4
1018 Words
“ใช่ เฮียเหรินพูดถูก ผินผินเหมาะกับตาแก่หัวล้านพุงพลุ้ย ไม่ก็เจ้าพ่อแก๊งใหญ่โต เป็นนางบำเรอให้คนพวกนั้นเย่ออย่างหมูตัวเมีย คงเหมาะกับความร่านของมัน ที่พยายามแย่งผู้ชายของฉัน!”
กล่าวไม่ทันจะจบประโยคดี มือใหญ่ๆ ของหลัวอี้หยาง
เหริน หรือ แอนดริวก็บีบลำคอระหงส์
กระดูกของสิงหยุนเจี๋ยคล้ายจะหักลง และเธอกำลังจะขาดใจตาย
“ปะ ปล่อย...” เสียงเล็กๆ นั้นเอ่ยขึ้น และดวงตากลมโต มีน้ำตาเอ่อคลอ
“ปะ ปล่อย ฉัน”
“ฉันควรฆ่าเธอให้ตายเสีย จะได้ไม่ทำเรื่องชั่วๆ กับคนอื่นอีก และอย่าคิดว่า เมื่อกล้าปีนขึ้นเตียง แล้วนอนอ้าขาให้ฉันเอาคืนเดียว แล้วเธอจะสามารถเจ้ากี้เจ้าการชีวิตฉัน หรือตามหึงหวงคนอื่นไม่เลิก เธอมันก็แค่ตุ๊กตาเน่าๆ ที่ฉันระบายอารมณ์แย่ๆ ใส่ จะใส่สองเอาไว้ แม้แต่คำว่าเมียฉันก็ให้เธอใช้ไม่ได้!”
สิงหยุนเจี๋ยเจ็บปวดเหลือเกิน เธอพยายามอย่างที่สุด เพื่อลืมตาอ้าปากให้ได้ การตัดสินใจนอนกับหลัวอี้หยางเหรินเมื่อสองอาทิตย์ก่อน เพราะต้องการเงินของเขา รวมถึงอยากเอาชนะเฮ่อผิน ที่เสนอหน้าอยากเป็นผู้หญิงของผู้ชายอำมหิตคนนี้
มือใหญ่ออกแรงบีบหนักกว่าเดิม และเขาเห็นว่าสิงหยุนเจี๋ยใกล้สลบ จึงคลายมือออก ก่อนจับเธอโยนไปที่เตียง
เสื้อตัวนอกของหญิงสาวถูกกระชาก และมือใหญ่ๆ ไม่หยุดแค่นั้น พอคว้าตัวเธอได้ ก็ปลดเสื้อชั้นในอย่างรุนแรง พอเธอดึงไว้ เพื่อปกปิดร่างกาย เขาก็ฉีกมันอย่างโมโหร้าย
หน้าอกอวบสวยไหวสะท้านล้อสายตาเขา ยอดหน้าอกเป็นสีชมพูแข็งชี้ชันสู้สายตาคม
“ขยะ!... ชอบเป็นของเน่าๆ ให้ฉันเหยี่ยวรดมากใช่ไหม ดูสิ นมเธอเด้ง แล้ว...ข้างล่างนั้นละ ฉ่ำเยิ้มรอให้ฉันแทงใส่สินะ!”
เวลาต่อมา เสื้อผ้าของสิงหยุนเจี๋ยถูกกระชากขาด แต่มันยังไม่เท่ากับหัวใจที่แตกสลายลง เธอพยายามปัดป้องการรังแกและข่มเหงของตัวโตแล้ว ทว่าเหตุใดเขาถึงได้หยาบคาย ทั้งป่าเถื่อน และการที่เธอสั่งสอนเฮ่อผิน นอกจากแค้นเรื่องมารดาอีกฝ่ายที่แย่งสมบัติบิดาเธอไปทั้งหมด เฮ่อผินยังพยายามตอแยหลัวอี้หยางเหริน รวมถึงสิ่งที่สิงหยุนเจี๋ย ระแคะระคายคือ ผู้หญิงคนนั้นคิดไม่ซื่อต่อชายหนุ่ม เฮ่อผินเป็นนางนกต่อให้คนที่ไม่หวังดีในสกุลหลัว เพื่อตัดชื่อชายหนุ่มออกจากกองมรดก
เสียงเสื้อผ้าฉีกขาดดังขึ้นอีกหน ยามนั้นสิงหยุนเจี๋ยไม่อาจทนได้อีกต่อไป
มือเรียวสวยๆ ตบลงที่ใบหน้าเขา ตบครั้งเดียวยังไม่พอ จึงฟาดและข่วนเนื้อตัวเขาไม่ยั้ง
รอยแผลเกิดขึ้นที่แก้มชายหนุ่ม และลำคอเขามีเลือดไหลซิบๆ
