Liwanag ng buwan ang nagsisilbing ilaw ni Zeuter nang makarating siya sa kagubatan. Sa sobrang daming laman ng kan’yang isip ay hindi na niya namalayan pa na nakarating na pala siya sa pamilyar na bahagi ng gubat.
Nailibot niya ang kan’yang paningin sa madilim na kagubatan. Hindi siya makaramdam ng takot ngayon, hindi gaya noon na kapag nagagawi o nadadaanan lang niya ang particular na kagubatan ay kinikilabutan na siya. Ang madilim at may kakaibang pakiramdam na kagubatan ay nagmistulang bahay para kay Zeuter.
“This felt like home,” Zeuter said while looking around.
Ngayon niya lang na-re-realize ang pagiging komportable sa lugar. Kung kailan maraming iniisip ang kan’yang utak. Kung kailan hindi niya inaasahan na doon pa niya mararamdaman ang kaginhawan.
Mahihinang kaluskos ang ka
