6
1565 Words
มุกอันดายอมรับว่าเธอเคยอ่านประวัติและดูรูปถ่ายของภครัฐมากก่อนที่จะเข้ากรุงเทพฯ ผิดกับชายหนุ่มที่ไม่สนใจประวัติของเธอเลยสักนิด แม้แต่ชื่อแซ่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำ
“แล้วแกจะไปบ้านเขาวันไหน”
“พรุ่งนี้เลย”
“พรุ่งนี้เลยเหรอ” ฉัตรวดีตาโต มุกอันดาพยักหน้าให้เพื่อนยิ้มๆ คราวนี้สนุกแน่ อยากดูถูกกันดีนัก เธอจะเล่นงานให้เขากระอักจนเลิกดูถูกครอบครัวเธอให้ได้ คอยดูสิ
สายตาคมหวานมองคฤหาสน์หลังใหญ่ของตระกูลเกียรติกำจายที่แสนร่ำรวยแต่กลับประสบปัญหาทางการเงินอย่างหนักเพราะธุรกิจที่กำลังย่ำแย่ ยิ่งกว่านิยายน้ำเน่าที่เธอเคยได้ยินเสียอีก มุกอันดาคิดเช่นนี้แล้วส่ายหน้าไปมาอย่างไม่คาดคิด
ยิ่งได้เจอชายหนุ่มแล้วด้วย เธอยิ่งเพลียใจกับพฤติกรรมและทัศนคติของเขา...
มุกอันดาย้อนคิดไปถึงเมื่อหลายวันก่อนที่บิดาพูดคุยกับเธอ ท่านขอร้องแกมบังคับอยู่ในที ท่านต้องการให้เธอรับพิจารณาว่าที่เจ้าบ่าวก่อนที่จะแต่งงาน พูดง่ายๆ คือศึกษานิสัยใจคอกันก่อน เธอเลยต้องบากหน้ามาถึงที่นี่ อันที่จริงจะไม่สนใจกันเลยก็ได้ หากไม่คิดว่าทางบ้านเกียรติกำจายได้ทำการกู้ยืมเงินของบิดาไปเป็นจำนวนมหาศาล
การที่เธอมาในครั้งนี้มาพูดทั้งเรื่องหนี้สินและการแต่งงาน แม้จะได้ยินกิตติศัพท์ของเขาอยู่มากเรื่องความเจ้าชู้ เปลี่ยนผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า แถมยังเพลย์บอย ทำตัวไร้สาระถือว่าพ่อแม่มีเงิน ไม่รู้จักทำงานทำการ เธอยังได้ยินข่าวเสียๆ ของเขาอีกมากมายที่ไม่น่าอภิรมย์เลยสักนิด
มุกอันดาไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าบิดาจะเห็นดีเห็นงามให้เธอแต่งงานกับคนเช่นนี้ได้อย่างไรกัน ยิ่งได้เจอตัวเป็นๆ ของเขาก่อนหน้าเธอยิ่งไม่อยากเข้าใกล้ผู้ชายแบบเขามากขึ้นไปอีก
เธออยากจะให้บิดาพูดคุยตกลงเรื่องหนี้สิน หรือเจรจาต่อรองอะไรกันเองในระหว่างผู้ใหญ่ต่อผู้ใหญ่ ไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยว เพราะไม่อยากไปทำลายความสัมพันธ์ที่ดีกันมายาวนาน เนื่องด้วยในอดีต คุณวิรัฐมีพระคุณกับบิดาอย่างยิ่ง แต่ท่านยังยืนยันให้เธอรับหน้าที่นี้เอง ดังนั้นจะไม่คุยเลยก็ดูจะเป็นไปไม่ได้ เนื่องด้วยเธอมาในครั้งนี้ก็อยากจะดูปฏิกิริยาของลูกหนี้รายใหญ่ของบิดาเช่นกัน จะได้คิดอ่านว่าจะทำเช่นไรดีกับสิ่งที่บิดามอบหมายและขอร้องให้เธอทำมันในครั้งนี้
บิดาโยนหน้าที่เกี่ยวกับหนี้สินนั้นมาให้เธอและชายหนุ่มนามว่าภครัฐตกลงกันเอง นั่นเป็นอีกเหตุผลที่เธอต้องขบคิดแผนการหลายอย่างในการเจรจาต่อรองกับชายหนุ่ม
