม พร้อมกับพยายามจับมือกมลเนตรมาวางไว้ที่ตัก แต่ก็ไม่เป็นผล เพราะมือของเธอสะบัดไปมาอย่างไร้ทิศทาง "โอ๊ยยยย! นี่ออม ฉันกับแกมีอะไรต้องอายฮะ" ไม่รู้เป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์หรืออย่างไรที่ทำให้กมลเนตรมีแรงมากเกินความจำเป็น จนเธอผลักทั้งมือและร่างของธนภพไปติดประตูรถฝั่งที่เขานั่งอยู่ "แรงเยอะจังวะ นี่บอกว่าอย่าถอด... ไง..." ไม่ทันขาดคำ ธนภพก็ต้องตกใจเมื่อเห็นกมลเนตรรูดซิบที่หลังของเธอยาวลงมาจนเกือบถึงเอวแล้ว "เธอ! รูดซิบให้เหมือนเดิมเดี๋ยวนี้" ธนภพออกคำสั่ง แต่สายตาไม่สามารถละจากแผ่นหลังขาวเนียนของคนตรงหน้าได้เลย "เฮ้อออ... สบาย คันจะตายอยู่แล้ว ไอ้ลูกไม้บ้าบอไรเนี่ย" กมลเนตรถอดเสื้อชั้นในลูกไม้สีขาวโยนไปที่เบาะด้านหลัง ก่อนจะพยายามรูดซิบชุดกลับดังเดิม "ออมรูดซิบให้หน่อย เอิ๊ก... ออม" เธอออกคำสั่งกับเพื่อนสนิทที่อยู่ในร่างของธนภพ เขากลืนน้ำลายอึกใหญ่อย่างไม่รู้ตัว เพราะสายตาของเขาแอบเห็นหน้าอกของกมลเนตรจากด้านข้าง อาจจะไม่ได้เห็นเต็มตา แต่มันก็ทำให้เลือดในกายเขาเดือดพล่านขึ้นมาทันที กมลเนตรยังคงหันหลังขาวเนียนให้ธนภพ และตีหลังตัวเองเบา ๆ  เพื่อเป็นการเร่งให้เขารูดซิบให้เธอโดยเร็ว "เร็วสิออม... เร็ววววว... เร็ว" "เอาวะ! แค่รูดซิบ งานง่าย ๆ " ธนภพสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ  ก่อนจะเอื้อมมือไปที่แผ่นหลังของกมลเนตร "เฮ้ย! มือสั่นทำไมวะเนี่ย" เขารีบดึงมากลับมา และพยายามตั้งสติ ก่อนจะเอื้อมมือไปรูดซิบให้กมลเนตรได้สำเร็จ "ผู้หญิงบ้าอะไรวะเนี่ย เกิดมาไม่เคยพบเคยเจอ" ธนภพส่ายหัวอย่างเอือมระอากมลเนตรที่ตอนนี้หลับคอพับอีกแล้ว "เธอ... เธอ... ถึงคอนโดแล้ว" เมื่อขับรถมาถึงหน้าคอนโดของเธอ ธนภพก็เรียกให้กมลเนตรตื่น "เออ! รู้แล้วน่า" กมลเนตรสะลึมละลือลืมตาขึ้นมา "เออ! รู้แล้วก็ลงไปสักที ฉันจะได้กลับ!" ธนภพปลดล็อคเข็มขัดนิรภัยให้กมลเนตร ก่อนจะดันตัวเธอให้ลงไปจากรถเขาสักที "ออม... ฉันตาฝาดเปล่าวะ ทำไมแกเป็นผู้ชาย" กมลเนตรที่อาการที่ขึ้นหลังจากนอนหลับมาสักพัก ค่อย ๆ ได้สติ และเมื่อเห็นคนที่นั่งอยู่ข้าง ๆ ไม่ใช่อัญญาอย่างที่เธอเข้าใจ เธอขยับหน้าและตัวเข้าไปใกล้ ๆ ธนภพ และใช้สองมือจับที่หน้าของเขาไล่ยาวลงมาถึงหน้าอก "เฮ้ย! อย่ามาแตะตัวฉันนะ ลงจากรถได้แล้ว