Ep.1 ฉันมันแย่
1668 Words
Ep.1
I’ m a bad bitch
หลังจากที่บินมายาวนาน 10 ชั่วโมง ฉันก็ถึงสุวรรณภูมิแอร์พอต สักที
สวัสดีกรุงเทพมหานคร....
“แยกกันตรงนี้แหละ เดี๋ยวกูไปแท็กซี่” ฉันลากกระเป๋าโบกมือลายัยซัมเมอร์ที่เดินถือของช้อปพะรุงพะรัง หน้ามึนๆ เพราะเพิ่งตื่นนอน
“อ้าวไม่รอกลับด้วยกันล่ะ เดี๋ยวฉันไปส่ง” ยัยซัมเมอร์ตะโกนเรียก
“กลับได้น่าาาา” ฉันโบกมือบะบายเพื่อนรัก ก่อนจะเดินไปที่จุดรอแท็กซี่
บนแท็กซี่ ทางกลับบ้าน
อากาศเมืองไทยนี้มันร้อนไม่เปลี่ยนแปลงจริง ๆ แฮะ ก่อนจะค่อยๆ สไลด์หน้าจอโทรศัพท์ดูคอมเม้นรูปตัวเองในไอจี ที่โพสต์ทิ้งเอาไว้
IG Helen.ny
395 likes
Bye London and see you BKK.
Comments
lingling.n : กลับไทยแล้วหรอ?
summer.18 : ถึงบ้านแล้วไลน์บอกด้วยนะ
Patrick.ukboy : now I miss you my girls @Helen.ny @summer.18 , hope to see you again as soon as
Summer.18 : @Patrick.ukboy if can't wait come Thailand now!!!
“ถึงแล้วครับ” แล้วพี่แท็กซี่ก็เลี้ยวจอดรถที่หน้าบ้านขนาดกลางๆ ในหมู่บ้านกลางเมืองหลังหนึ่ง บ้านของครอบครัว...ไม่ใช่สิ ก็แค่บ้านที่ซุกหัวนอนนั่นแหละ
ฉันจ่ายตังค่าแท็กซี่ก่อนจะเดินลากกระเป๋าเข้าบ้าน
ฉันเดินเข้าไปในบ้านที่เงียบเป็นป่าช้า ก่อนจะกระหน่ำกดกริ่งให้ใครสักคนในบ้านมาเปิด
“มาแล้วจ้าๆ ...เฮเลน เฮเลนกลับมาแล้วหรอลูก” เสียงหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งวิ่งออกจากบ้านมาอย่างเร่งรีบพร้อมกับถือกุญแจ
“รีบๆ เปิดสิ ไม่เห็นหรอว่าของเยอะ ฉันเหนื่อย” ฉันพูดเหวี่ยงๆ อย่างตั้งใจ
“เป็นยังไงบ้างลูก ไปเรียนที่อังกฤษสนุกมั้ย” เธอยังคงถามเยอะถามแยะ และยิ้มปากแทบจะฉีกให้ฉัน พร้อมทั้งเปิดประตูจะเข้ามาช่วยถือของ
เธอยื่นมาช่วยหยิบถุงแบรนด์ดังที่ฉันหวงมากๆ เพราะมันคือเนคไทของพ่อ และก็ยังมีโปสต์การ์ดที่ฉันตั้งใจเขียนให้กับพ่ออีกด้วย
ฉันตวัดสายตาไปมองหน้าเธอทันที
“อย่ามาแตะของของฉันเพราะมันจะสกปรก” ฉันดึงคืนก่อนจะเดินเข้ามาในบ้าน
น้ารินดาหน้าเสีย แต่แกก็ไม่พูดอะไรต่อ เห็นหงิมๆ แบบนี้ นี่แหละค่ะ โฉมหน้าของอีเมียน้อยของพ่อฉัน
ผู้หญิงคนนี้แหละค่ะ เมียน้อยของพ่อฉันเอง น้ารินดา น้องสาวฝาแฝดของแม่ฉันเอง
ถึงหน้าตาของเธอจะละม้ายคล้ายแม่ของฉัน แต่เธอไม่ใช่แม่ของฉัน ไม่มีทางเป็น หรือแทนแม่ของฉันได้
แม่ของฉันชื่อ ลันตา เป็นผู้หญิงที่สวย จิตใจดี มีเมตตาแต่แม่จากไปด้วยโรคหัวใจ ตั้งแต่ฉันอายุเพียง 6 ขวบ
ยังไม่ทันจะสวดศพแม่ของฉันครบ 7 วัน พ่อก็แต่งงานใหม่กับ อีน้าตอแหล อีรินดา เพราะแอบมีลูกลับๆ กับมันมานานถึง 5 ปี หรือก็คือตั้งแต่ปีแรกที่แต่งงานกับแม่ของฉันนั่นแหละ และความลับนี้ก็เป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้แม่ของฉันต้องจากไปอย่างไม่มีวันกลับ