“โห... ยัยมุก บ้านเขาหลังใหญ่มากๆ นี่ถ้าแกไม่บอก ฉันคงไม่รู้ว่าครอบครัวเขาติดหนี้ครอบครัวแกขนาดนี้” ฉัตรวดีตาโตมองป้ายหน้าบ้านตระกูลดัง มหาเศรษฐีคนดังระดับประเทศ
“เออ ใช่น่ะสิยัยวดี ฉันเลยต้องมาเจรจา”
“ฉันว่าผู้ชายที่ได้แต่งงานกับทายาทเพียงคนเดียวของนายหัวมนชัย มหาเศรษฐีที่ร่ำรวยมหาศาลโชคดีชะมัดยาด แต่ตอนนี้ฉันขอบอกว่าแกซวยชะมัดเจออีตานี่ หมอนี่มีดีอยู่บ้างก็แค่รูปหล่อ พ่อรวย มีชาติตระกูล มีการศึกษา แต่นิสัยเจ้าชู้ประตูดินสุดฤทธิ์สุดเดช งานการไม่ทำ ผลาญเงินพ่อแม่อย่างไร้สาระ ใช้เงินมือเติบ”
“รู้แล้ว แกพูดย้ำจนขึ้นสมองฉันแล้วยัยวดี”
“ฉันแค่จะเตือนแกเอาไว้ เขาน่ะมีข่าวประจำ ออกจะดังคับบ้านคับเมืองขนาดนั้น นี่ๆ ล่าสุดได้ข่าวว่าควงอยู่กับนางแบบอกสะบึม แม่ซูซี่โนตม นมโตน่ะแก”
“ฉันรู้แล้วว่าแกรู้ลึกรู้จริง เห็นทีฉันต้องล้วงลับตับแตกข้อมูลจากแกนี่แหละ” มุกอันดาอดขำท่าทางของเพื่อนเสียไม่ได้
“เออ... แล้วแกจะทำยังไงต่อไป มีอะไรให้ฉันช่วยก็บอกนะ ยินดีช่วยแกอยู่แล้ว”
“ฉันอยากให้แกช่วยปลอมตัวให้ฉันหน่อย”
“ปลอมตัว แกจะปลอมตัวทำไม”
“เออน่ะ เดี๋ยวบอกเหตุผลว่าปลอมตัวทำไม ฉันรู้ว่าแกเก่ง ช่วยเพื่อนหน่อยแล้วกัน แล้วจะตบรางวัลให้อย่างงาม”
“รางวัลของแกคืออะไรยะ ห้องพักฟรี อาหารฟรี ตลอดสัปดาห์หรือเปล่า ฉันอยากพาสามีสุดหล่อไปเที่ยวพักผ่อนกับลูกๆ อยู่พอดีเลย”
ฉัตรวดีพูดยิ้มๆ เธอมีลูกและสามีแล้ว ส่วนที่คอนโดฯ ที่มุกอันดาพักอยู่ประจำเป็นคอนโดฯ ที่เธอกับเพื่อนเคยพักอยู่ตอนสมัยเรียน และมุกอันดาก็ซื้อเอาไว้ เวลามากรุงเทพฯ ทีไรก็จะมานอนค้างด้วยกัน พูดคุยเรื่องนั้นเรื่องนี้กันอย่างออกรส ส่วนลูกๆ ก็ให้แม่สามีช่วยดูแล ขานั้นท่านชอบเลี้ยงเด็ก
“สำหรับแกจะพักทั้งปีทั้งชาติก็ได้ บอกแล้วไง ไม่ใช่อาทิตย์เดียว”
“ฉันเกรงใจแกนี่หว่า ถ้าตลอดปีตลอดชาติ ไหนจะลูกอีก สามีฉันอีก”
“นี่ขนาดแกเกรงใจนะโว้ยไอ้วดี นี่ถ้าแกไม่เกรงใจ ฉันไม่หมดตัวหรือไง”
“แหม... บ้านแกรวยเป็นพันๆ ล้าน แค่นี้ขนหน้าแข้งแกไม่ร่วงหรอก”
“ฉันจะเริ่มตอนนี้เลยนะยัยวดี เพราะเกือบได้เวลานัดแล้ว” มุกอันดาเปลี่ยนเรื่องเพราะเธอต้องรีบจัดการตามแผนการที่วางเอาไว้
“ได้ๆ ๆ ทำไมต้องทำให้มันยุ่งยากด้วยนี่ แต่เพื่อแกและครอบครัวของฉัน ฉันยินดี”
“ไม่ค่อยเลยแกนี่ ยัยงก” มุกอันดาค้อนเพื่อนอย่างมันเขี้ยว ฉัตรวดีหัวเราะร่วนก่อนรีบลงมือทำตามที่เพื่อนต้องการในทันที
ภครัฐหัวเสียสุดๆ ที่เขาต้องไปรับว่าที่เจ้าสาวที่สถานีรถไฟหัวลำโพง ยัยเด็กบ้านนอกนั่นจะมาทั้งที แทนที่จะนั่งเครื่องบินให้สมฐานะหน่อยกลับมารถไฟ ไหนบอกว่าร่ำรวยนักหนายังไงล่ะ
