LUMIPAS ang mga araw hanggang sa nalalapit na pasukan. Simula nang makabalik si Zeuter sa kan’yang kwarto nang hindi niya nalalaman kung paano ay hindi na muli niya nakita pa ang limang wirdong tao. Tila isang panaginip na lang ang lahat.
Nang idilat niya ang kan’yang mga mata, limang araw bago ang pasukan, wala na muli siyang nakita na itim na usok sa likuran ng kan’yang ina. Palagi siyang nagmamadali na makita ang kan’yang Mama tuwing umaga, pagkagising, sa takot na may makita muling itim na usok.
“Alam mo kasi, Zeu, kung mananaginip ka kasi, sana iyong makatotohanan naman. Panay ka kasi nood ng anime, eh.” Ilang beses na bang maririnig ni Zeuter ang sermon ng kaniyang kaibigan kapag naikukuwento ang mga napapanaginipan niya?
Sa dami ng kan’yang mga iniisip ay hindi na niya alam kung