บรื้นนนนนน เสียงรถที่คุ้นเคยกำลังแล่นเข้ามาจอดหน้าประตูบ้าน ฉันจำเสียงนั่นได้ดี
ฉันโยนกระเป๋าทิ้งก่อนจะเดินสับขาทรงตัวบนส้นสูงขนาด สี่นิ้ว ตรงไปที่ประตูรั้วบ้าน ทันที
“เฮเลน เฮเลนลูก” น้ารินดารีบเดินตามออกมาทันที
“แกกล้าดียังไงมาใช้รถของฉัน” ฉันตะโกนออกไปสุดเสียงก่อนจะชี้ไปที่รถ ด้วยมือที่สั่นๆ ฉันโกรธจนสั่นไปทั้งตัว
รถBenz สุดหรูคันนี้ พ่อซื้อให้ฉันเป็นของขวัญวันเกิด ตอนที่พ่อได้เลื่อนตำแหน่งในบริษัท มันคือของมีค่าไม่กี่อย่างที่พ่อให้กับฉัน และอะไรที่เป็นของฉัน ฉันไม่เคยแบ่งให้ใครทั้งนั้น
“ลงมาเดี๋ยวนี้ ลงมา” ฉันเดินไปกระชากประตูรถก่อนจะดึงแขนของน้องสาวต่างมารดาลงมาจากรถ อย่างฉุดกระชาก
“พี่เฮเลน หนูเจ็บค่ะ อย่าทำอะไรหนูเลย” ฮารุร้องอย่างกลัวๆ
“เฮเลนอย่าทำอะไรน้องเลยนะ น้าขอนะๆ น้าผิดเองที่ปล่อยให้น้องเอารถหนูไปใช้” น้ารินดาเขย่าแขนของฉันเหมือนฉันตั้งท่าจะตบอิฮารุ
“ฉันไม่ชอบแชร์ของใช้ร่วมกับใคร เพราะฉันไม่มีสันดานเมียน้อย” ฉันพูดกระแทกใส่หน้าน้ารินดา ไปเต็มๆ
“พี่เฮเลนจะด่าก็จะตบก็ทำหนูคนเดียวเถอะนะ แม่ไม่เกี่ยว” ฮารุพยายามจะแกะมือของฉันที่บีบแขน สีหน้าบ่งบอกถึงความเจ็บปวด
“ได้” ฉันง้างมือขึ้นจะตบ
“อย่าตบน้องเลยนะ น้าขอนะเฮเลนๆ” น้ารินดาเดินเข้ามาอ้อนวอนแทนลูกสาว ที่ยืนตัวสั่น
“ของั้นหรอ? ได้สิ” ฉันหันไปจะตบอิเมียน้อยนั่น
“พ่อ จ๋าาา” เสียงของยัยฮารุพูดสั่นๆ ก่อนจะวิ่งเข้าไปหาพ่อที่เดินออกมาหน้าบ้าน
“เฮเลน!!!!!” พ่อเรียกชื่อฉันดังสนั่น ก่อนจะเดินเข้ามาหาฉันอย่างไม่พอใจ
“นี่ลูกกำลังจะทำอะไร น้ารินดา” พ่อกระแทกเสียงถามฉันอย่างไม่พอใจ
“ก็ตบไงคะ” เพี้ยยยะ ฉันตวัดมือใส่หน้าอีเมียน้อย ผู้มีศักดิ์เป็นเมียน้อย และหันหน้าไปท้าทายพ่อทันที
เพี้ยยะ พ่อตวัดมือตบหน้าฉันกลับทันทีจนหน้าหันไปตามแรงมือหนักๆ ของผู้ชายที่ขึ้นชื่อว่าพ่อ ผู้ชายที่ฉันรักมากที่สุด
“พ่อ!!!!” ฉันลูบใบหน้าและหันไปมองพ่อทั้งน้ำตา
พ่อเองก็ก้มมองมือตัวเองก่อนจะเงยหน้าขึ้นมาสบตาฉันด้วยสายตาแข็งกร้าว
“คุณ ” เสียงน้ารินดารั้งแขนของพ่อเอาไว้
“ขอโทษ น้ารินดา เดี๋ยวนี้ เฮเลน!!!!” พ่อตะคอกใส่ฉัน
“กรี้ดดดดดดด นี่พ่อตบหน้าหนูต่อหน้าอีเมียน้อยและลูกมันงั้นหรอ??” ฉันตะคอกกลับไปทั้งน้ำตา และความเจ็บใจ
“ไม่เป็นไรค่ะ แฮรี่อย่าไปเอาเรื่องอะไรเฮเลนเลยนะ ฮารุเราเองก็ผิดที่ไปใช้ของพี่เขา โดยไม่ขออนุญาต” น้ารินดาพูดเสียงสั่นๆ
“ขอโทษน้ารินดา เดี๋ยวนี้!!!” พ่อยังคงพูดซ้ำคำเดิม
“ไม่!!” ฉันสวนกลับไปทันที
“กรี้ดดดดดดดด” ฉันกรี้ดใส่หน้าของพ่อ จนพ่อเองก็ชะงักไป ทุกคนมองมาทางฉันอย่างตกใจ
“เฮเลน หนูเป็นอะไร?” พ่อถามด้วยเสียงตกใจ
“กรี้ดดดดด กรี้ดดดดดด กรี้ดดดดดด” ฉันส่งออกมาอย่างไม่พอใจ
ฉันเดินกลับมาลากกระเป๋าเดินทางและเดินกลับมาที่รถ ของฉัน!!!!
