1 อาทิตย์ต่อมา
ณ โรงพยาบาล
ขณะนี้เป็นเวลาใกล้เลิกงาน เสียงโทรศัพท์ของแพทย์หญิงดังขึ้นขณะที่พวกเขากำลังเตรียมตัวกลับบ้าน หมอรินพูดกับคนในสายด้วยสีหน้าเคร่งเครียดก่อนจะวางโทรศัพท์ลงพลางทอดถอนลมหายใจ
หมอภัทรเห็นปฏิกิริยาของเพื่อนสาวดูท่าจะมีเรื่องกังวลใจ จึงได้ไถ่ถามด้วยความเป็นห่วง
“เป็นอะไรรึเปล่าริน”
“เปล่า ไม่มีอะไร”
หมอรินตีหน้าเศร้าสองมือบางยกประสานเท้าบนโต๊ะทำงานแล้วเอาคางวางไว้บนมือ
“ดูเธอมีเรื่องไม่สบายใจนะ มีอะไรให้ฉันช่วยมั้ยริน”
หญิงสาวคลายหว่างคิ้วที่ขมวดกันออก ก่อนจะหันมามองหน้าชายหนุ่มที่ยืนอยู่
“เราเกรงใจนายน่ะ”
“ไม่ต้องเกรงใจ มีอะไรบอกมาได้เลย ถ้าช่วยได้ฉันก็จะช่วย”
“เมื่อกี้นิติบุคคลโทรมาบอกว่าห้องของเราโดนงัด แต่ดีที่มีมาเห็นมันเลยหนีไปก่อน เรากลัวอะภัทร เราไม่กล้านอนคนเดียว กลัวว่ามันจะย้อนกลับมาอีก ช่วงนี้เราขอไปนอนบ้านนายก่อนได้มั้ยภัทร”
หมอรินรีบคว้ามื
