2
1055 Words
“หนู... เจ็บตรงไหนหรือเปล่า”
ซ่างเป่าปกติไม่ช่างพูดกับคนแปลกหน้า และพออยากสื่อสารกับกลายเป็นว่าเขาปล่อยโฮ สลับการร้องเรียกหาถานเจี้ยน
“ผู้ปกครองเด็กอาจอยู่แถวนี้ คุณช่วยตามหาได้ไหม ผมจะพาเด็กไปที่รถให้หมอดูอาการสักหน่อย”
ขณะที่ชายร่างสูงตัดสินใจอุ้มเด็กชาย วินาทีนั้นซ่างเป่าก็กรี๊ดเสียงน่าตกใจ
“หยุดนะ ไม่มีใครทำอะไรเธอสักหน่อย”
ซินอี๋พยายามเบี่ยงประเด็น หล่อนมั่นใจว่า ไม่มีใครเห็นเหตุการณ์ก่อนหน้านี้ แล้วหากเด็กบอกว่าหล่อนนั่งมากับรถจักรยานยนต์คงไม่ใช่เรื่องดี
“เอ เมื่อครู่ ไม่ใช่ว่ามีจักรยานยนต์ชนน้องเขาหรือครับ แล้วคุณเห็นไหม”
ซินอี๋ส่ายหน้าหวือ แล้วตอบอีกฝ่าย
“ฉันไม่รู้ เดินออกมาจากซอยข้างใน เห็นเด็กนอนบนพื้นก่อนคุณประเดี๋ยวเดียว ฉันพูดจริงนะ!”
ชายหนุ่มไม่ได้เชื่อเต็มร้อย แต่เขากลัวซ่างเป่าจะได้รับอันตราย อยากพาไปให้ถึงมือหมอเพื่อตรวจร่างกาย จึงถามเด็กชาย
“บ้านอยู่แถวนี้ไหมครับ”
ซ่างเป่าเงยหน้า มองผู้ชายคนนี้ เขาดูเป็นคนใจดี ยามนั้นเด็กชายเลยรวบรวมความกล้าของตนเท่าที่มี แล้วบอกว่า
“หม่าม้าน้องตายแล้ว... ชะ ช่วยหน่อยได้ไหมฮะ พาไปหาหมอที!”
เป็นตอนนั้นที่โทนี่ต้องตกใจทีเดียว ชายหนุ่มร่างสูงเพรียวเอ่ยถามซ่างเป่า
“เอ แล้วแม่ของน้องอยู่ที่ไหนครับ”
ซ่างเป่าเม้มปากชิด ถูมือไปมา เขาบอกพี่ชายคนนี้ได้ไหม ทว่าแต่ไหนแต่ไร แม่ไม่ชอบให้พูดกับคนแปลกหน้า คุนเป่าบอกให้ตามห้าถานเจี้ยนด้วย ทว่าตอนนี้เขาเหนื่อย หิว และไม่อยากทำอะไรมากกว่านี้ เลยสูดลมหายใจลึก ก่อนเอ่ยว่า
“อยู่ชั้นสอง ตึกสีเขียว บนนั้น ผีดุมากเลย”
เมื่อเขาเอ่ยเช่นนั้น สถานการณ์ที่ชวนให้ตึงเครียดพลันผ่อนคลาย ฝ่ายโทนี่ ซึ่งเพิ่งมาประจำการกับสำนักงานทนายความ A ที่ตั้งอยู่อีกถนนฝากหนึ่ง เขากลั้นขำแทบไม่ไหว และด้วยกลัวทำสิ่งไม่เหมาะสมจึงรีบถามต่อ
“ไม่เป็นไร พี่ไม่กลัว ตอนนี้พี่ต้องไปช่วยแม่น้อง และน้องต้องหาหมอด้วย”
ซ่างเป่าที่กล้าๆ กลัวๆ พอมีคนพูดกับเขาดีๆ เลยร่าเริงขึ้น “ฉีดตูดไหม ไม่เอาน่ะ ไม่ฉีดตูด ไม่กินเม็ดขมๆ แล้วให้หม่าม้าไปโรงหมอด้วย พี่ช่วยน้องได้เปล่า”
เขาว่าและค่อยๆ ลุกขึ้นยืน ยามนั้นเสื้อผ้าเปื้อนหลายแห่ง ข้อศอกถลอกเล็กน้อย ฝ่ายซินอี๋ลอบมองซ่างเป่าอย่างใคร่รู้ และหล่อนพยายามเก็บอาการสุดฤทธิ์ หากไม่วายแสร้งถาม
“ทำไมเธอไปนอนบนพื้นถนนอย่างนั้น”
ซ่างเป่ามองผู้หญิงที่ส่งเสียงแหลมๆ คล้ายนางงิ้ว และเขาไม่ชอบใจสักเท่าใด
“มีรถชนน้อง เอ๊ะ... หรือไม่ชนนะ แต่น้องเก่ง ใช้วิชาตัวเบากระโดดหลบ เลยหล่นไปบนพื้น จะ จุกมากเลย เจ็บท้อง เจ็บหัวนิดนึง”
เด็กชายว่าและจับท้องตัวเอง
“หนูเจ็บตรงนั้นหรือครับ” โทนี่ถาม
ซ่างเป่าส่ายหน้าหวือ และบอกว่า “นิดนึง... แต่หม่าม้าน้องไม่มีลมตรงนี้ออกมา เจ็บกว่าน้องเยอะ!”
