แต่พอมองหน้าน้ารินดาดีๆ ฉันก็ทำไม่ลง เพราะ... เธอหน้าเหมือนแม่ของฉันเหลือเกิน
“แม่ ” ฉันพูดขึ้นอย่างเบาๆ จนแทบไม่ได้ยิน ก่อนจะปล่อยมือออกจากผมของน้ารินดา ก่อนที่ออทั่มจะวิ่งมาถึงตัว
“น้ารินดาเป็นอะไรมั้ยครับ ” ออทั่มเดินเข้าไปพยุงๆ แต่น้ารินดากลับส่ายหน้าว่าเธอไม่เป็นอะไร
“น้าอยากบอกให้เฮเลนรู้ไว้อย่างหนึ่ง ในหัวใจของพ่อเฮเลน ไม่มีใครแทนแม่ของหนูได้หรอกนะ
จะเกลียดน้า จะโกรธน้า ก็ทำน้าคนเดียวเถอะ อย่าทำฮารุที่ไม่รู้เรื่องนี้เลย ” น้ารินดาพูดทั้งน้ำตา
“ขอเพื่อลูกตัวเองงั้นหรอ?? แล้วแม่ของฉันเคยขอให้แกอย่าแย่งพ่อไปบ้างรึป่าว ท่านเคยอ้อนวอนแกมั้ย? ” ฉันถามน้ารินดาอย่างแค้นใจ จนอยากจะเข้าไปบีบคอมันให้ตาย
“น้าขอเวลาอธิบายได้มั้ย ” น้ารินดามือสั่นๆ จะจับตัวของฉัน
“ฉันไม่อยากฟังเสียงของแก อีเมียน้อย อีเมียน้อย อีเมียน้อยยยยยย ” ฉันตะโกนไปกรี้ดไปใส่หน้านังน้าชั่ว
“เฮเลน มากับฉัน!! ” แล้วออท