“นั่นจะไปไหน เพิ่งจะกลับมาถึงบ้านไม่ใช่หรอ??” พ่อถามฉันด้วยเสียงไม่พอใจ
“ไปไหนก็ได้ที่ไม่ใช่ที่นี่” ฉันกระแทกเสียงกลับไปทั้งน้ำตา ก่อนจะขึ้นรถทันที
“อย่าไปเลยนะลูก ">ฮารุรีบขอโทษพี่เขาสิ” น้ารินดาหน้าเสียและรีบหันไปพูดกับฮารุ ที่ยืนพนมมือไหว้ฉันหน้าตาลนลาน
“พี่เฮเลน” ฮารุน้ำตาคลอเดินหน้าคอตกเข้ามาหาฉัน
“กองไว้ตรงนั้น” ฉันหันไปบอกก่อนจะเปิดประตูรถ และเข้าไปนั่ง
“ถ้าหนูไม่ขอโทษน้ารินดาและจะออกไปจากบ้านหลังนี้ หนูก็ไปได้แต่ตัว และต่อไปนี้ก็หาเงินเลี้ยงดูตัวเองไปละกัน เพราะพ่อจะไม่ให้เงินหนูเลยสักบาท” พ่อพูดเสียงแข็งๆ และรั้งประตูรถเอาไว้ มือของพ่อกำประตูรถเอาไว้แน่น
“ไปได้แต่ตัวงั้นหรอ??” ฉันถามพ่ออีกครั้งด้วยน้ำตา
ฉันส่งรีโมทกุญแจรถสุดที่รถ ให้พ่อ ก่อนจะหยิบเงินทั้งหมดในกระเป๋า ส่งให้พ่อ และของมีค่าทุกชิ้น ทั้งนาฬิกา เครื่องประดับต่าง ๆ แม้แต่โทรศัพท์ เพราะทุกอย่างเป็นเงินของพ่อ ทุกสิ่งเป็นของของพ่อ รวมถึงชีวิตของฉันด้วย พ่อได้แต่ยืนนิ่งๆ
“เสื้อผ้าชุดเนี้ย หนูออกแบบเอง หนูขอใส่ติดตัวไปสักชิ้นก็แล้วกันนะพ่อ” ฉันปาดน้ำตาก่อนจะเดินออกจากบ้านมาทันที
“เฮเลนอย่าไปเลยลูก น้าขอร้องนะ เฮเลน คุณคะ ห้ามลูกไว้เถอะ ๆ” น้ารินดาร้องไห้คร่ำครวญ คงสร้างภาพสินะ
“ปล่อยไป!!ไม่มีตังแบบนั้นเดี๋ยวก็ต้องกลับมา” พ่อหันหลังเดินเข้าบ้านทันที โดยไม่คิดจะหันมามองฉัน
@ บ้านหลังใหญ่ของซัมเมอร์
ฉันนั่งรถแท็กซี่มาถึงบ้านของซัมเมอร์ โดยไม่ได้บอกล่วงหน้า ดีว่าเจอคนใช้พอดีเลยให้เขาไปตามยัยเพื่อนเลิฟมาจ่ายค่าแท็กซี่
ฉันเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดให้ซัมเมอร์ฟัง เพราะเราคุยกันได้ทุกเรื่อง
“อะไรนะ?? แล้วพ่อก็ตบแกเลยหรอ? ” ยัยซัมเมอร์ทำหน้าตกใจสุดขีด
แน่สิบ้านของยัยซัมเมอร์ มีพ่อที่น่ารักและใจดี แถมยังรักแม่แค่คนเดียว ฉันละศรัทธาท่านเหลือเกิน
“แกมาอยู่บ้านฉันเลย มาอยู่ตลอดไปเลยก็ได้นะ” ยัยซัมเมอร์กุมมือของฉันไว้แน่น
“จะบ้าหรอ?” ฉันนั่งปาดน้ำตาอย่างเครียดๆ
“อ่าๆ อาบน้ำเปลี่ยนชุดก่อนเถอะ บินกลับมาก็เหนื่อยจะแย่แล้ว ยังต้องมาเจอปัญหาครอบครัวอีก พักผ่อนได้แล้วน๊าา ยัยนางร้ายของซัมเมอร์” ยัยซัมเมอร์จูงมือของฉันไปห้องอาบน้ำสุดหรู ก่อนมันจะเปิดอ่างน้ำจากุชชี่ใส่ให้ และตามด้วยกลิ่นกุหลาบ
“อาบน้ำแต่งตัวซะ ฉันขอเอาของฝากไปให้พวกแม่บ้าน และคนงานในบ้านก่อน” ซัมเมอร์ค่อยๆ ปิดประตูห้องน้ำสุดหรูในโซนของเธอเบา ๆ
- Writer