ก่อนที่เธอจะอ้าปาก หมายกัดใบหูเขา แต่ถูกผลักหน้าอกแรงๆ จนเสียหลังลงไปกองบนพื้นห้อง
“สู้ฉันเหรอ เธอกล้าสู้ฉัน และทำร้ายอย่างนี้ คงไม่อยากได้เห็นเดือนเห็นตะวันใช่ไหม”
เขาตวาดใส่ จากนั้นก็ย่างสามขุมมา ดึงกางเกงชั้นในของสิงหยุนเจี๋ย ก่อนฉีกมันจนขาด
แม้เคยขึ้นเตียงด้วยการสมยอมกับเขาก่อนหน้านี้ แต่นั่นเป็นเพราะสิงหยุนเจี๋ยอยากจับลูกคนมีเงินอย่างหลัวอี้หยาง
เหริน ฉากนอกเขาหล่อเหลา มีเสน่ห์ พร้อมจ่ายเงินไม่อั้นให้กับความสุขบนเตียง เธอจึงเอาตัวเข้าไปพัวพัน ทว่าไม่ถึงครึ่งเดือนด้วยซ้ำ สิงหยุนเจี๋ยได้รู้ซึ่งว่า เธอคิดผิดอย่างมหันต์
หลัวอี้หยางเหริน คือซาตานร้าย เป็นปีศาจที่นุ่งห่มหนังของมนุษย์
เมื่อร่างกายเปลือยเปล่า เธอจึงหนาวเหน็บ และรู้สึกละอายเหลือเกิน อีกมินานคงต้องเป็นสิ่งของให้เขาระบายอารมณ์ใส่อย่างบ้าคลั่ง
ทว่าคืนนี้ มีบางสิ่งไม่เหมือนเดิม หลัวอี้หยางเหรินยืนมองเธออย่างนั้น และเขาหยิบของบางสิ่งที่ซ่อนไว้ในลิ้นชัก มันคือเสื้อผ้าแปลกๆ ที่แทบปกปิดร่างกายไม่ได้ ทำขึ้นจากหนังสัตว์ ทั้งยังมีกุญแจมือ แล้วก็แส้
“เป็นเธอที่ทำคนอื่นก่อน และฉันต้องสั่งสอนด้วยบทเรียนราคาแพง ต่อไปคงจำจนขึ้นใจว่า อย่าทำร้ายคนของฉัน”
สิงหยุนเจี๋ยรู้ว่าหลัวอี้หยางเหรินเมาเล็กน้อย ทั้งเครื่องดื่มที่มีแอลกอฮอล์ และยาเสพติด!
ยามเขาโมโห จึงน่ากลัวเป็นบ้า
“เฮียเหรินจะทำอะไร”
“ฮึ ถ่ายรูปประจานขยะเน่าๆ อย่างเธอเอาไว้อย่างไรละ หากกล้าทำเรื่องระยำอีก รูปโป๊ๆ ทุกซอกทุกมุมของเธอจะถูกประจานทั่งทั้งเกาะ และอาจส่งไปถึงบ้านนอกที่ปู่กับย่าเธออาศัยอยู่ด้วย พวกเขาคงภูมิใจที่เห็นหลานสาว นุ่งลมห่มฟ้า!”
สิงหยุนเจี๋ยส่ายหน้าหวือ เธอจะให้เขาถ่ายรูปเปลือยกาย หรือใส่ชุดบ้าๆ พวกนี้ไม่ได้เด็ดขาด
“ฉันไม่ยอมทำตามที่เฮียบอกแน่ และผู้หญิงที่พร้อมทำเรื่องบัดซบพวกนี้ คงมีแต่นังผินผิน”
สิ่งที่เธอเอ่ย สร้างความเดือดดาลต่อหลัวอี้หยางเหรินมากกว่าเดิม เขาเลยคว้าตัวเธอ แล้วใส่กุญแจมือไพล่หลัง กระนั้นเธอยังดิ้นขัดขืน
ชายหนุ่มทำเสียงรำคาญ อยากลงมือลงไม้แรงๆ แต่กลัวว่าร่างบอบบางนี้ช้ำ ซึ่งในจังหวะเขาเลือกชุดให้เธอสวมอยู่นั้น สิงหยุนเจี๋ยก็ถ่มน้ำลายใส่หน้าอีกฝ่าย
“เฮียไม่ใช่ลูกผู้ชาย ถ้าคิดรังแก หรือข่มเหงฉันอย่างนั้น ก็ฆ่าให้ตายเสียเถอะ”
กล่าวจบ สิงหยุนเจี๋ยไม่คาดคิดว่าสิ่งต่อมาที่เขายกมันขึ้นและเล็งมายังศีรษะเธอคือปลายกระบอกปืน!
- Writer
