Hindi magawang lumapit ni Ruthyst kay Vienna nang nawalan na ito ng malay. Ang mga ibang estudyante na mayroong itim na kaluluwa sa likuran ay humarang sa daraanan sana ni Ruthyst. Kumunot ang noo nito at kalaunan ay nanlaki ang mga mata.
Hindi mawari ni Ruthyst kung paanong unti-unting pumapasok sa katawan ng tao ang mga ligaw na kaluluwa. Naestatwa siya at nanatili ang tingin sa mga tao.
Parang reyna na nagpunta si Helena sa harapan nina Ruthyst. Nakangisi ngunit makikita ang panggigigil. Parang ano mang oras ay bigla na lang nitong sasakmalin ang binata at kukunin ang kaluluwa. Nasasabik siya sa kakaibang enerhiyang nararamdaman kay Ruthyst.
“Ano’ng--” Napasinghap si Ruthyst nang sa isang iglap ay isang pulgada na lang ang layo nila ni Helena. Ngayon ay hindi na nga siya namamalik