ลงไป!" ธนภพปัดมือของกมลเนตรออกไปอย่างรังเกียจ ผู้หญิงตอนเมานี่ลวนลามผู้ชายแบบนี้ทุกคนหรือเปล่าเนี่ย "โอ๊ย! บอกดี ๆ ก็ได้ ลงเดี๋ยวนี้แหละ!" เธอตะโกนใส่ธนภพพร้อมกับหยิบกระเป๋าของเธอ "เออ เชิญ ไปที่ชอบที่ชอบซะ แล้วเอานี่ไปด้วย" ธนภพหันหลังไปหยิบเสื้อชั้นในของกมลเนตร ก่อนจะโยนใส่เธอเต็มแรง "เสื้อใน... เสื้อในฉัน" กมลเนตรหยิบเสื้อชั้นในของเธอขึ้นมาดู "เออ ของฉันมั้ง" "เดี๋ยวนะ... นะ นะ... นาย... เป็นใคร" กมลเนตรได้สติกลับมาคืนมาครบถ้วนมองหน้าธนภพอย่างสับสน "แล้วทำไมเสื้อในไม่อยู่กับตัวฉัน" เธอมองเสื้อในของเธอ สลับกับมองหน้าธนภพที่ส่งสายตาหาเรื่องมาให้ "อย่าแม้แต่จะคิดว่าฉันทำอะไรทุเรศกับเธอนะ" เขาชี้นิ้วมาที่กมลเนตรเพื่อหยุดความคิดเธอ "จะไม่ได้ทำได้ยังฮะ! แล้วเสื้อในชั้นมันจะมาอยู่ข้างนอกแบบนี้ได้ยังไง!" "แล้วนี่... นี่ก็รถนาย ไม่ใช่รถฉัน รถเพื่อนฉันก็ไม่ใช่ นายเป็นใครฮะ" กมลเนตรโวยวายปาข้าวของที่เธอพอจะหาได้ใส่ธนภพ จนเสื้อชั้นในของเธอลอยไปคว่ำอยู่บนหัวของธนภพ "เธอ!" น้ำเสียงแห่งความโกรธที่ลอดออกมาผ่านฟันสวยและหน้าตาขึงขังของเขาทำให้กมลเนตรหยุดเคลื่อนไหวทันที "ฉันทนไม่ไหวแล้วนะ!" เขาปาเสื้อชั้นในใส่หน้ากมลเนตรอีกครั้ง และเปิดประตูรถทันที ปัง! เสียงประตูรถที่ถูกปิดอย่างเสียงดังตามอารมณ์คนที่เพิ่งเดินลงไป ทำให้เธอรู้สึกกลัว "นายจะทำอะไร ลงไปไหนฮะ นาย! นาย!" กมลเนตรตะโกนเรียกธนภพที่กำลังเดินมาหาเธอ "ลงมา! ลงมา!" เขาดึงตัวกมลเนตรลงจากรถอย่างไม่ใยดี "เบา ๆ สิ ฉันเจ็บนะ" เธอสะบัดแขนตัวเองออกจากมือที่บีบแขนเธออย่างไม่ออมมือ "เจ็บก็เรื่องของเธอสิ! ฉันทำหน้าที่ของฉันเสร็จแล้ว จากนี้ขออย่าให้ได้พบเจอกันอีกเลยนะ ผู้หญิงอะไรก็ไม่รู้ ขี้เมา! กินเหล้าไม่รู้จักคำว่าพอ เมาแล้วสภาพทุเรศมาก! แถมยังจะทำตัวเป็นภาระคนอื่นอีก ฉันโคตรซวยเลยรู้มั้ยที่ต้องมารับผิดชอบชีวิตเมา ๆ ของเธอเนี่ย เดินเข้าคอนโดไปเองเลย ไป!" "นี่! นายไม่เคยเมาหรือไงฮะ บอกฉันดี ๆ ก็ได้ ไม่เห็นต้องตะโกนไล่ฉันเหมือนหมูเหมือนหมาแบบนี้เลย" เธอตะคอกใส่เขาบ้าง เกิดมาไม่มีเคยมีผู้ชายคนไหนกล้าตะโกนด่าเธอแบบนี้ "คืนนี้ฉันเสียเวลากับผู้หญิงขี้เมามากพอแล้ว" ธนภพเบือนหน้าหนีกมลเนตร ก่อนจะเดินกลับไปขึ้นรถ "นาย! แต่นี่มันไม่ใช่คอนโดฉันนะ นายมาส่งผิดที่แล้ว นาย! นายจะทิ้งฉันไว้แบบนี้ไม่ได้นะ" กมลเนตรร้องเรียกธนภพ "แท็กซี่ก็มี เรียกกลับเองสิ หายเมาแล้วนิ บาย!" เขาเปิดประตูรถและโบกมือลากมลเนตรอย่างไม่ใยดี "นาย! นาย! ฉันไม่ได้ใส่เสื้อในนะ นาย!" กมลเนตรทุบกระจกรถเพื่อความช่วยเหลือจากเขา แต่ธนภพก็ขับรถออกไปโดยที่ไม่สนใจเธอแม้แต่น้อย กมลเนตรมองไปรอบ ๆ อย่างวิตกกังวล จะให้เธอเรียกแท็กซี่กลับไปในสภาพนี้ได้ยังไง ชุดของเธอตอนนี้มันป้องกันยอดแหลมจากหน้าอกของเธอที่โผล่ออกมาไม่ได้ จนเธอต้องยกกระเป๋ามาปิดไว้ "แล้วนี่มันที่ไหนวะเนี่ย" เธอเริ่มตั้งสติสำรวจสิ่งปลูกสร้างรอบ ๆ  แต่ก็รู้สึกไม่คุ้นตาเลย จริงอยู่ที่คอนโดมิเนียมที่เธอยืนอยู่ด้านหน้าเป็นชื่อคอนโดของเธอ... แต่... "ไอ้บ้าเอ๊ย! คอนโดฉันอยู่ชิดลมเว้ยยย ชิดลม! นี่มันลาดพร้าวเว้ย ไอ้บ้า!" กมลเนตรโวยวายคนที่พาเธอมาทิ้งไว้ที่นี่ เขาคงเป็นเพื่อนของกฤษนัย สามีของเพื่อนสนิทเธอคนใดคนหนึ่งแน่นอน เธอเดาเหตุการณ์ได้แค่นี้จริง ๆ "สวย ๆ อย่างฉันจะโดนแท็กซี่ข่มขืนมั้ยเนี่ย ออมนะออม แกฝากให้ใครมาดูแลฉันวะ" กมลเนตรหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋าเพื่อจะโทรศัพท์ไปต่อว่าอัญญา แต่ก็ตัดสินใจตัดสาย เพราะนี่มันคืนวันแต่งงานของเธอ "ถ้าฉันโทรไปขัดจังหวะแกตอนกำลังเข้าด้ายเข้าเข็ม ฉันก็บาปอีก" "โอ๊ยยยยย กลับแท็กซี่ก็ได้วะ" กมลเนตรตัดสินใจโบกมือเรียกแท็กซี่ "ไปคอนโดเดอะพาเลซ ชิดลมค่ะพี่" กมลเนตรบอกที่หมายกับโซเฟอร์ "เชิญครับ" พนักงานขับรถมองกมลเนตรหัวจรดเท้า ก่อนจะต้อนรับเธอขึ้นรถ เธอพยายามใช้กระเป๋าบังหน้าอกของเธอไว้ให้มากที่สุด ห้านาทีที่นั่งอยู่บนรถ เธอรู้สึกถูกลวมลามทางสายตาตลอดเวลา เธอส่งข้อความไปบอกอัญญาและเพื่อนสนิทคนอื่น ๆ ในแชทกลุ่ม เพื่อบอกทะเบียนรถแท็กซี่ สีรถ ชื่อคนขับและลักษณะท่าทางของเขา "ไปเที่ยวมาเหรอครับ แต่งตัวสวยเชียว" กมลเนตรถอนหายใจเข้าสุด เธอตั้งสติและกดเบอร์โทรเพื่อรอแจ้งตำรวจ หากเกิดเหตุการณ์ที่กำลังกังวล "ค่ะ" เธอตอบเรียบ ๆ "ทำไมกลับคนเดียวล่ะครับ เพื่อน ๆ ไปไหนกันหมด" เธอคิดคำตอบไม่ทันแล้ว จะให้ตอบว่าอะไรล่ะ ถ้าตอบว่าเพื่อนกลับกันหมดแล้ว คนขับรถก็ต้องรู้ว่าเธอตัวคนเดียว ถ้าตอบว่ามีคนรออยู่ที่คอนโดล่ะ... "เพื่อนกลับหมดแล้วค่ะ หนูกำลังจะไปหาแฟนที่คอนโด" เธอคิดคำตอบออกแล้ว อย่างน้อยการบอกคนขับที่แสนจะน่ากลัวให้รู้ว่ามีคนรอเธออยู่ หากเขาส่งเธอไม่ถึงที่ เขาคงต้องเดือดร้อนบ้างแหละ "มีแฟนแล้วเหรอครับ น่าเสียดาย... เฮ้ย! ไอ้คันหลังมาจะเปิดไฟสูงใส่ทำไมวะ ถนนก็โล่ง จะแซงก็แซงไปสิวะ!" คนขับรถบอกพร้อมกับมองไปที่กระจกหลัง กมลเนตรหันไปดูตามคำพูดของเขาก็พบว่าเป็นเช่นนั้นจริง ๆ  แถมตอนนี้ไม่ใช่แค่เปิดไฟสูงแล้วด้วย ปิ๊ดดดด ปิ๊ดดดดด ปิ๊ดดดดดด "กรี๊ดดดดดดดดดดดดด" ไม่กี่วินาทีต่อมา รถคันที่ขับอยู่ข้างหลัง ก็ขับรถปาดหน้ารถที่เธอนั่งอยู่ จนเกือบจะชนกันอยู่แล้ว "ขับรถเหี้ยอะไรของมันวะ" คนขับรถลงจากรถเพื่อจะไปเอาเรื่อง "เฮ้ย ขับรถอะไรฮะน้อง มาปาดหน้ารถพี่ทำไม" กมลเนตรพยายามตั้งสติเมื่อเห็นคนขับรถจะเอาเรื่องเจ้าของรถอีกคันที่กำลังเปิดประตูรถลงมา แต่เขากลับไม่สนใจคนขับแท็กซี่เลยแม้แต่นิดเดียว "ลงมา! ไปนั่งรอบนรถฉัน" ธนภพเดินมาเปิดประตูรถด้านที่กมลเนตรนั่งอยู่และดึงตัวเธอออกมา "อะไรของนาย เมื่อกี้ยังไล่ฉันอยู่เลย" กมลเนตรสับสนกับท่าทางและน้ำเสียงของธนภพ เมื่อครู่เขายังน่ากลัวไม่ต่างกับปีศาจ แต่ตอนนี้กลับพูดจาเหมือนเป็นคนละคน "จะให้แท็กซี่มันลากไปข่มขืนหรือไง... แต่ถ้าชอบแบบนี้ก็ตามใจนะ" เขาปล่อยมือจากกมลเนตรทันที "ไม่ชอบ" กมลเนตรตอบด้วยความกลัว แค่สายตาของเขาก็น่ากลัวพอแล้ว ถ้ามีอะไรมากกว่านี้เธอต้องตายทั้งเป็นแน่ ๆ "งั้นก็ไปขึ้นรถซะ... ฉันต้องเคลียร์กับเค้าคนขับก่อน" ธนภพเรียบ ๆ  พร้อมกับเดินไปขอโทษคนขับรถแท็กซี่หน้าเลือด ที่พยายามเรียกค่าเสียหายจากเขา ข้อหาที่สร้างความตกใจให้เขา ธนภพจ่ายเงินไปจำนวนหนึ่ง ก่อนจะเดินกลับขึ้นรถ "ใส่สิ" เขาส่งเสื้อชั้นในให้กมลเนตร ที่ยื่นมือไปรับอย่างรวดเร็ว "ใส่ซะ ฉันไม่แอบดูหรอก" ธนภพหันหน้าไปด้านข้าง และใช้สองมือปิดตาไว้ "ขอบใจ" กมลเนตรบอกพร้อมกับจัดการใส่เสื้อชั้นในของเธอให้เรียบร้อย... "นาย... รูดซิบให้หน่อย" เธอเรียกธนภพที่ตอนนี้ยังคงปิดตาอยู่ เขาค่อย ๆ ปล่อยมือ และหันมารูดซิบให้กมลเนตร "ขอบคุณ" กมลเนตรเอ่ยคำขอบคุณอย่างรักษาท่าที เธอยังโกรธที่เขาทิ้งเธอไว้ ถึงแม้ว่าเขาจะกลับมารับเธอก็เถอะ ตลอดทางทั้งสองคนไม่มีการพูดจาอะไรกันเลย บรรยากาศในรถเป็นไปอย่างเงียบเชียบ เหตุหนึ่งเป็นเพราะกมลเนตรมีอาการเวียนหัวอีกครั้ง และเธอก็ไม่รู้จะคุยอะไรกับเขาดี จนเมื่อมาถึงหน้าคอนโดของกมลเนตร เธอจึงเป็นฝ่ายเปิดฉากพูดกับเขาก่อน "เราลงข้างหน้าก็ได้ ขอบคุณที่มาส่ง แล้วก็... ขอบคุณที่กลับมารับ" เธอบอกโดยไม่ได้หันไปสบตาเขา "ไม่เป็นไร" ธนภพตอบโดยที่ไม่หันหน้ามามองกมลเนตรเช่นกัน แต่เขาก็เลี้ยวรถเข้าไปส่งเธอถึงด้านใน "ถึงแล้ว จอดตรงนี้แหละ" เธอบอกเมื่อรถของธนภพขับมาถึงหน้าตึก เขาเบรครถอย่างกระทันหัน ตามคำสั่งของกมลเนตรที่บอกเขาอย่างกระชั้นชิด "โอ๊ยยยย" ด้วยแรงเบรคของธนภพ ทำให้หัวของกมลเนตรขมำไปด้านหน้าตามแรงโน้มถ่วง "เป็นอะไรมั้ย" ธนภพบอกพร้อมกับหันไปดูกมลเนตร "ไม่เป็นไร ขอบคุณที่มาส่งนะ แหวะ..." กมลเนตรพะอืดพะอมเหมือนจะอ้วก เธอหยิบกระเป๋าและรีบลงจากของธนภพอย่างรวดเร็ว "เดี๋ยว" ธนภพเดินตามลงมา "ลิปสติกเธออะ มันหล่นอยู่ที่เบาะ" เขายื่นลิปสติกคืนให้กับกมลเนตร โอ๊กกกกกกกกก! อ๊อกกกกกกกก! กมลเนตรอาเจียนใส่เสื้อเชิ๊ตของธนภพอย่างทนไม่ได้ "ขอโทษ... ไม่ได้ตั้งใจ" กมลเนตรยกมือไหวธนภพทันที เธอไม่ได้ตั้งใจจริง ๆ  แต่มันไม่ไหวแล้ว ใครใช้ให้เขาคืนลิปสติกตอนนี้เล่า "เธอ! เธอมันตัวปัญหาของฉันจริง ๆ  ฉันกลับมารับเธอให้เรื่องมันจบ ๆ  เพราะถ้าถูกฆ่าข่มขืนขึ้นมา ฉันจะรู้สึกผิดไปจนตาย ฉันไม่อยากทำบาปกับเธอ จะได้ไม่ต้องเจอเธออีก ใช้เวรใช้กรรมวันนี้ให้มันจบ ๆ  แล้วดูเธอทำสิ ฉันทนไม่ไหวกับเธอแล้วนะ เธอเป็นเจ้ากรรมนายเวรฉันตั้งแต่ชาติปางไหนฮะ!" ธนภพต่อว่ากมลเนตร ก่อนจะใช้มือปิดจมูกป้องกันกลิ่นไม่พึงประสงค์ "แล้วฉันจะรู้มั้ยว่าฉันจะอ้วกใส่นายเนี่ย! ฉันก็ขอโทษแล้วไง ฉันไม่ได้ตั้งใจ เข้าใจมั้ยฮะ ไม่ได้ตั้งใจ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ จะให้ขอโทษให้ครบล้านครั้งเลยมั้ย นายถึงจะพอใจ" "เออ ขอโทษสิ เริ่มใหม่ เมื่อกี้ฉันไม่นับมันเป็นคำขอโทษหรอกนะ แล้วพาฉันขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อด้วย ฉันไม่อยากให้กลิ่นอ้วกของผู้หญิงขี้เมาอย่างเธอติดรถใหม่ฉัน!" "ตามมาสิ ยืนงงหาพระแสงอะไรล่ะ" กมลเนตรบอกพร้อมกับเดินนำหน้าธนภพเข้าคอนโดไปด้วยความโกรธ "แหวะ! เหม็นชะมัด" ธนภพพะอืดพะอืมและเดินปิดจมูกของตัวเองไว้ตลอดทาง "รอตรงนี้แป๊บนึง! เอากุญแจรถมาด้วย" กมลเนตรสั่งให้ธนภพยืนรอที่หน้าลิฟต์ ก่อนที่เธอจะเดินไปบอกเจ้าหน้าที่ที่ดูแลคอนโดเรื่องทำความสะอาด พร้อมกับจ่ายค่าเสียหาย และให้พนักงานจัดการจอดรถของธนภพให้ถูกที่ถูกทาง "ให้กิ๊บนอนที่นี่ได้มั้ยคะ" อัญญาขออนุญาตกฤษนัย เพราะมองไปทางไหนก็ไม่มีใครแล้ว นอกจากเพื่อน ๆ ของกฤษนัยที่มีสภาพแทบจะไม่ต่างจากกมลเนตรเลย "ไม่ได้! จะนอนคืนไหนก็ได้ แต่คืนนี้พี่ไม่อนุญาต" กฤษนัยบอกอัญญาเสียงแข็ง นี่มันคืนวันแต่งงานของเขา จะมีคนอื่นมารบกวนเวลาส่วนตัวได้ยังไงกัน "ใจร้าย!" กมลเนตรหยิบแก้วไวน์บนโต๊ะซึ่งไม่รู้ว่าเป็นของใครมาดื่มอีกครั้ง "พอได้แล้วกิ๊บ!" อัญญาบอกพร้อมดึงแก้วออกจากมือของเพื่อนรัก "แทน! ไอ้แทน!" กฤษนัยตะโกนเรียกธนภพ หรือ แทน ผู้เป็นน้องชายของเพื่อนสนิทของเขา ที่กำลังเดินผ่านมาพอดี เขาแปลกใจหน่อย ๆ ที่เมื่อครู่มองไปรอบ ๆ งาน กลับไม่เห็นธนภพ "ว่าไงพี่" ธนภพเดินมาหยุดที่ด้านหน้าของกฤษนัยและอัญญาตามเสียงเรียก "จะกลับคอนโดแล้วเหรอ" กฤษนัยถามเมื่อเห็นมือของธนภพถือกุญแจรถไว้ "ครับ... จะไปนอนกับผมเหรอ" ธนภพกวนประสาท "คืนนี้กูต้องนอนกับเจ้าสาวกูสิวะ จะไปนอนกับมึงทำไม!" กฤษนัยทำหน้าขึงขัง "แล้วตกลงมีอะไรครับ" ธนภพถามอีกครั้ง กฤษนัยขยับร่างของตัวเองที่ยืนบังกมลเนตรอยู่ "พาไปส่งที่ห้องให้หน่อยสิ ทางผ่านคอนโดแกพอดี" เขาบอกพร้อมกับชี้ไปที่กมลเนตร "จะดีหรือคะพี่กฤษ เกรงใจแทน" อัญญาออกความเห็น ธนภพต้องเหนื่อยแน่ ๆ ที่ต้องดูแลคนเมาแบบนี้ แถมสองคนนี้ก็ไม่ได้รู้จักกันมาก่อนด้วย "โห... เมาแบบนี้ ไม่เอาอะพี่ ขืนมาอ้วกใส่รถผมจะทำยังไง ผมเพิ่งซื้อรถใหม่ พี่ก็รู้" ธนภพมองผู้หญิงที่มีสภาพดูไม่ได้ แถมกลิ่นแอลกอฮอล์ยังหึ่งด้วยสายตารังเกียจ "กูขอแล้วกันนะ ช่วยหน่อย ถือซะว่าเป็นของขวัญวันแต่งงานกูนะ" กฤษนัยขอร้อง "มึงดูสิ คนอื่น ๆ มีหวังกูฝากไว้ได้พินาศกันหมดแน่" เขาชี้ให้ธนภพดูเพื่อนเจ้าบ่าวของเขาแต่ละคนที่เมาไม่ได้สติเช่นกัน แต่เป็นผู้ชายกลับแท็กซี่ยังไงก็ไม่น่าห่วงเท่าผู้หญิงอยู่แล้ว "ก็ได้ครับ บอกที่อยู่มาสิ" ธนภพตอบตกลงอย่างจำใจ เขามองกมลเนตรที่ตอนนี้หลับคอพับอยู่ที่เก้าอี้อย่างเบื่อหน่าย "ขอบคุณมากนะแทน" "พี่กฤษว่ากุ๊บกิ๊บจะแผลงฤทธิ์อะไรมั้ยคะ" อัญญาหันมาถามกฤษนัยอย่างเป็นห่วงเมื่อธนภพขับรถออกไปแล้ว ถึงกมลเนตรจะหลับไปแล้ว แต่คนเมาอะไร ๆ ก็ไม่น่าไว้ใจทั้งนั้น "อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิด แต่พี่เชื่อว่าไอ้แทนมันรับมือได้แน่นอน" กฤษนัยพูดให้อัญญาสบายใจ แม้ในใจจะแอบเป็นกังวลอยู่บ้างก็ตาม