ทอแสงดาว

วิวาห์ (ไม่) ล่ม 2

เขาอาจจะโกรธ อาจมองว่าหล่อนผิดที่ทำให้พิธีวิวาห์ของเขาล่ม แต่มันก็คงดูไร้หัวใจมากที่จะให้วาวพลอยที่รักกันอยู่กับอาทิตยะแต่งงานกับผู้ชายอื่นโดยเอาตัวอาทิตยะไว้เพื่อให้เห็นวาวพลอยเข้าพิธีแต่งงานให้ช้ำใจเล่นโทษฐานพาวาวพลอยหนีไป เป็นใครได้รู้เข้าก็คงทนไม่ได้ รัศมีดาราคิดเข้าข้างตัวเองว่าที่หล่อนช่วยให้เจ้าสาวน้ำเงินหนีงานแต่งไปกับคนรักนั้นมันถูกต้อง ไม่ใช่ว่าหล่อนช่วยเพราะว่าอยากให้พี่ชายของตัวเองสมหวังเพียงอย่างเดียว แต่หล่อนทนเห็นไม่ได้หรอกหากคนที่รักกันจะต้องถูกพลัดพรากโดยผู้ชายไม่มีหัวใจอย่างน้ำเงิน

“คุณมีอะไรจะคุยกับฉันหรือคะ” ถามเสียงเรียบสุดๆ ทั้งที่แอบหวั่นเกรงกับความโกรธขึ้งของคนตรงหน้า

“ไม่ต้องมาทำไขสือ บอกผมมาว่าพลอยไปไหน”

เขาไม่ได้ตะคอกแต่เสียงที่บอกก็ชวนขนลุก แต่รัศมีดาราหาได้กลัวไม่ ไหนๆ เขาก็จะรู้แล้วหล่อนก็ขอแขวะเขาสักนิดก็ยังดี

“ฉันไม่ได้พาไปไหนสักหน่อยค่ะ... พี่พลอยยืมโทรศัพท์ฉันแล้วเดินออกไปจากห้องนี้ ฉันก็นั่งรอที่นี่” รัศมีดาราปดเขา อันที่จริงวาวพลอยโทรหาอาทิตยะอยู่พักหนึ่งจนเกือบจะหมดหวังว่าโทรศัพท์ที่อยู่กับอาทิตยะคงสื่อสารถึงเขาไม่ได้แต่อาทิตยะก็รับสายและบอกว่าเขาหนีออกมาจากการคุมขังได้ รัศมีดาราจึงวางแผนให้สองคนนั้นหนีไปกับรถของบริษัทที่มาส่งหล่อน คนของน้ำเงินไม่ได้เตรียมตรวจเข้มที่รถ รถจึงขับฝ่าด่านออกไปโดยไม่มีใครทันคิดที่จะขวางกั้น ป่านนี้คงไปถึงไหนต่อไหนและตามทันยากเพราะคนที่ขับพาหนีนั้นขึ้นชื่อเรื่องเป็นโชเฟอร์ตีนผีที่พานักแสดงฝ่าดงรถติดในชั่วโมงเร่งด่วนไปถึงกองถ่ายทันเวลานัดตลอดมา

“เป็นไปไม่ได้หรอกที่พลอยจะออกไปเอง” น้ำเงินจับโกหกหล่อนได้อย่างหนึ่งล่ะ... วาวพลอยไม่มีทางหนีไปไหนแน่เพราะเขาบอกหล่อนว่าหากหนีงานแต่งครั้งนี้อีกเขาจะไม่ไว้ชีวิตอาทิตยะ หากหล่อนแต่งงานกับเขาแล้วน้ำเงินจะปล่อยอาทิตยะไปโดยไม่แตะต้องอะไร ไม่มีเหตุผลไหนที่วาวพลอยจะอาจหาญหนีงานแต่งเองได้นอกเสียจากว่าหล่อนหนีไปพร้อมกับอาทิตยะเพราะมั่นใจว่าหนีไปแล้วน้ำเงินจะทำอันตรายอะไรอาทิตยะไม่ได้

และก็มีสิ่งช่วยยืนยันลางสังหรณ์ของน้ำเงินเมื่อคนของเขาโทรมาบอกว่ารถคลาดกับรถตู้ไป คนของเขาที่ติดตามไปเห็นวาวพลอยกับอาทิตยะอยู่บนรถด้วยกันแต่ตามกลับคืนมาไม่ได้อีก

“พลอยหนีไปกับพี่ชายของคุณ มันจะบังอาจมากเกินไปแล้วที่พาเจ้าสาวของผมหนีกลางงานแต่ง” น้ำเงินก้าวเข้าไปเผชิญหน้ารัศมีดารา คว้าแขนหล่อนให้ยืนขึ้นเผชิญหน้ากับเขาอย่างเดือดดาล

“พี่ชายฉันไม่ใช่ขโมย คุณต่างหากที่มาแยกคนที่รักกัน การหมั้นของคุณกับพี่พลอยก็เป็นเพียงแค่ข้อตกลงของคุณกับคุณคมเพชรเท่านั้น พี่พลอยไม่อยากแต่งงานกับคุณแต่คุณก็ยังเห็นแก่ตัวที่อยากแต่งงานกับคนรักของคนอื่น” รัศมีดาราบอกในสิ่งที่เขาทำเป็นไม่รับรู้ แต่มันยิ่งทำให้น้ำเงินเคืองขุ่นมากขึ้น

“คนที่เห็นแก่ตัวคือพี่ชายของคุณ มันรู้ทั้งรู้ว่าไม่มีปัญญาดูแลพลอยได้... รู้ทั้งรู้ว่าไม่มีใครยอมรับให้ไอ้คนกระจอกอย่างมันได้ดูแลพลอยแต่มันก็หลอกลวงพาพลอยหนีไปตกยากกับมัน วันนี้พลอยจะได้กลับมาใช้ชีวิตดีๆ แบบเดิมแล้วแท้ๆ แต่มันก็ยังทำตัวเป็นแมวขโมยไม่มีที่สิ้นสุด... ผมขอบอกไว้ตรงนี้เลยว่าถ้าผมไม่ได้พลอยคืน พวกคุณได้เดือดร้อนกันทั้งหมดแน่... ถ้าไม่ได้หลับหูหลับตาใช้ชีวิตอยู่ในประเทศไทย ผมก็คิดว่าคุณน่าจะรู้จักผม น่าจะรู้ว่าผมไม่ได้เป็นคนที่ใจดีหรอกนะ”

คำพูดเยียบเย็นกับแววตาที่แผดเผาทำให้รัศมีดารารู้สึกพรั่นพรึงขึ้นมา มือหนาของเขาที่ดึงแขนหล่อนไว้ไม่ให้ถอยห่างเพื่อให้ฟังคำขู่เข็ญของเขาถนัดนั้นเริ่มบีบแน่นขึ้น หญิงสาวเม้มปากหากแต่ไม่อุทธรณ์ใดๆ เลย เพราะยิ่งพูดเขาก็คงยิ่งโกรธหล่อนมาก

แต่ดูเหมือนความเงียบจะไม่ช่วยอะไรเพราะมันยิ่งทำให้น้ำเงินคุกรุ่นมากขึ้นที่หล่อนไม่เถียงสักคำเหมือนว่าท้าทายเขา ความโกรธแค้นที่เจ้าสาวหายไปทำให้เครียดเคร่งมากพออยู่แล้ว คนทำไม่หือไม่อือยิ่งทำให้อยากบีบคอทั้งที่ตอนนี้ทำได้แค่บีบข้อมือหล่อนเท่านั้น...