เขาไม่ได้ดูถูกคนนั่งรถไฟหรอกนะ ถ้าเธอจะไม่ได้นั่งรถไฟชั้นประหยัดสุดๆ ในการเดินทางครั้งนี้
“คุณพ่อสั่งว่าให้ลูกไปรับยัยเด็กบ้านนอกนั่นที่สถานีรถไฟก็ไปเถอะ ขับรถคันโก้หรูไปรับ คงดีใจจนเนื้อเต้น” มารดาพยักหน้าให้เขา เพราะบิดาสั่งความเอาไว้ขณะออกเดินทางไปติดต่องานเพื่อทำทุกวิถีทางที่จะพยุงบริษัทเอาไว้
“ผมเซ็งครับคุณแม่” ภครัฐทำหน้าเบื่อหน่าย
“เอาน่า อย่าเพิ่งเซ็งไปเลย ลูกพูดจาหวานๆ กับมัน หลอกล่อมันให้มากที่สุด กอบโกยเงินมาเข้ากระเป๋าของเราไง อีกหน่อยค่อยหย่าจากมันก็ยังไม่สายนะลูก” กาญจนายุยงบุตรชาย
“มันเสียศักดิ์ศรีนะครับคุณแม่” ภครัฐรู้สึกไม่ชอบเลยจริงๆ หมู่นี้เขาต้องอยู่ติดบ้าน ไม่กล้าไปไหน รู้สึกหวาดระแวงกลัวใครๆ จะรู้ว่าเขาไม่มีเงินอีกต่อไป ทั้งๆ ที่จริง แค่คิดไปเอง ไม่มีใครรู้เพราะไม่ได้ไปป่าวประกาศเสียหน่อย
“ศักดิ์ศรีกับปากท้องลูกจะเลือกอะไร นี่คุณพ่อให้ปิดข่าวเงียบ เกิดถ้ารั่วไหลออกไปว่าเราเป็นหนี้มหาศาลไม่ได้ร่ำรวยจริงๆ คนไม่หัวเราะแย่หรือไง แม่ไม่ยอมด้วยหรอกนะ”
“ผมก็ไม่ยอมเหมือนกัน เอาเถอะครับเพื่อคุณแม่กับคุณพ่อ ผมยอมทำทุกอย่าง”
“ดีมากลูกรักของแม่ สูบเงินมันมาให้ได้มากๆ เลยลูก ยัยเด็กบ้านนอกนั่น คงไม่เคยเจอผู้ชายหล่อๆ รวยๆ แบบลูกหรอก ลูกยอมไปเป็นผัวให้มัน ขี้คร้านจะดีใจจนเนื้อเต้น ยกโน่นยกนี่ให้ โดยเฉพาะสมบัติของมัน คุณพ่อบอกว่าบ้านมันรวยมาก แต่ก็เป็นแค่เศรษฐีบ้านนอก พวกเศรษฐีใหม่ๆ มันอยากอวดรวยกันทั้งนั้นแหละ ในเมื่อมันไม่เคยรวยมาก่อนนี่นา พอเรากอบโกยได้ทุกอย่างสมใจแล้ว ค่อยหาเรื่องหย่ากับมันก็ยังไม่สายนะจ๊ะ รัฐเชื่อแม่นะลูก แล้วทุกอย่างจะดีเอง”
“งั้นผมไปก่อนนะครับคุณแม่” ร่างสูงลุกขึ้นอย่างเหนื่อยหน่ายใจ ก่อนจะกระชากรถลัมโบกินีรุ่นใหม่ล่าสุดออกไปจากบ้านด้วยความเร็วสูง
อากาศที่ร้อนระอุไม่เท่ากับความหงุดหงิดในหัวใจ นานหลายสิบนาทีกับการต้องทนรอคอยคนที่เขาต้องมารับ และไม่รู้ว่าหน้าตาเป็นยังไงกันแน่ รูปถ่ายหรืออะไรก็ไม่เห็นบิดาให้มาดูเลยสักรูปเดียว ท่านบอกว่า... มาก็เจอเอง เพราะบุตรสาวของเพื่อนรักฉลาด สามารถหาเขาเจอแน่นอน
“พี่ๆ” เสียงเรียกที่ผสมไปด้วยทองแดงล้วนๆ สำเนียงคนใต้แท้ร้อยเปอร์เซ็นต์เรียกอยู่ด้านหลัง ทำให้ภครัฐสะดุ้ง และยิ่งสะดุ้งอีกรอบเมื่อเห็นคนเรียก
“เฮ้ย! เว้ย!” ภครัฐกระโดดหนีไปหลายก้าว
“รอนานไหมคะ”
หญิงสาวที่กำลังถามเขาอยู่ มองด้วยดวงตาปริบๆ อย่างใสซื่อ เขากวาดตามองตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างรวดเร็ว
- Writer
