“พี่ชิงเย่วซื้อเยอะไปแล้ว” มู่ฟ่านปิงต้องรีบเบรกเพราะตอนนี้เธอและพี่ชิงเย่วถือของเต็มมือไปหมดแล้ว หากซื้อต่อคงไม่ไหว
“ไม่เป็นไรหรอก พี่เฉินและอาหยางเป็นผู้ชายย่อมต้องกินจุกว่าเราสองคนแน่ เชื่อพี่เถอะน่า ยังไงก็กินหมด”
หลิวชิงเย่วตอบ เธอนึกถึงตอนกินบะหมี่และกินข้าวที่ร้านอาหารของรัฐ พี่เฉินกินเก่งมากขนาดของเหลือในจานเธอเขายังกินโดยไม่รังเกียจ เธอคิดว่าสามพี่น้องมาเช้าขนาดนี้คงยังไม่ได้กินอะไรมาแน่ๆ
“แต่ซาลาเปาสามสิบลูกมันเยอะไปนะพี่ชิงเย่ว” มู่ฟ่านปิงยังคงเอ่ยต่อ
“เชื่อไหมว่าสองคนนั้นกินหมด”
“เชื่อค่ะ” มู่ฟ่านปิงตอบรับในที่สุดเพราะรู้ว่าพี่ชายทั้งสองคนของเธอกินจุมาก จากนั้นสองสาวต่างวัยจึงเลือกซื้อผลไม้อีกเล็กน้อย จึงเดินกลับมาที่มู่หยางรออยู่
“อีกไม่นานขบวนรถไปจะออกแล้ว รีบขึ้นไปหาที่นั่งกันดีกว่า พี่ซื้อชั้นตู้นอนมานะ เพราะต้องเดินทางหลายวันจะได้ไม่เมื่อยมาก”
มู่ยวี่เฉินกลัวว่