เขาพูดกับโทนี่ และเอามือไปอังจมูกชายหนุ่ม ซึ่งยามนั้นโทนี่ตื่นตระหนกทีเดียว ก่อนอาสาพาเด็กชายไปหามารดา และเขาพยายามหาตัวช่วย ขณะนั้นสตรีวัยกลางคนวิ่งข้ามถนนมาด้วยอาการตกใจ สีหน้าสีตาเธอ บอกให้รู้ว่าเป็นญาติของซ่างเป่า
“เสี่ยวซ่าง...”
พอซ่างเป่าเห็นเหมยลี่จึงร้องไห้โฮ เข้าไปกอดสตรีวัยกลางคน
“ป้าเหมย... ไปนอนคุกเหรอ ทำไม ไม่มาหาน้องไวๆ”
เด็กชายสะอื้น แล้วกอดเหมยลี่แน่นกว่าเดิม
“ทำไมมาอยู่ที่นี่ แม่เธอล่ะ”
ซ่างเป่าทำท่ากลั้นก้อนสะอื้นเอาไว้ และนับหนึ่งไปจนถึงสิบ ซึ่งน้ำตาเหมือนจะหยุดไหลได้ ทั้งหมดนี้คือการสอนของแม่ เพื่อให้เขาเข้มแข็ง ไม่เอาแต่งอแง
“แม่ไม่ตื่น คุนเกอให้น้องมาหาอากงเจี้ยน”
เหมยลี่ตระหนกยิ่งกว่าเดิม หน้าเธอซีด ใจเต้นรัวแรง
“คุณ...ชะ ช่วยฉันได้ไหม ต้องรีบไปดูแม่ของเสี่ยวซ่าง... และตามรถไปโรงพยาบาลด้วย”
โทนี่อาสาอย่างเต็มใจ พร้อมบอกว่าเขามีรถยนต์ส่วนตัว ขณะที่เหมยลี่เตรียมไปยังอาคารเช่าที่ซ่อนตัวอยู่ในตรอกเล็กๆ แห่งนั้น สายตาเธอหันไปเห็นซินอี๋ ซึ่งดูอย่างไรก็เหมือนมีลับลมคมนัย
“เธอน่ะ... มาทำอะไรที่นี่”
ฝ่ายซินอี๋กลัวความผิด หล่อนเลยหลบสายตาอีกฝ่าย ทว่าคงช้าเกินไป
“เอ๊ะ... นี่เธอ ทำไมฉันถึงได้คุ้นหน้าเสียจริง”
ซินอี๋ส่ายหน้า และเตรียมผลุนผลันหลบไป เนื่องจากชาวบ้านละแวกนั้นเริ่มออกมารวมตัวกัน
“ป้าเหมย พี่คนนี้มากับรถเครื่องที่ขับเร็วๆ แล้วชนน้อง!”
เสียงเจื้อยแจ้วของเด็กชาย ทำให้เหมยลี่หยุดก้าวแล้วคว้าข้อมือซินอี๋หมับ
“เธอไปไหนไม่ได้ น้องชายช่วยจับนังงูพิษนี่เอาไว้ด้วย”
ซินอี๋อยากกรีดร้องโวยวาย แต่ดูเหมือนทุกอย่างในตอนนี้เกินที่หล่อนจะแกล้งเล่นละครได้อีก ดังนั้นจึงหันไปพูดจาดีๆ กับซ่างเป่า
“หนู... เห็นหรือว่า รถอะไรขับชนน่ะ”
ซ่างเป่าเอียงคอไปมา และไม่ทันได้ตอบเพราะเหมยลี่ ชิงตัดบทไปก่อน
“เด็กไม่พูดโกหก ฉันเลี้ยงเขามา และเธอต้องชดใช้ที่ทำให้เสี่ยวซ่างบาดเจ็บ เรียกเท่าไหร่ดี สัก ร้อยหยวนเป็นเงินทำขวัญก่อนดีหรือไม่!”
ซินอี๋ลมแทบจับ และหล่อนใช้โอกาสนั้นทำเป็นเซ แสร้งทำเป็นว่าแข้งขาอ่อนแรง ก่อนซุกซบร่างกายแกร่งๆ ของโทนี่
“อาเจ้ เงินมากขนาดนั้น ฉันจะไปหามาจากที่ไหน โอ๊ยหน้ามืด ฉันเป็นลมแล้วนะ!”
- Writer
